Alle inzendingen over zelfmoord OR dood OR verdriet

Ik sluit de luiken van de tijd - droomsluizen naar oneindigheid - de Dood, ik had u hier verwacht.…

oostenwind bladerdek herfsttint regenjack kalebas kastanje tam waterplas oesterzwam rubberzolen storm op til aanbevolen vitaminepil vioolmuziek bliksemschicht melancholiek ogen dicht uitzichtloos depressief pillendoos afscheidsbrief…

Lieve L., Natuurlijk had je het recht om ermee te stoppen maar hierbij een klein briefje om je te laten weten: Toen jij jezelf ophing hing je ook een beetje mij op.…

dood of levend? alleen of met vrienden? nu ik jou zo zie lijden denk ik waarom? zelf wil ik niet meer doorgaan! de wereld gaat door, maar de rede om te leven is weggevlogen voor mij. ik zit thuis te denken. wat zou de minst pijnlijke manier zijn? wie zal me missen? wat zullen anderen doen? huilen, blij zijn?…

Iemand laten gaan en vervolgens kwijt zijn Iedereen staat op z'n kop, hoe kon dit nou gebeuren!? Je was ziek, nog niet zo lang, Je was hier ondersteboven van maar je wist dat er een grote overlevingskans was, een positieve uitslag zou je zeggen. Voor jou was de angst groter dan het vertrouwen in herstel. Zonder afscheid zonder…

Die dood boven leven verkoos Was zijn leven te broos? Zijn stilte zijn gevecht? Hij heeft er nooit iets over gezegd Hij heeft het leven achter zich gelaten, zal nooit zijn weinige woorden meer praten En dat was het dan?…

Ik lig nog op de grond Zonder mijn gewicht Precies zoals het hoort Vandaag ben ik vermoord In een kelder zonder licht Nog onbekend de reden Ik lijk wel een idool Wie vlucht onrustig voort? Zojuist ben ik vermoord Een schot uit een pistool Wolken sta me bij Zweef ik door de lucht? Ik lig hier leeg en koud Ik werd dus niet zo oud Maar…

Mijn ziel wordt oud want de pijn voelt vertrouwd, Geschreven woorden laten me koud, De liefde die mijn rust verstoorde, voelde fout. Ik klamp me vast aan wat ik heb, De angst, de pijn, Bereid me voor op mijn vertrek, Zal de leegte opgevuld zijn? Een half sieraad vergaat, zelfs al draagt het jouw naam. Onthou slechts de haat, Zie het licht…

Ze slaat haar ogen neer overspoeld met verdriet ze twijfelt nu niet meer leven en dood staan quitte Ze gaat zich overgeven aan de hemelse pracht naar het oneindige zweven waar ze wordt verwacht Ze kijkt niet meer om niemand die om haar treurt straks slaat de grote trom en is het pijnloos gebeurd...…

Vredige rust heerste rondom haar ergens zong een vogel op een tak Zijn lied raakte gevoelig de snaar die iets in haar teer innerlijk brak Tranen gleden over haar wangen innerlijk voelde zij zich een wrak Zij ging steeds intenser verlangen wijl zij zacht tegen ’t steen sprak Klanken zweefden uit haar mond over heel het ongelijke oppervlak…

Laat me maar gaan, huil maar niet om mij. vergeet maar dat ik ooit bestond vergeet alles wat ik zei. Laat me maar gaan, Ga maar verder met je eigen leven, Ik ben je vriendschap niet waard je hoeft mij niks te geven. Laat me maar gaan voor mij is het te laat Hoe zou je van me kunnen houden, als ik mezelf zo erg haat. Laat me maar gaan…

je dacht dat niemand om je gaf je niet gemist zou worden als jij er niet meer was in stilte nam je afscheid van allen die je dierbaar waren het deed meer pijn dan je wilde in het echt ervaren je voelde zekerheid in het verlopen van de tijd maar merkte dat de banden van het leven naar je handen grepen jij maakte eenzaamheid tot strop…

als we samen oud zijn en het leven zat zijn dan kussen we elkaar en springen voor de trein - en als we dan dement zijn? dan nemen we de stoptrein jij mag bij het raampje zitten…

je springt zonder landen val is vlucht brekend uit banden ongewis de diepte voorbij nooit meer morgen niet weer keert het tij haat vloekt krijsend zijn beschuldiging schreeuwend ijlt bestorven lucht van rottend leed het onbestorven leven langs voorbij en valt en valt je lijf bedoekt met lagen pijn rood in doodgebloed verdriet…

ik zag ze springen lachend hun verlossing tegemoet medelijden spatte op de tegels in grote druppels bloed verlammend werkt de dood als afgrijzen de benen neemt we hebben samen overleefd ik schreeuw nog steeds…

Tussen verwensend zwart en wenkend wit grijs ik mijn leven. Goed en slecht, het zegt me niks. Alleen maar rottigheid is me gegeven. Getergd en opgejaagd, door niets meer uitgedaagd, zoek ik angstig naar mijn rust. Ze trekken me kapot dat zwart en wit. Grijs is mijn domein maar geeft meer pijn. De onrust en de druk, ik wil ze kwijt…

het echt ga proberen toekomst delen in het zwarte geplet door zwaarte en kracht waarvan ik vooralsnog niet kon winnen zo dacht ik in de arrogantie van mijn zelfmoordlach wachtend op jouw beminnen zweven is begin en zal einde zijn in een flits van pijn voordat je mij ontvangt en ik weer terug ben in je schoot een spetterende dood…

onzichtbaar was de draad die ik vanmorgen vond mijn onrust fietste ongestraat reed mijn gedachten rond in zwart met lange mouwenmaat ik voelde hoe de wond ging trekken tot ik jou als mijn bestemming vond de hemel brak toen ik je sprak je las in letters op de grond de zon scheen op mijn rug mijn woorden waren stug haperden in nieuw gesproken…

zoals je kijkt, zoals je je voelt, zoals je zit, zoals je stil bent. Je voelt je bang, Je wilt weg van het leven. ''Je doet het niet!,, zei ik nog. je hebt het gedaan, je zou het niet meer doen, maar jij hield mij in leven, je gaf mij kracht, ik weet wat je heb geleden, Maar waarom heb je het nou gedaan?…

Vreemd... Zoals JIJ je laatst gedroeg Maar... Een traan alleen is nooit genoeg 't Verwerken vraagt wel heel veel tijd De weg was JIJ al langer kwijt Hoe kon het gaan zoals het ging Hartelijkheid... Was niet jouw ding Iemand raken En zo diep Dat leek waar JIJ Veel vreugd in schiep Dan nu met een bedroefd gezicht Te zeggen over het verleden…

Dag moeder, zeg ik, en daar zit je dan, ether in de hoeken van je ogen, ik wil het verwarren met tranen, maar het gevecht met de redelijkheid is allang verloren. Vroeger was ik voor je een open blad, elke nerf kon je beschrijven als een tak van een boom in een park waar de winter geen ziekte was, elke haar had je geteld, elke traan vermeld…

Deze nacht lijkt zolang te duren Met haar met dood en leed gevulde uren Een afscheidsbrief vol lege woorden Als bewijs te hebben bestaan Ik laat een stille traan Hij valt met een onhoorbare plons tussen de dauwdruppels in het gras Anoniem.…

Ook al wil je het zo graag doen Ook al vind je jezelf lelijk Ook al denk je bij jezelf dat niemand om je geeft Neigingen en stemmen in je hoofd zeggen dit alles tegen je Maar er is iemand die duidelijker is dan die stemmen Iemand die je steunt Voor die iemand zal je het hopelijk niet doen Want als dat gebeurt dan zakt zijn wereld in Vol verdriet…

beelden van de pijn Steeds terugdenkend misschien mag ik er wel niet zijn Deze wereld wil niet leven samen met mij Deze wereld wil niet dat ik hier in mijn leven ben Niemand heeft spijt over wat je is aangedaan Niemand heeft spijt over dat het zo is gegaan Je wil wel praten maar het lukt je niet Je wil wel praten maar hebt teveel verdriet…

Na de dood van hun kleine tweejarige Lara kon zelfs de liefde van zijn vrouw hem niet meer bereiken. Ach, uiteindelijk kwam hij er wel weer overheen. Het leven gaat door en hij zou het accepteren. Mensen , ze zeggen te vaak te veel Vooral als ze geen woorden kunnen vinden.…

pijn verveelt nooit alleen de tijd die gaat ik ben er nog waarom niet stoppen jij weet waarom doe je best om te begrijpen waarom ik ga om alleen te zijn. voor het leven ben ik niet nodig.…

“Denkend aan de dood kon ik niet slapen”… ik wil niet meer leven, ik wil het eigenlijk niet. ik heb geen streven meer Verdriet, verdriet, verdriet… Toen ik geboren ben Had ik een hoop van hoop, ik wist dat alles goed zou komen ik had zo mooie zoete dromen… Waar is dat alles nu?…

De Duitsers die van voor de oorlog zijn Die willen zich niet laten interneren Ze zorgen dat ze snel capituleren En melden zich op tijd bij Magere Hein Want zelfmoord plegen lukt niet zo heel goed Wanneer je bent vergeten hoe het moet…

Wennen, nee dat kan ik niet Dek de tafel, als altijd Barstensvol verdriet 'k ben je kwijt. Tranen over m'n wangen Wanneer ik je bord zie staan Stervensvol verlangen 'k wilde met je meegaan. Je bestek leg ik naast 't mijne Zodat ik je als 't ware voel Binnen 't bereik van 't mijne Snap je wat ik bedoel?…

Verdriet zo intens, verdient echt geen mens!…