Alle inzendingen over één leven

één is er niet twee wel en drie en honderd maar dat ene is verdwenen ravijnen dorens duisternis geen antwoord op haar roep kuilen huilen droefenis een halo in de troep de weg gaat hoog en ver weg van twee tot honderd maar liefde klautert verder de berg af tot verwonderd voeten vallen over waar was je…

Vlindervrije lucht Afscheid nemen van de dag Gestorven vleugels…

Eén keer teveel gebroken zal ze nooit meer zo dichtbij komen. Verloren loopt ze ver weg van die plek in steen, verhard heeft ze het overleefd. Getekende woorden branden in haar ogen, te lang hebben stemmen gelogen. Ze probeert haar angsten te verbranden, maar ze verassen bitter in haar diepste bergwanden.…

ik je in mijn hart zit je veilig geborgen en liefdevol gekoesterd voor altijd samen één ...…

verboden handgebaar in het verhaal van een stad vol levende dode bloemen je was te jong maar jaren ver vooruit voor het oude stof van verleden geboorte jouw raam opende geen erbarmen maar beet de verminking te rood belicht in jaren vol haat ingeademd gezicht er was geen wind nergens wind enkel zwavelzuur en één…

ons weer te verenigingen wachtte er een meedogenloos mijnenveld Ook Checkpoint Charlie bleef gesloten en verbood ons om weer één te zijn ons verhaal heeft evenals Berlijn als Leitmotiv een IJzeren Gordijn…

'k Zou je willen kennen Echt graag weten Hoe jij En ik elkaar voelen Als we samen delen De dingen die Heel mooi deelbaar zijn 'k Pak jou vast Volg de lijnen van jouw lichaam We verstrengelen En komen samen tot één.…

Nog een keer te kunnen zeggen dat ik zoveel van je hou nog een keer je aan te kunnen raken en te zeggen dat ik niet zonder je kan nog eenmaal hand in hand met je lopen waar ook naar toe, het maakt niet uit nog eenmaal je welterusten te kunnen zeggen en je wakker te zien worden. Nog eenmaal ruzie te kunnen maken over helemaal niets, als altijd…

Jij bent één, Ik ben één, Samen zijn we twee, maar ook weer één.…

het is koud mijn handen sneeuwen vogels en nachten, zonder ophouden melaats over het land van magere lichamen ik leg de aarde stil als stenen op mijn schouder en herhaal de winter keer op keer vergeet mijn naaktheid sterven is liefhebben, zonder ogen…

Niemand die het dan nog leest Maar ach, ééns ben ik dichter geweest.…

Soms is het zo stil om me heen, dan mis ik je als niets anders, soms ben ik behoorlijk gelukkig maar altijd min één...…

achter mijn ogen houd ik mezelf gevangen er is geen wederzijds begrip - vreemd genoeg - tussen goed en kwaad 't bestaansrecht plaats ik in quarantaine samen met mijn monoloog…

De 19de eeuw en van de 20ste het begin was de havelock ontzet- tend in Toen gehangen over de schouders met armsgaten zonder zin, dus zonder mouwen maar mét bedekkend pelerine vaak als overmantel gedragen in een nacht die dan laat weten zon is gezakt een verspilde nacht; om te vergeten Desolaat landschap verwaait vrijheid dat in een…

plank en ook van niet ontdekte plagen oude magiërs tekenen de toekomst in druppels dauw van angstzweet, dat koudvuur ontvlamt achter de wimpers van de horizon het getijdewerk van gesmolten sterren ontspringen uit de geest van alle uitgevonden wielen, er verrijst een onsterfelijke eiland, in door mensen geschapen zielen, in één…

Eén januari – een peuter lakt haar nagels met chocopasta…

Weer zal de kerk vullen van voor tot achter toe zelf stoelen worden bijgeschoven de kerkenraad wordt niet moe ieder geniet van de viering kerstboom prachtig opgetuigd en overal hangt versiering, een behaaglijk warme sfeer schone liederen worden gezongen over herdertjes en engelen die in een kleine stal samen loven onze Heer. Maar die…

Licht van Pasen, teder schijnsel dat de morgenstond doorbreekt, dat doorheen de lijdenskieren toch zijn weg vindt naar ons hart. Licht van Pasen, licht verrijzend uit de nacht van haat en vrees, dat doorheen de koude ochtend ruimte schept voor hoop en moed. Licht van Pasen, licht ontvlammend uit de avond van de dood, licht dat niet te…

zo zin je te aaien en te knuffelen minnekozend aan je hele lijf te snuffelen je handen plat te knijpen je lippen zwoel te verwennen ik ben niet meer te temmen zou alle zeeën doorzwemmen en heel, heel ver rennen voor één kus van jou…

Twee vingers slaan op een ongeteld aantal knoppen schakelingen in positie slaan hersenkronkels zichtbaar in een leesbare resolutie strelen vreugde in nietige delen slaan mis op wis zodat er woorden blijven staan die slaan op iets buiten de context maar verslaan duizend gedachten duizend en één deze keer…

Onbezonnen Mijn hart open Jouw liefde alleen Geen verweer Vol van jou Incompleet zonder Jouw woorden Mijn lippen Warmte en licht Zonder schaduw Voetstappen Jouw lach Samen één Op weg In elkaars handen Onze toekomst…

wij stegen leegzaam op wij wisten alles…

Te weten dat er één is Die één kan zijn met mij Proeft wat ik proef Voelt wat ik voel Geniet wat ik geniet Twee wensen, één woord Jouw adem, mijn zucht Jouw ogen, mijn zicht Onze vleugels, één vlucht En elke milimeter huid Eén vuur dat brandt Tot nooit meer uit...…

middels deze kus met mij verbinden zodat ik je zal vinden in al jouw geluk in al jouw ongeluk, in al jouw blijdschap in al jouw verdriet, vanuit de liefde in mijn hart want groot is mijn smart vreugdevol en droevig in al jouw geluk in al jouw ongeluk, in al jouw blijdschap in al jouw verdriet waar de liefde geniet van het pure één…

toorts, diep beroofd van alle zinnen dan, en dan pas zien we samen al wat is wordt nieuw gemaakt alsof één nieuw mens is ontwaakt één nieuw wezen met twee namen…

Ik schrijf je een email eigenlijk weer één te veel ik heb bij je aangebeld ik had het je bijna weer verteld je kwam niet aan de deur de rozen verschoten van kleur vandaar deze mail ik weet het het is treurig één te veel.…

Hoe alles één is, al zijn er plooien van vergetelheid; de liefde wint het, maar nog niet direct, eerst moeten nog veel waters worden opgetild tot waar ze ooit ontsprongen zijn en konden leren om dieper te dalen en nederig te worden en stil. Wij zijn nog teveel doeners en te weinig zieners en dromers.…

Soms maak je me wit en kleur je mij alles binnen de lijnen – zacht Soms maak je me zwart en kras je scherp alles buiten de lijnen – hard Soms schets jij me als schaduw en licht alles in mij op wanneer mijn stem – zingt de hokjes verdwijnen totdat er geen rechte lijn meer bestaat dan enkel jij – ik – wij – samen – zijn…

één met de zee leg ik mijn oor te luister in de hoop te ontcijferen wat zij toch fluistert nu zij mijn voeten kust met de wind door mijn haren zal ik al haar geheimen trouw bewaren opdat het ons bevrijden zal…

Ik wil je graag nog één keer zien Ik wil je graag nog één ding vragen Ik zal je vragen of ik je vaker mag zien Dan zou ik vaker met je kunnen praten…