Alle inzendingen over zwijgen OR 6 talen OR loftrompet

Zuinig met woorden moet je zijn, zeggen de leermeesters van de taal, mijn moedertaal, Spreken is zilver en zo, je weet het wel, de aloude kunst van het zwijgen - Maar ik hou van woorden, Om uit te spreken, om te proeven, om op te eten - Ik die niets weglaat zonder één woord te veel te gebruiken.…

stelpend: om mij wattige wolken zon op mijn huid bij de stille sloot steekt hij zelf de loftrompet narcissus dat verre duin in de zon op haar rug een lome vrouw kijk nou die meerkoet met plastic overschoenen pvd!…

ter afscheid te rusten leg: zo waar is 't ideaal. 26/03/2012, verwerkt op 6/03/2021…

Niet eens het niets of de leegte is als taal of als mens tot mij gekomen in een vorm zonder afscheid of begroeting tijdens de nacht en in het wachten onhoorbaar maar opgemerkt in aantoonbare onschuld niet bodemloos of torenhoog maar horizontaal als oneindige verte vertwijfeld weggebleven door in mijn hoofd te zwijgen.…

De bloemen staan te spreken Ze spreken natuurlijk een taal Niet eentje staat te faken Het hart spreekt bij allemaal Geen bloem staat er te zwijgen Ze spreken... maar ieder apart Ze maakten het zich eigen Te spreken van hart tot hart…

kom, laat ons wandelen in de stilte van het bos waar bomen zielsrust druipen zwijgen zelfontmoeting is even geen verwachtingen geen ruis van tijd en ego maar lopen over oergrond waar licht een nieuwe taal schept.…

Geen taal kan zeggen wat er in mij omgaat. Alles is beeld. Alle beelden klinken. Gedachten en woordenstromen. Losgeslagen betekenis zoekend bodem om te ontkiemen Gedachten, gevoelens leegte en overvol Spreken en zwijgen. Leeg en verlangend. Wetend dat het is er is.…

Al fluisterend voert de winde de druk op snerpend koud, wees toch niet bang tergend langzaam duivels de zon speelt kat, dus zal ik de muis wel zijn de loftrompet is hier op zijn plaats het modderfiguur dat ik ook nu weer sla met mijn knuisten houd ik jou vast een veeg uit de pan omhelst mij zacht…

achtervolgen beelden nu om woorden aan het zwijgen te onttrekken ongestoord laat ik hen in hun nieuwe bestaan…

zwijg dan toch als jouw taal nooit meer de mijne zal zijn laat stilte de laatste letters maar opvangen reikende handen raken op een haar na zelfs het aller laatste woord niet heimelijk vormen lippen klankloos mijn gedachten in een luchtig "dag"…

op eigen wijze begroeten merels een dag in alle vroegte klinken door stille straten de muzikale klanken…

De eerste helft van 't jaar is al weer om 6 maanden lang 't is de tweede helft die vandaag begon. de tijd vliegt, razendsnel, geniet nu, want even zo snel als de eerste helft vliegt ook deze met een bloedgang voorbij, ondanks dat ook dit zes maanden zijn.…

Haar jas kapot, verrot en oud, werd uitgedaan twee jongens die deze baan, ontdeden haar van haar goten, haar regenpijpen uit Twee and’ren stripten haar veertig jaar oud hout, waarin een goedje dat goed fout. Ze zaten in een hoogwerker en hadden gele pakken aan en maskers op in dit warme weer, waardoor ze ‘t heel benauwd. Z’ is…

nee, ik ken je niet zoals je nu spreekt die taal is mij vreemd laat ons voor even zwijgen over woorden van een goudschaaltje genomen weten dat het lichter zal worden mijn handen tasten liever niet in het duister altijd weer wil ik mijn vingers op jouw huid met je adem zien meegaan…

wat stilletjes een ietwat verlegen kijkt ze voor zich uit zal ze zeggen wat haar hart beroerd dan als besluit te zwijgen want ogen spreken immers de eigen taal met een aarzelende glimlach legt ze haar hand in de zijne hij vangt haar fluister luisterend naar de wind kussend met zijn ogen…

verstaan woorden scherp als scheermessen monden vol van oude woorden en nu het zwijgen in alle talen het breekpunt is nabij aan de voeten de hel die gretig geheel gratis inviteert voor de afdaling oren tegen de grond en verstaan voor de eerste keer…

de woorden zwijgen gaan je met stilte bekijken in onuitspreekbaarheid hun eigen plaats niet meer begrijpend in gebroken zinsverband ze dragen geen taal en tekens gedoemd tot verdergaand vergetelheid pas als jij geluid laat horen is hun nieuw geboren aanspreekbaar zijn…

nog is er tijd over jouw zwijgen te praten.…

Als je geen stap of voet meer zal verzetten Weet men zich met stip in je te verplaatsen Als je volledig horizontaal bent afgelegd Wordt verticaal de loftrompet afgestoken Op het kruispunt van je verle(i)den Vindt iedereen je lief, aardig en mooi! Mooi meegenomen toch geestelijk wel te verstaan zo'n after-party van na na naastenliefde!…

Natuurlijk ga ik op naar Gods Altaren en ik mag zelf de Kandelaar-Kaarsen aansteken Jezus heft de loftrompet en God, de Vader die zingt 'n diepe Bach bas-aria Ik mag op een kussen voor Hem zitten Hij legt z'n hand op m'n hoofd zeggende: "Goed gedaan Jochie!…

.' En die gewichten, als verwacht verhielden zich als 6 en 8 en 12 en ook nog 9. Die 9 is - blijf bij de les - 't gemiddelde van 12 en 6. Daarbij - ik ben volledig - staat 8 min 6 tot 12 min 8 als 6 tot 12. Zo klinkt de pracht harmonisch evenredig. En hoe ontstaat die harmonie?…

als je heel goed luistert hoor je hoe de ezel de os toefluistert over ornamenten die verhalen moelijke zinnen van de drie koningen vertalen hoor, de herdertjes blij van zin, blaten dat kreeg engel Gaybriël in de gaten en blies met al zijn kracht de loftrompet, voor allen te horen de aankondiging dat er weer een schaapje was geboren…

Wankel als mijn woorden zijn en rafelig van taal, schrijf ik een heel onvast gedicht. Geen touw is vast te knopen aan mijn vers laten we zwijgen van trossen, kabels, spierballen waar anderen goed in zijn. Maar evenwichtloos komen toch de woorden samen in dit dun verdwijnpunt : jij voor mij.…

Oma zei vroeger altijd " klagers geen nood" Nooit gedacht, dat die Uitspraak me nog overvallen zou. 'k ben zo duf als een konijn, Zo suf als een wezel Zo traag als een slak Kortom: vandaag overvalt Oma me met " klagers geen nood" Want het kan altijd erger.…

wachter wat is er van de morgen de morgen ach wanneer de middag levert vele zorgen de avond rust in zwoele sfeer het lijkgewaad is gevallen over deze hele stam de dood heeft toegeslagen de nacht redt het niet meer alles is onder voorbehoud verdwenen onder mensen in een ambtenarenwoud waar regens zomer wensen verstild en koud lig ik…

Liefde is maar een woord goede vrienden zijn dun gezaaid de herfst is een zwerfkat. Vijandig bloeit de dood wat medeleven kan geen kwaad een glimlach is genoeg. Jaarringen van woorden die lijken op oude foto's uit de lucht gegrepen. Het wordt een lang, lang jaar de zorg hinkend op een half been water aan de lippen.…

Het gemis knaagt in versteende leegheid De miljoenen vragen zonder antwoorden Je eenvoudige uitleg, de taal van het volk die jij als enige zo prachtig kon verwoorden Elk jaar schrijf ik een gedicht voor jou gewoon, omdat ik 6 mei niet kan vergeten Je had ons land zo lief in zijn oorsprong Waarom die kogel…ik zal het nooit weten Je liefde…

schaamte kou en droefheid trekken op en vluchten vogels gonzend in het grote donker boven ons woensdag 6 februari 2002 zonneleen de episoden van amos 68…

stil is de machteloosheid als door duizend glazen deuren roep ik jou toch hoor je mij niet (veilig) binnenin gekropen naar daar, waar woorden niet te vinden zijn zwijg je in alle talen ogen spreken boekdelen vol inktloze letters die nooit geschreven zullen worden daar verdriet geen kleur heeft…

In essentie van ontwaken beroer je mij tot slapen met accent van zwijgen hoor ik niets anders dan lyrische dromerige taal die kalmte laat opbloeien en in die fluistering herhaal jij verhalen over openbaring van verlangen er is geen diepere heimwee die ik koester dan de herinnering aan jouw geliefde warme stem.…