Alle inzendingen over een handvol vleugels

als jij mij kust worden dagdromen bevrijd uit de nacht dan volg ik het witte meeuwenspoor en trek de zee naar me toe wij zien de vogels vorm krijgen jij zegt zachtjes ik vlieg en terwijl het laken blauw golft likken wij het licht uit verdwaalde druppels zout…

een handvol misschien bomenzacht wat warme aarde en een vinden verwondering om het gouden licht en vleugels rond de maan en al hoor ik in de verte het gezang van sneeuwrivieren de eeuwigheid is hier in jou en in dit fonkelend verdergaan…

Koud kil stil zit het meisje, starend naar de sneeuw. En wat er onder ligt. Haar vlechten op het venster zeggen dat ze rustig is. En zwijgend tuurt ze voort dieper dan de sneeuw en verder dan de horizon die niet bestaat. Voor haar is de winter een zicht op de wereld in haar fantasie.…

Hoe mooi bijvoorbeeld een handvol kan zijn vijf wilde kastanjes die blinken vanzelf…

de dagen zijn voorbijgevlogen ik zag hun vleugels slaan ik zag een lente fladderen jouw dood met bakken regen en zomermaanden gaan miljoenen bladeren vallen de herfst in een vogelvlucht slechts een handvol winterdagen en deze Kerstmis in een zucht nog even en de klokken luiden het aankomend nieuw jaar met weer hoop op betere…

dit zijn jullie vleugels , vlieg vogelvrij! plus est en vous! laat je door niemand knechten. weet dat voor jullie the sky is everywhere dank voor dat ontzettend vertrouwen ! vader en moeder allebei.…

in mijn straat woont een stad en wanneer ze ontwaakt lijkt het licht te veranderen in raamloze huizen zwijgende gezichten lekken door muren alsof de dag nooit spreekt zoals de vreemde minnaar die onder het dekendak een naam zoekt haar verhaal probeert te onderscheiden van het zijne ik kom hem wel eens tegen hij…

Langzaam buigt de man voorover, bevoelt zijn pen en met die intense blik in zijn ogen haalt hij uit naar papier. Met zwierige halen vult hij zijn blad met zijn naam en plots stopt hij. En bij het naar achter duwen van zijn bril worden zijn rimpels dieper. Hij houdt zich klaar en net als hij zijn eerste woord wil zetten laat iets…

blijven je vleugels fladderen en proberen maar het gaat je niet lukken prachtig mooie buizerd nooit ga je nog wolken bereiken het einde van jouw schone vlucht.…

Een handvol verwelkende bloemen, Geplukt met een bevende hand, En gesnoerd met een rozenband - Is dat wel een ruiker te noemen? Een handvol bedrieglijke vreugd, Met een ijdel hart genoten, In de kring der uren besloten - Is dat wel een zalige jeugd?…

er werd een baby in mijn hart gelegd zo breekbaar rond een stenen engel dwaalde een naam, ik ken hem niet maar hoor haar wel niet vrouwelijk of als man slechts als klank zweeft diens betekenis in vlinders tot mijn hart boven alle smart verlies ik daar mijn vreugde…

Een handvol akkoorden drijft neerwaarts als de muze haar lente lispelt Het is alsof er woorden missen in de grootte van tegenpolen Ik herken de eeuwig vallende traan als nabijheid van seizoen wisselt en de verte wenkt in kraters en zwarte holen Met een dichterlijke vleugel dek ik graf en kerker toe Niet zichtbaar voor een oude…

Mijn nu ledige hoofd overziet de beelden, uit oude omgevallen bomen de nieuwe loten deze gebeeldhouwde boomachtige struiken onder het witlila-hemelsblauwe op deze dag. Die boom, haar zijkant, de vormen van een lijf met uitgestrekte armen naar de hemel alsof zij 'n grote omarming zou willen ontvangen van tijd, kijk haar takken,ze zwaaien boven…

te gaan kleuren en uit te drijven op de wind opnieuw te vliegen nu als kind ik ben een stofje vlieg een handvol dagen als moeder zonder kind zal de wind mij kunnen dragen…

kleuren te drijven op de wind opnieuw te leren vliegen nu als kind ik ben een stofje vlieg een handvol dagen als moeder zonder kind zal de wind mij kunnen dragen…

Een handvol uitjes, Haring bij de staart gevat En, hop, in het luik!…

een handvol licht is snel gebracht in deze donkere dagen flitst op weerkaatst als lach in een gezicht vaak schijnen bloemen onverwachte kleuren in de ogen springt een hart op in geluk en kan de dag niet verder stuk een handvol licht is zo gegeven verrijkt jezelf en een ander in dit leven…

jij pluizenbol een handvol zwart dat verenschuddend fluit af en toe het nest af duikt in woeste lentevluchten kijkt me aan uit groen dat pas ontloken is vliegt en flitst naar prooien die zich levend plooien in jouw bek je schaart de wind knipt in lucht je vleugels uit probeert een steile klim hoogte zit er nog niet in en duikelt…

In een ruw kistje een handvol dode kuikens de zon schijnt toch warm...…

[Haiku] duiven strijken neer zwarte grond kleurt zilvergrijs door een handvol brood…

Het is er teveel aan, soms het onzegbare (met klompen aan de vingers) hoe de jonge veulens alles liggen op te hopen in het verslijten op heuvels van morgen en hoe ik daar mijn tanden op gebroken heb ergens hier waart het in alledaagse gestaltes het herkennen in de vlakte van de poëzie hoe het trekt aan het panorama (het zich tot vleugels…

* Blank Europa staat voor vier eeuwen brutale wereld heerschappij koloniën * Leeg zuidelijk land met handvol blanken op het Aziatisch achterwerk Australië! * Leeg noordelijk land met handvol blanken op de Aziatische schedel Siberië * Belangen worden met geweld geschud als de macht verhouding verandert Oorlog!…

ik hou van aardse poëzie waarvan je niet gaat zweven met de hakken in de klei een handvol bagger er nog bij en dan maar klunen door de taal (voor je het weet heb je een verhaal)…

Plantjes water geven dweilen stoffen ramen lappen De was doen boenen strijken poetsen nee het zijn geen grappen Borduren haken naaien punniken breien aan een mouw Dat zijn toch van die dingen die bestemd zijn voor een vrouw We gebruiken ook geen maandverband parfum of aceton potloodje make-up remover lipstick of tampon eye-liner mascara nagellak…

Ik zit te mokken mieren melken, altijd weer dat rot humeur Steeds maar zeveren zeiken zaniken zwetsen ziemelen en gezeur Ik heb koppijn ben chagrijnig heb een kater ben niet fit Kan wel janken huilen schreeuwen, ben zo triest ik heb geen pit Ben uitgekookt geirriteerd gevoelloos en zo treurig En als ik niet verzieken kan dan ben ik sikkeneurig…

het laatste beetje is nu op veel had ik te verduren het kaarsje is nu opgebrand gedoofd zijn alle vuren voor mij, die het aangaat, is het niet erg ik heb genoeg geleden voor hen die ik achterlaat vaarwel en wees tevreden…

Klein en weerloos gepest, getreiterd, je niet voldoende veilig voelend op school maken je tot een moeilijke puber. Je grenzen verleggend, zoekende… maar vooral depressief, steeds verder wegzakkend. Bang ben ik, omdat je leven geen zin meer lijkt te hebben en je alleen maar dood wilt. Nauwlettend houd ik je in het oog je steeds tot praten…

laken om mijn vermoeide vleugels sluit...…

Toen op haar bleekgekleurde vleugel toch zijn diepe winterbloesems bleven bloeien keek zij door het vale raam en zocht het lente-erf af of hij kwam. En witter dan die stille en rijpe schemering in hem aldoor, in haar en half april zo kon het nieuwe moe- geworden prille licht niet zijn.…

Je hebt me vleugels gegeven, je wordt mooier met elke dag die ik met jou mag beleven. Laat me op dit gevoel maar even bouwen, het is zo heerlijk om van jou te houden.…