Alle inzendingen over OR leegte

Starend naar de lucht, grijs van het lange wachten, zie ik achter de wolken hoe het zou kunnen zijn Ontastbaar zweef je om mij heen Ik wil uit mijn lichaam treden om mijn ziel te bevrijden van mijn gevangenschap in vrijheid; van de leegte: noem het pijn. Ik voel me zo verdomd alleen…

In de kleine stad van mijn hart woonde jij zo veilig en gaf jij deze stad warmte en gezelligheid Het leek een schrijn die vol met jou liefde was Opeens verdween jij Naar overal en nergens de stad begon te vergaan en de lust verging me om te leven het is nu een lege stad Ze verdwaasde om zich heen zo vervaarlijk de schrijn…

leegte niets meer en niets minder woont binnen me groeit langzaam als een eenzame boom tussen de gedachtevelden een boom die niks meer voelt en niks meer waarneemt behalve de kracht van de wind behalve de bloeddruk van de aarde en -heel af en toe- de warmte van de zon…

Zwarte leegte koude eenzaamheid tranen van ijs vallen op een gebroken hart Een beving, een rilling een windvlaag door mijn kille lichaam Starend in het niets snakt mijn ziel naar adem gevangen voel ik mij Geketend in de boeien van het alleen zijn kruip ik diep in mijn schulp Tijdloos en kleurloos een gapend gat is mijn gemis smachtend…

Ogen zo leeg diep in zichzelf gekeerd bang voor wat komen zal de val in het diepe van het onbekende zo ver weg maar zo voorspelbaar je mond die niets meer zegt zo stil een streepje geen warmte meer waar is je stem je vriendelijke trekjes waar ben jij kan je me nog horen de leegte zo sterk het is nu beter het lichaam blijft…

Vroeger was ik blij en vrolijk op de boot gelukkig met mijn familie pappa, mamma, zusje maar nu is alles anders nu woont mijn pappa alleen op de boot gelukkig met zichzelf en zijn nieuwe vriendin ja, nu is alles anders mijn pappa, de boot de leegte in huis de leegte op zee waar hij naar verlangde die leegte maakt alles anders…

Tastend in het duister probeer ik met mijn vingertoppen voorzichtig te vinden wat hier niet meer ligt In de hoek voel ik hoe ik tegen van alles aanbots wat allang is verdwenen maar nog steeds dichtbij me is Mijn tranen stromen zachtjes ik hap in de donkere lucht doe deur na deur open maar nergens is het woord, dat ik zoek Met de…

ik zag hoe jij in flitsjes licht het donker voorzichtig wilde pakken hoe het langzaam bleef plakken aan de stukjes hemel boven jou die zich vulden met pastellen kleuren in de nog open plekjes blauw en met de warmte van een kloppend hart dat liefde en interesse had voor een wereld die leven bezat nooit heb jij de leegte…

Je zoekt naar de uitgang ofwel een uitgang en vindt een begriploze leegte.…

de leegte, jouw leegte kan ik niet vullen die is te diep en zo oud kan je slechts met een warme deken omhullen al blijft de pijn echt en koud reken mij niet aan als ik daar even niet ben kan nog zo zeggen ben met je begaan al leg ik je in rozenbedden etmalen lang ik ben niet het wonder dat alles voorbij laat gaan…

Dan kijk ik weer naar de lucht en slaak maar weer een diepe zucht Ik ben het middelpunt van zo wijd mijn blik mij gunt Het is leeg en stil, een ingehouden gil...…

Lege leegte vol met dromen zwarte diepte zonder licht ik sta op probeer te leven val weer terug als dood gewicht duizend dingen wil ik zeggen duizend zinnen vol van haat maar de kou bevriest mijn woorden doodt de kracht niet te verwoorden Ik wil roepen In het donker Naar het duister Diep en zwart Maar de leegte Laat me…

De dag breekt aan Maar geen zon te zien De leegte blijft om me heen De stilte is m’n enige vriend De herinneringen aan jou zijn niet genoeg om m’n hart weer met liefde te vullen Dagen lang zit ik naar je foto te kijken, alsof ik hoop dat je er zomaar uit zal stappen en me kus Bij het besef dat ik je nooit meer zal kunnen omarmen, je nooit meer…

als niets de toekomst is dan moet alles wijken is er niets mis mee iets te willen bereiken…

Hoe leegte je hart kan vullen heb ik nooit eerder geweten Heel veel moeite heb ik gedaan om je eindelijk te vergeten Mijn ogen gevuld met tranen als ik naar je foto's kijk Die verstopt lagen in een lade die ik,normaal gesproken,ontwijk Een zware brok in mijn keel als gedachten aan jou het winnen Ik wil je zo graag terug maar weet niet…

Als een pop gevuld met zand speelt men met mij totdat ik breek en in stukken uiteen val en het zand al mijn gevoel in zich opneemt terwijl het heel langzaam uit mijn lichaam wegsijpelt tot ik niet meer besta En alleen leegte achterlaat.…

Er kwam een leegte in mijn leven: een gat dat ik maar niet kon dichten verdriet waarvoor ik telkens zwichtte maar dat ik steeds weer weg kon weven. Er kwam een stilte in mijn leven: een vaag gevoel van nog behoren tot mensen die ik had verloren maar die ik alles wilde geven.…

Uitgekleed door de wind, schouw ik door betraande ramen; mijn hoofd lijkt leeg en of ik vind, de weg naar al die vergeten namen. Hoe kan ik leven als het kind, dat nooit gevraagd zich moet bekwamen; in het vullen van een ledig hoofd, bedachtzaam knikt het ja en amen.…

Wanneer zelfs de leegte de leegte niet meer vult, de stilte te groots wordt in zijn volheid, het verlangen naar veelvoud het leven niet meer vervult... kan zelfs het geheel dat in d'illusie beelden verguldt het Zelf niet meer verstaan omdat al het denken, het voelen, het Zijn in tijd is voorbij gegaan...…

Zoals de twijgen van de treurwilg rillen als de ochtend hen met dauw bekleedt of het beladen nijgen naar de aarde wanneer herinneringen zwart omrand in marmeren ogen staren…

Het dichten was gestaakt lichaam en geest waren enorm geraakt. Intens verdriet deed alles verdwijnen wanneer komen de letters toch weer tussen de lijnen. En zal het mij weer gaan lukken op papier een gedicht af te drukken. Ik heb dit zo enorm gemist maar letters, woorden ze leken wel gewist. Nu wil ik er weer voor gaan ook al kost het mij…

de leegte die door mij stroomt ontpopte op die groene heuvel waarvan de naam mij is ontschoten zwierden takken die kusten de grijze nacht die hen in evenwicht hield zwarte vogels cirkelden om de hoofden van degenen van wie de zin verloren had knaagden bevers zich een weg door het onoverkomelijke 'n naamloze hief haar kelk op…

Een verlaten nest hoe bezorgd als een handpalm ooit die leegte was…

toen zij die ziekte kreeg weg nectar met de zoete smaak waar ik zo graag aan nipte maar wat mij plots ontnomen werd toen ’t leven haar ontglipte weg toekomst waar wij beiden van droomden hand in hand van huisje, boompje, beestje en kinderledikant de ergste pijn is weggeëbd maar kom ik ’s avonds thuis dan knelt mij na de werkdag de leegte…

Leegte die naar Eeuwigheid ons Uit doet zien Zegt de kunstenaar Die Schepping maakt Uit de heimwee Van zijn hart Dank aan beeldend kunstenaar Gerard Koster, Eenrum Dagblad van het Noorden, 12 oktober 2012…

Alles lijkt doordrenkt met leegte. De dingen hebben geen naam en het is alsof ik er zelf niet ben.…

leegheid laat het rode bankje zien het verlokkend rood is zinloos niemand wil mee diep in die grote blauwe zee de sleutel van de grote klemmende rode deur ligt op de bodem wie goed zoekt zal niets vinden de sleutel wacht…

Nog nooit zo gevoeld Hart leeggelopen,eenzaam zonder de warmte van de ziel wat het ongrijpbare gevoel van liefde mogelijk maakt. Brein gevuld door de leegloop van m'n innerlijk dat rationeel denken staakt. Accelererend en niet te stoppen overweldigend gevoel van onmacht De optelsom van brein, hart en ziel is het verlangen naar jou liefde, hebben…

Een plek alleen voor mij. Verdrietig mag ik zijn en niet een juk maar nietig, verdraag ik je weg in tijd.…

Eenmaal hebt gij mijn stil vertrek gewijd Met even uw ontroerde aanwezigheid, Met tooverklank van zoet-gesproken woorden En teedere gebaren die bekoorden. Ik had dat uur in zaligheid verbeid, Met vreugd gevuld den al te langen tijd, - En nu: in troeble bitterheid versmoorden De droomen die me in eenzaamheid behoorden. Uw afzijn pijnt mij…