Alle inzendingen over zee OR duin OR zon

Haar broekje was dan wel kort, Maar de zon deed zijn werk goed. De palmboom op haar hoofd, Bewoog zachtjes heen en weer. En de kleine steentjes onder haar voeten, Deden haar geen zeer. Haar oranje zwembandjes, Waren inmiddels afgegaan. En al moest ze terug naar het huisje, Ze voelde zich heel erg voldaan.…

jij wilde spelen in zee met emmertje en schepje schelpen en zand maar op het strand woelde het water in golven en schuim jij werd bang alles bewoog nam mijn hand als enige troost heb je terug gezet aan de voet van de duinen in de zon en het warme zand water en schelpen gehaald schepje en emmertje jij wilde alleen die troostende…

en jij citeerde de wind die zong voor de zee en hield van de deinende meeuwen en in het duin van je woorden verstopte ik mezelf mateloos onvindbaar verloren.…

dagje strand wij zijn samen weggegaan op de hoogste duin keken wij om naar de verdronken zon en rode maan…

Een koortje zong White Christmas op het plein Om tegen Kerst wat wintersfeer te maken Een handjevol publiek slechts in de zaken Die in het centrum nog in leven zijn Maar door de wijken zwermde ondertussen Een legertje pakketbezorgersbussen…

Zie de zee gestaag het land verleiden door haar lippen vochtig langs de rand te strelen van het maagdelijke strand om in diep verzinken te verglijden en hoe het avondlicht blozende brand als de zon zich drenkt in de getijden wolken nevels weven als verscheiden duinen zwijgen in hun rust verzand hoog op de keienkade zit een vrouw haar…

ik schreef met zand mijn naam je rug witte de letters daar zou ik die zomer staan ik had je zee beloofd en zon om licht te bruinen we verliefden ons die dag aan de voet van de eerste duinen we zuchtten zoete woorden in het waaien van de wind sprongen door de branding ondeugend als een kind we wiegden water en de golven gaven mee…

daar, waar wolken schuiven voor het licht dat elke dag het oosten onderdompelt in de zee daar leef ik, bijna gestrand voorbij de duinen in onmetelijk zand…

door zijn zee Bewegend naar dat ene Haar eeuwig dansende benen Ritmisch deinen duinen mee…

ik weet door de kleuren van je ogen dat jij bestaat omdat ik de combinaties maak die met mijn gedachten spelen haren zijn kort krullend of watergolven het strand en de zee in het blond van duinen en stralende zon ik hoef geen emoties aan je lach toe te voegen innemend en charmant zijn altijd jouw grootste troeven geweest…

de zee droomt het landschap het neerleggen op mij de rust, het keren de kleine verzen dwalen mag ik licht boven licht op blote voeten het zachte praten op en neer van volmaakte ogen het zuiden, jouw ziel teder het voelen de warme buik van duinen en gras de zon spoelt aan in' t stijgende water zo onvertaalbaar heb ik je lief…

de blanke duinen ook genoten…

Het is vakantie kinderen spelen in de wei Verstoppertje achter de hoge zilverpopulier Hurkend onder de blauwe hemel zij aan zij Onder de zon die steeds hoger klom Het landschap de boerderij de koeienbel glom De zee het strand de duinen van Holland Naar de tulpenbollen likkende aan een lollie in de hand De schommel de speeltuin met een bak vol…

Zalige zilte zeewind waait over zee en strand door duinen omrand. Strandtenten vlak daarvoor, terwijl ik in de verte het ruisen van de golven hoor. Onderwijl zie ik surfers op schuimkragen razendsnel voorbij gaan. En boven zee meeuwen die scheerlings een duik nemen en zo een visje pakken.…

Regen verbindt de zee met het land zand droogt zich in zeewind in vlagen in duinen in striemend geweld in opwaarts bewegen verbindt zich in regen met zeewind met land…

Gezeten op het duin gaf ik al mijn zorgen mee met de golven van de zee. Mijn hoofd werd leeg Nieuwe energie kwam boven. Ik blijf echt knokken Ik zal het je beloven!…

of het de zee zal zijn de zachte duinen de woeste wind die zich zo voelen laat of toch de liefde op het laatst zal ik pas weten als jij er bent in mij geïnspireerd door Julius en Kerima Ellouise…

woon je ver weg en als je niet verhuist blijf je wel bij me maar verlangen naar land van verre oorden met sneeuwstormen ijsberen, en pastoorpinguïns mij zal je niet meer horen over oeverloze woorden zee ademt alles en jij ademt zee.…

wijde duingrond verleent weer toegang tot mijn plek de branding deelt met mij haar klank en resonantie de wind beproeft mijn levenskunst en weerbaarheid met huid en haar, aan zand en zout is geen gebrek…

rond in de herfststilte bruin grijs in je volle rust schoonheid straal je uit Jij slokt me op in je paardenpad koestert me in je beschutting je helmgras verwaait nauwelijks in de zeebries Ik treed in je wijdsheid licht verwarmd openend naar je rondingen inademend je lucht Jij gestreeld door de lodige wolken opduikend boven de kammende zee…

Mijn acryl trekt al twee jaar duinen van helmgras kleine meiden en hun opa wind waait van het zandpad vingertjes volgen de zee vlak voor het licht steeds vragen of ik het zie zie dat het niet af is ga er opnieuw over heen zodat alles opgaat in leven tussen fantasie en werkelijkheid…

en nooit van mij heen zult gaan Ik brul door de stillte van de wind dat ik jouw liefde niet kan plaatsen in mijn hart en dat ik toch liever een ander vind Door de stilte van de wind namen wij afscheid in het rulle zand Jij wilde mij kussen maar ik..ik pakte alleen jouw hand In de stilte van de duinen door de zee overmand liep ik…

Golven breken stuk geliefden vinden elkaar zandkorrels breken los in oneindige tijd ronddolend Wolken gaan en komen geliefden kussen elkaar gebroken hout schuurt splitsers blijven achter Duinen keren het water geliefden trotseren stormen eb en vloed markeren de tijd sporen van de dood achter latend…

Waar de zee nog dun is als een pink rollen strandlopertjes als biljartballen over het laken van het water, overrompeld soms door zeeschuim.…

zag de mist van gisteren in berijpte duinen waar de hond kon struinen en niets vergeet er was geschoond in groen onkruiden rozen terug gesnoeid tot waar de winter met lente heeft gestoeid ik weet je kleuren smaak nog alle geuren van ons zomers samenzijn de rijp ontdooide in de zon jij bent waar alles om begon…

nog zijn konijnen traag maar in een vlaagje lentezon ontwaakt hun eerste voorjaarssprong zien ze het prille groen van lichtend mos dat in warmte weer ontkiemen mocht na winterslapen struin door duinen naar het strand waar golvend grijs haar stilte wit in een opkomend tij in variaties blauw leg ik de schelpen in jouw hand…

zag je gezicht blij in de duinen pakte je hand toen ik jouw liefde wist je bloeide geel ik liep de sporen van elkaar bekoren je gaafde heel bent zelf gekomen heb je niet genomen want samen waren we zoveel…

je geelt de duinen weer ik zoek de bloemen die je raakten op de foto's die we maakten van ons paradijs ik loop de route na waar jij in diepe dalen het konijnbewegen feilloos achterhaalde mij het jonge leven wees in de warmte waar wij dwaalden gaf geel de richting aan maar niemand weet waarom wij draalden op de plaats die liefde…

je bedekte mijn kust waar ik rotste in strijd met de zee zacht nam je vloed het geelwitte zand met zich mee we glooiden in strand betreedbaar voor velen duinden in pannen om elkaar stil te strelen toen kwam de storm onverwacht tussenbeide terwijl wij al zomerslang vrijden jouw zand is verdwenen toch rots ik niet meer en verwacht…

zij zon en smelt de sneeuw nog snel voor hun verliefde ogen…