Alle inzendingen over wit

wit dekt wat grauw is, dat moet te denken geven, de wereld leeft door…

hoe voelbaar stil zijn onze woorden wanneer het licht over hemel en aarde huilt in vele nachten en het verdriet in de armen sluit, borst en buik verzwakt door het moeizame geschuifel van onze tranen hoe onzichtbaar vertraagt het handschrift van witgedrukte letters ver van elkaar in een avond zonder ochtend en morgen…

Ik buig het hoofd tast aan het blad en stil het ruisen tussen lente en ingehouden winterjaren. Zoals de zomer zachtjes waait leg ik mijn handen om de dagen en later zo ver van je geboorte af. Haast alle ochtenden zijn voorbij wanneer je ogen zich naar het donker wenden voorbij de strijd naast het hart van eeuwigheid…

en steeds als wij voorbij komen herinneren wij het ons weer Nog steeds na al die jaren staat er dat witte houten kruis hun ouders zijn nog aan het verwerken maar krijgen hun kinderen nooit meer thuis.…

Elk jaar weer geeft Voorwinter in december Hoop op witte kerst; Schaatsen in kerstvakanties In winterse landschappen In de laatste eeuw Hadden we slechts zeven keer Een witte kerst; Maar denkend aan kerst vroeger Zie ik ons spelen in de sneeuw…

Bittergoud vervreemd, pril geluk genoeg ja resoluut weggestoken het maagdelijk witte goed. Verder kan het zo niet gaan. Verlangen wordt gebundeld, verrassenderwijs maakte het niet uit wanneer het zich goudwarm ontsluit.…

Loop via de Warmoestraat over de Zeedijk naar de Oudezijds; maagdelijk wit liggen de Wallen onder sneeuw die zonden bedekt van de tolerante stad Wandel in 'n schets van Pieck, plas m'n naam in de sneeuw op het Oudekerksplein een raamdame gaapt en veegt 'n traan van haar gezicht.…

Ze is er haar lege vel opent mijn ogen wit Licht Langzaam hortend en stotend verschijnen zwarte figuurtjes lijntjes Ik wacht en kijk een figuurtje seint flikkert zwart op wit wachtend op meer vooruitlopend ongeduldig boegbeeld Ik kijk onbewogen hardvochtig bijna onaangedaan zeker in grijswit kalm ben ik wat komt zal komen…

Het witte huis krijgt Voor het eerst in haar bestaan Een ander kleurtje…

schoongeblazen en wit gewassen de oorspronkelijke kleur…

Subtiele bewegingen over de zin van het verborgene ontstegen aan het aardse gewoel een Daphne in ballingschap verlicht de sombere valleien. Zij schildert met penselen van de eeuwige kleuren op het palet van God. Uit haar handen stroomt de balsem voor de kinderharten zij weert de angst uit schaduwen met dunne lijnen zoals orakels doen…

Tijd verschuift met dons, bepaalt het gewicht van ruïnes, steelt vuur uit hemel en harten, waarin blikken zijn versluiert, golven vonken breken door vanuit de ruimte, als wolven land en zee bespringen, een witte meeuw vangt zilte wind in een oneindige geeuw.…

een helder witte wereld puur en wonderschoon aan onze voeten en rondom ons blinkt niet geëvenaard door één optisch witmiddel…

Eerst is alles wit of zwart waar of fout, geest of hart.…

waar ik gisteren nog ging slapen met het zwarte nachtelijke licht van metaal ontwaak ik deze morgen in een vloeibaar wit licht van alle ontwortelde woorden geen enkel zicht enkel nog een witte boodschap een gevleugeld stil geluid als waarheid neergedaald een warme hartslag in een koude wereld ik weet het maar ik ben onschuldig dus…

dikke laag onschuld lijkt de waarheid toe te dekken zodat schijnheiligheid geen kans krijgt buigen velen onder druk 'n witte smet rust op alles wat voor handen is grijze wolken troebleren het vuur dat dralend dooft…

Als je zwart wit denkt is er geen ruimte voor iets anders. Als er geen ruimte is, voor iets anders houdt praten op. Als praten ophoudt wordt het stil. Als het stil wordt ben je alleen. Als je alleen bent ga je praten met jezelf. Als je praat met jezelf heb je altijd gelijk.…

Verkruimeld wit golft zacht en luchtig heen en weer: 't veld vol fluitenkruid. De acacia's hangen vol bloemen: trossen blanke room.…

(voor mijn moeder) Als kind schrok je van die Duitse soldaten, die zomaar rond de boerderij marcheerden, terwijl je vader een schuuruil opzette en jij naast Hans Werkman in de schoolbanken zat. Verliefd? Je wilde nooit trouwen met een boer, liever met een meester of een dominee. Het werd dat laatste. Ooit liep je met zelfmoordgedachten…

overvallen door een witte zee krab ik me een weg door de bevroren wereld opzoek naar helderheid en warmte kruip ik almaar dichter totdat ik daar ben waar ik zijn wilde…

een jonge vrouw streelt liefdevol haar bolle buik haar wacht er nieuw leven bedrukte gezichten komen naar binnen opgeluchte gezichten gaan naar buiten ikzelf zit weer in die grote koele witte kamer waar het licht snijdt in mijn ogen en waar de muren op me afkomen ikzelf wacht op soelaas op hoop…

Traag strijkt haar stralende lach over het oogverblindend wit en tovert met speels gemak een tapijt met duizend diamanten Beroert vervolgens zacht en teder het duistergroene woud met handen vol fluwelig dons Liefkoost met haar koele warmte mijn waterkoud gezicht.…

Al wat beweegt gaat naar het licht en krijgt een schaduw , schuin gericht. In welk de schaduwlozen bivakkeren het zonne-koningschap willen leren. In de schaduw van succes is moeten de grootste les. Beschenen worden op het toneel is krijgen het voornaamste deel. Het voorrecht in het licht te staan met goud omrand door volle maan. Aandachtig…

Als het dwarrelt als het komt en alles tot het wit vervormt kunnen we spreken van witte sneeuw. De rust, die wordt opgewekt, kijkend op de paden, onbevlekt, kijkend naar de neerslagbui, vormt een deken op de pui, is de oorzaak van witte sneeuw. Zowaar ik zit verandert de wereld langzaam in wit…

en de stenen dragen mijn stille stem zij zijn handen vertragen het licht en leiden me naar iets wat ik nog niet weet ik ben mond moeilijker dan de waarheid mismaakt door gifpotten in het nachtelijk huis is er een aards paradijs of een open oog om oneindig lief te hebben de stenen blijven, dat wil ik geloven binnen bereik…

Zo ga jij langs Je nieuw gekregen Dag, met de dood In de hand van Je soortgenoten Die zojuist het Leven verloren, ben jij Vandaag opnieuw geboren, In een prachtig kleed gehuld Van rood met witte stippen Toon jij je aan 's Heren wegen Als toonbeeld van schoonheid Met eindeloos geduld…

witte golven nevel tracht woorden vast te houden 't vertrouwen in een stem die verzen las ik keer de stilte in de wind steeds zwakker en jij die de dag vervoert naar uitgewiste dialogen werpt bloemen tussen lucht en water in een opkomend getij ik blaas nog een keer tegen een bleke duintop en stoot het beeld om dat ik eens bezat…

We maakten de akkers in hun diepe slaap wakker Gejaagd door de onstuimige wind dronken we druppels van morgennevel We vlogen tussen de landerijen en dansten loom boven het eindeloze veld Zingend verdwenen we alweer in het moeras van los zand…

niets zal sterven hier of in het ongekende land geen vers eindigt er noch de roos gevouwen tot engel in een witte nacht van wolken die met broze handen het leven waar dan ook ogen geeft als een voelbare, glanzende verbinding…

Je moet wel oppassen Dat je niet alles wit gaat wassen. Zijn het niet de kleuren Die mensen vaak opbeuren Als er geen kruid voor is gewassen. Met welk probleem je ook zit Zie het in kleur, niet enkel zwart-wit.…