Alle inzendingen over OR spijt

als je blik mijn ziel splijt de tranen in mijn ogen die jou zien niet te stoppen zijn het einde van de horizon de sterren zwart zijn heb ik spijt spijt als je in je dapperheid rode wangen krijgt en je de tranen in je ogen verbergt ach lief je bent zo mooi…

Leg je vinger op mijn herinneringen, strooi zout over mijn mond. Knipper. Zeg ridicuul, twee keer. Vergeet me gaan en komen, vergeef mijn zijn, mijn vorm en wees bij mij. Verloren.…

Het spijt me, ik kan alleen met hart en ziel leven... het spijt me, als ik teveel geef wat jij niet hetzelfde beleeft... het spijt me, voor mijn diepe liefde en verdriet, het is Alles, wat ik zien liet; het is mijn liefde.…

Jij bracht mij weg in de nacht en jouw spijt zeulde koffers naar het laatste perron. Het was een feit, de terugweg was al kwijt, toen jij besloot dat deze reis begon. Jij hield mij vast, zoals jij dat niet kon, terwijl de reis in volle vaart verliep. De aantrekking, zij is er, gaat nog diep, maar ontladen zal zij jouw hart niet meer.…

Voor excuses is het nooit te laat, voor sorry zeggen eveneens, toch is de mens niet in staat gebleken, op de knieën te gaan om gewoon te zeggen, “het spijt me” wat je is aangedaan, nee, daar moeten eerst jaren overheen gaan, vooraleer men zeggen kan, ik zat wel zo vreselijk fout, niet dan?…

Het spijt mij, ik heb zo’n vreselijke spijt als ik mij aan het snijden heb overgegeven Lees het relaas van mijn bloederige strijd, die ik hieronder voor je heb weergegeven Het begon allemaal, als altijd, in onze klas toen niemand nog iets van mij wilde weten Mijn hart weende en ik gaf mezelf een kras doch de leraar riep: Wat zit jij uit te…

spijt beweegt en verplaatst zich niet spijt laat zich beter omschrijven als vastgezet verdriet…

traantjes weg moet pinken ik weet hoe laag u kunt zinken. jammer dat u mij nooit heeft kunnen doen zwijgen U bent het kwaad en het is te lezen in troebele ogen U grijpt ziektes aan, verzint ter plekke verhalen die ons hier bekend zijn en toch heel anders zijn verlopen ik weet dat u vloekt om eigen loslippigheid ja ja, daarvan heeft u nu wel spijt…

Woorden gaan als een vergeet-mij-nietje. Behalve de zin die nooit is uitgesproken. Alles naar de kant in een hoek geveegd. Het hart met de schouders ineengedoken. Als schaamte of misschien onwetendheid. Het woord dat onopgelost blijft knagen. Een terugkerende onbeschrijfelijke steek. Het woord dat je blijvend mee moet dragen.…

- zeker nog een twee vrouwen heb ik liefgehad die mijn gemoed zo hebben weten te graveren dat ik opgeruimd terug kan blikken zonder spijt - maar dat ik jou verliet bleek verkeerd ingeschat Tijd was niet bij machte hier te triomferen: jij won het van de drang naar ongebondenheid -…

niet eerder heb gezien dat ik blind was door woede spijt, omdat ik anders had gedaan misschien…

Dat in gemelijke grillen ik mijn dagen kon verspillen, dat ik haar voorbijgegaan of een steen daar had gestaan, dat ik heel mijn zondig leven heb gekregen zonder geven, dat mij alles heeft gesmaakt, dat ik niets heb uitgebraakt, dat ik niet kan herbeginnen haar te dienen, haar te minnen…

Het zal je altijd spijten, bij een verkeerd genomen besluit, het zal je altijd bijblijven, en soms, heel soms kom je er niet meer uit! Een verkeerd genomen beslissing veranderd je leven desastreus, echter je leert ervan geloof me maar heus!…

Vandaag was achteraf de dag van Spijt Het speet Henk Kamp alsnog van al die scheuren De hockeygluurder zei het te betreuren De afperser is zijn geheugen kwijt Het zijn drie meelijwekkende gevallen Het spijt me, ik geloof ze geen van allen.…

Voor de verkiezingen, nog net op tijd Zegt Kamp dat hij nu overloopt van spijt, Met ogen zoals die van trouwe honden, Hij moest dat van Mark Rutte even zeggen - Henk Kamp was dat vergeten uit te leggen.…

je wilt misschien iets niet weten omdat je alles al weet elk nieuw gegeven heeft geen toegang toch weet je ergens dat je niet wilt weten je hebt al de pijn gevoeld van wat je zou voelen als je niet wist wat de vogels doen als ze gewoon maar wegvliegen daar gaan ze daar gaan ze zie ze verdwijnen naar de einder zoveel spijt…

Niets .... spijt ........ me. En net dat is toch zo mooi!…

Roep me als je verstijft Roep me als je mond niet meer sluit en ik zal wenen in m’n graf voor de goede vrouw die ik geen liefde gaf…

ik heb spijt toen ik je uit mijn gedicht haalde, een sprankje hoop die je als lotusbloem mij het wonder van jouw liefde zou leren kennen doch dat gedicht had kantelen waarachter jij je verschanste en hoe ik ook mijn liefdespijlen naar jou schoot, ik miste telkens de evenaar aan het halfrond van jou besmettelijk bestaan waar jij beschutting…

het spijt me dat ik niet was wie je nodig had het spijt me dat ik om je gaf door overmacht getroffen door onoverwinnelijke liefde door mij…

een moord gepleegd op wat had gekund en wat had gemoeten rest mij niets dan rouw…

Vaak gaat het om spijt zonder schuld. Spijt over grote dingen. De keuze voor een verkeerde partner. Het verdriet omdat hij of zij wegging. Wat je misschien had kunnen verhinderen mocht je aandachtiger zijn geweest. Het gemis van een kind of het leed dat je ervoer wanneer het stierf. Spijt kan over alles gaan. De foute studie.…

Het spijt me van toen, je was en je bent mijn droom – tot je bij me blijft.…

het duurde vijf minuten vijf minuten maar toen hij haar zag en dat beeld nooit meer kwijtraakte   het duurde tien minuten tien minuten maar voordat hij koos en de verkeerde keuze maakte   zijn spijt over tien minuten tien minuten maar duurde vele jaren vele jaren lang      …

gekomen besef hebben wij te hooi en te gras onze beelden verzameld op afroep of in genieten pas later nu even geen klassiekers en wereldwonderen die zijn geïnventariseerd nu zijn het aarde en mens in groot en klein leven die de revue passeren met alle tranen en pijn die er bij de mens en zijn geboorteplaneet zijn in het met spijt…

als gedeelde ervaring het was nieuw deed geen pijn of zeer maar voelde juist fijn en vroeg vooral naar tikje meer we lachten om dit dichten het deed toen de hoog opgelopen spanning wonderwel rustig aan verlichten de lieve kleine plekjes waren ons niet vergeten de vingers iets versleten maar de gevoeligheid toegenomen zonder spijt…

Spijt, spijt, wat is dat nou precies? Een naar gevoel van binnen, heb ik iets fout gedaan? Spijt is er niet zomaar, spijt zorgt voor verdriet, want verdriet heb je als het je zo spijt. Spijt, maar waarom, waarom heb ik nou spijt? Komt het door mij, komt het door jou, komt het door ons allebei?…

Spijt van het verleden. Spijt op de achtergrond. Spijt moeilijk om te delen. Spijt dat ik ooit voor je stond. Het geluk staat geportretteerd. De eeuwige lach van mijn schat. Geluk op één foto geïllustreerd. Maar spijt heb ik nooit gehad.…

Ik was er even heel kort bij, tot aan mijn knieën in het getij. Tussen eb en vloed, verliet me de moed. Je te troosten in mijn armen, of met een goed bedoelde kus. Ik liep terug, langs de uitgestoken brug. Liet ik je staan, met in je oog een traan. Voor mij!…

Ik wil niet bij je in de buurt komen Want als ik je zie, zie ik de dingen die ik je heb aangedaan En als ik je zie huilen, weet ik dat het door mij komt…