Alle inzendingen over OR dood OR eenzaamheid

Eenzaamheid is een monddode stem die vertelt zonder iets te zeggen de grafpreek zonder iets uit te leggen de stilte dood langzaam maar adrem.…

die hem beschermde heeft hij op leven en dood verslagen vooralsnog nu de lange de eenzame strijd tegen die hij werd beschermd…

Laat jou de dood verjagen. Die koude duisternis mag ons niet komen halen. Dans in het licht Laat jou de eenzaamheid verdrijven. Zodat zelfs op de mistigste vlaktes, de zon me nog kan halen. Dans in het licht. Laat jou de woede sussen. De woede over de eenzaamheid die de dood heeft gebracht.…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

Je hebt de dood niet helemaal Gewild, maar ook het leven niet. Ik schik me in jouw eenzaamheid Doordrongen van de innigheid Van mijn bestaan...…

Zou dit het zijn, de eenzaamheid van de dood? Vertrouwd alleen....…

Eenzaam verdwenen, vermoord door de tijd, haar blijdschap verdreven door de dood die haar leidt. Eenzaam gestorven, gewillig vermoord, en niemand die haar angstschreeuw hoort...…

In eigen stilte en eenzaamheid nam ik me voor hield ik het bord goed voor me uit, waarop dan wel stond: "de diepgang der dingen". Ik moest hier enig graafwerk voor verrichten. Het zou me van mijn strijd verlichten. Voor velen nam dit proces het zonlicht tijdelijk weg.…

Het is doodstil doch de kalme golfslag van het bloed voel ik als mentale kracht door mijn aderen stromen de tijd gaf me de ruimte daar aan te bouwen misschien bovenmenselijk om te dragen maar toch het kan je innerlijk sterk maken hoewel de botten kraken het juiste woord vond bij de bron waaruit ik kracht ging putten nu in mij latere…

Ik doe de deur open en ga naar binnen Jij bent er alles gesloten Dat voelt zo eenzaam…

Een eenzaam klein vogeltje Liggend op een weg vol gaten Wilde zo graag dood Maar kon het leven niet laten…

Daar ligt dat jochie, aangespoeld, Dood en eenzaam. Dat was toch niet zo bedoeld Toen zijn moeder hem in zijn armen nam en hij als baby op de wereld kwam?…

Wanneer de dood ons omarmt, maakt hij aan ons leed een einde. Eenzaam en alleen blijft hij achter. Zo krijgt de dood ons leven lief. Zonder liefde kan hij niet bestaan. Wanneer we de dood omarmen, kan vrede worden geboren. Kunnen onze angsten sterven gaan.…

voel in het verdriet, de pijn van langzaam gebroken dromen de eenzaamheid van een hart gesluierd door de nacht waar de avondster ontwaakt haar gloed schenkt aan de doden dwaallichten vervagen in de eenzaamheid het ochtendgrijs haar wensen verhult in nevels nooit doorbroken…

De stenen zijn haar ogen want ze zijn verborgen in het wachtende gezicht dat slaapt en haar dromen bewaakt en de eenzaamheid niet meer laat geven wat ze in de dood ook niet meer wenst…

Oogloos en eenzaam, voor Samson de krachtige was de verveling de ergste straf En na de dood van zijn blindengeleidehond kwamen de muren al snel op hem af…

In mij woedt de storm Die kan ik jou niet tonen De storm van gevoelens Van herinneringen Van verlangen Van eenzaamheid en angst In mij woedt de gekozen dood…

Rusteloze onmacht jaagt me de muren op in de kooi van stilte en eenzaamheid die me omwalt. De enige vluchtweg die me overblijft zijn de vleugels van de dood.…

Aangekomen bij een stil metrostation, staar je gedachteloos naar het perron. In je hoofd klinkt nog net het macabere sonnet over het ritme van leegte dat de metro zong. De deuren sissen dicht voor je beseft dat die zwarte leegte jou betreft. Jouw eindige bestaan. Voor je dit voelt ga je met rappe spoed je eind aan de horizon tegemoet.…

waarom pakt 'de dood' jou zonder reden van me af?…

waarom pakt 'de dood' jou zonder reden van me af?!…

Een streep van glas schuurt kraters in haar broze wang de schittering van een parel in het donkere hart is bang van allang gebroken zijn de schreeuw naar de hemel die slechts stilte vangt dwalingen naar ergens de haat in het huis van leugens dwingt te sterven achter deze ogen achter het licht de dood in het glas een roos van…

zoals elke nacht eenzaam en alleen in het grote bed en wakker worden door het gelach en gepraat van de buren. elk woord van mij is er een te veel dus daarom niet gesproken maar onuitgesproken eenzaam en alleen.…

Ik vergeet mezelf te zijn te rusten in het weten dat alle tijden omvat zonder uitweg verlost van zoveel aards streven en nood breekt in de dood.…

alleen en voel ik de dood naast mij staan In ‘t duister zachtjes fluisteren nu eenzaamheid mij verscheurt De dood praat stil; ik luister en zie dat zwart tot licht verkleurt…

mensen die in stilte willen wonen, zonder wanhoop van dat zonderlinge, eenzame, van dat leed omdat ze de dood steeds horen fluisteren met die fluisterende stem die iedereen kent.…

Er blijft niets anders over dan de waanzin voor te zijn men gaat dood aan eenzaamheid ik moet de stokjes wel bewegen ook al denkt de wereld aan een spel dat ik bibberend verloor…

Het contrast is groot douchecabine en de goot airco en de uitlaatgassen kingsize en het viaduct luxe leven eenzaam dood het contrast is groot…

In het boek der doden speelt weer die jongen die voor zijn sterven de zon toelachte in het dodenboek waar een vlinder droomt over levenloze nachten zonder bezoek van dagen die de dood verzachten met het blonde, lieve meisje dat na hem ging naar de wolken in een eenzaam dood vertolken in het boek tekent stilte het droevig einde…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…