Alle inzendingen over 't zand

Zet dan fijn, je hakken in 't zand want geloof me: het zijn mensen met weinig verstand, die je op je hart trappen Dus zet ze maar in 't zand: die hakken!…

't Zand de bank op 't zand leeg was die opgezet kil toch warm wachtend daar de verschijning tussen de druppels van de fontein dauw verblinde, verbaasd kijken op het netvlies een focus om nooit te vergeten de middagzon versterkte het zien en voelen, ik zocht warmte van de bloemen die open gingen, vlinders van gelukzalig gevoel noch…

Vandaag steek ik mijn kop in 't zand vandaag zal ik eens niet zo blèren Ik hou mijn waffel wel een keer -misschien dat ik het ooit eens leer- vandaag steek ik mijn kop in 't zand De voordelen zijn legio, denk aan de stilte in de regio!…

King Arthur draait zich om onder 't zand.…

- ik lag in 't gras in 't zand in 't water jij was daar altijd bij het gras staat hoog het zand is warm de zee een spelevaart maar waar…

en niemand die 't merkt ... MAAR WIE HOUDT DAAR EEN OOGJE IN 'T ZAND !?…

‘Kijk uit hoor’, zegt iemand uit Petten, ‘We zullen goed op moeten letten dat wie met zo’n voet straks minderen moet de hak niet in ’t zand zal gaan zetten!’…

kind in 't zand schuilend van het lang verlaten strand afgeranseld niet meer huilend ach, wie maakte jou van kant…

Een spoor van wit in ‘t zand. Wolken boven het water trekken voorbij aan dit winterland. Even één zijn met de kou. Totdat de zon het zicht doet smelten.…

Nog kort geleden was hij troetelkind van Sarkozy en Blair en Berlusconi Ze accepteerden zelfs zijn trotse tronie omdat men onder ’t zand veel olie vindt In Rome en Parijs en ook te Londen wordt echter veel schijnheiligheid gevonden…

Een jongetje op het strand Het speelt met het zand Graaft een kuil Maar niet voor een ander Hij is met zijn zusje Ze vallen erin Voelen, woelen zich in ’t zand, zon, zen en zin In ’t geloof dat er niets verandert Dan later ieder z’n gang Het volle leven lang Met hun kinderen ook weer naar ’t strand Ook die voelen, woelen met het zand…

overhellend op links kust de weelderige haardos bijna degene die haar weerspiegelt zij die haar voedt nog net overeind houdt daar ze haar hakken in 't zand heeft gezet speelt zonlicht krijgertje met schaduw kabbelt het leven zachtjes voort…

steek je kop maar in 't zand want er is niets aan de hand zet je masker op zolang angst regeert heb je er dan nog niets van geleerd dat je keer op keer vervalt in oude streken tot het je niet meer aan durf zal ontbreken je de angst kunt laten voor wat het is en je bevrijd zult worden uit deze duisternis…

Ze loopt verdwaasd over het strand schopt af en toe een schelp uit 't zand. Haar haren waaien speels in de wind ze merkt 't niet dit verloren kind. Dan staat ze stil tuurt naar de zee loopt in 't water en smeekt zacht neem me mee nu...niet later.…

Kinderen spelen luidruchtig in 't zand, bouwen zandkastelen op het strand. Schuimende koppen, grijsgetint licht, de zilvermeeuw laat zich duidelijk horen. Ik laat voetsporen achter in 't zand, de zee overspoelt woest het land. Schuimende koppen, brandende kou, Engeland, dat aan de overkant ligt, is niet te zien, laat staan te horen.…

De rimpelingen en de sporen, de verten in de horizon verloren het steeds veranderende van 't strand, de zee, dat neemt het oog, de lens voortdurend mee Ze zijn daarom zo blij als 't zand er vers en eventjes gaaf uitziet dat laaft het oog, biedt rust, een overvloed van vree…

een kind speelt in ’t schelpenzand tussen ’t vuil net als vele andere kinderen, laten zij zich niet hinderen door plastic, patatzakjes, ijzer, hout en ander afval zelfs niet door een stinkende aangespoelde blauwe kwal of door de paardenvijgen in ’t zand kinderen spelen slechts lekker op het strand…

Om de crisis te bestrijden houdt men het best vakantie's in eigen land 'k zie Jan Peter toch al rijden paard en wagen, voeten in 't zand want de crisis moet bestreden vragen we ons toch wel af wordt door 't kabinet ook zon vermeden of is dit dan crisis- straf?…

En lopen zachtjes uit in 't zand. Het maakt een diepe indruk. Dit wondere natuurschoon. En voel een intens geluk! Ik draai me om en ga weer heen... En laat de zee en 't strand alleen.…

Gebroken ligt hij daar in 't zand Als een boodschap van Gods hand Geknakte vleugels; zwart als de nacht Is de dood zo die op ons wacht? Achteloos wordt er aan voorbij gegaan Als de wereld eens stopte in zijn baan Zien we misschien de essentie in zijn ware gedaante Het was mededogen waar hij om maande…

Wandelen wil ik op het strand De onrust in mijn hoofd Is net als 't water, woest en wild Al bulderend tegen 't zand De storm komt op, een schelp die breekt De vissen worden bang Het zand slaat op, het schreeuwt in mij!…

Vrolijk 't kindergeschater van de glijbaan in 't zand belandt…

opgedweept in golven bruisend meebewegen intens verzwolgen in eenheid kozen in het witte schuim niet in ‘t zand bijten alleen het duiken en verfrissend boven zee komen opkijken naar ’t goede. verder vooruitzicht in zichzelf brengt hen als kinderen in de hoogste hemel tot buiten de aarde.…

Koolzaad teken ik tegen de weerschijn van de aarde als eenzaam geel in ’t zand ontkiemde in een grijze toplaag die eeuwenlang geconserveerd lag in het metersdiepe donker gekanteld en gekeerd draagt deze rusteloze grond de zonzij van een natte lente een solitaire plant als brandstof van een vreugdevol moment…

Alleen kunnen ze geen stap ondernemen, ze zoeken altijd naar een helpende hand Fantasieloze kinderen verdwijnen langzaam in ’t zand…

ik blaas voor jou een hart van glas en toon je wat ik voel maak voor mezelf een hart van ijs om de hitsigheid te koelen uit steen houw ik een hart zo hard om de afwijzing niet te voelen ook teken ik een hart in ’t zand en zal de wind en golven vragen om de pijn niet bij jou te kunnen zijn teder te vervagen…

Gelukkig kind, 'k zou alles alles geven voor uw geluk, mijn kind, dat ligt en roert in 't zand!…

Gelukkig kind, 'k zou alles alles geven voor uw geluk, mijn kind, dat ligt en roert in 't zand!…

Niet betreden, te zacht, te glad, te gaaf, laat nog dit zand laat nog zijn dit onbelopen stuk zand zijn voor ’t zand, voor de rommel, de keitjes, ’t aangespoelde, voor vogelspoortjes, geen harde voetstap, zelfs geen blote voet, nu niet, laat de heuvels heuvelen, de glooisels glooien en plooien door de wind, het helm wuiven en laat het stuiven…

voeten in 't hete zand Voor ons ligt de weg En achter ons heeft pech…