Alle inzendingen over OR woestijn

Ik zal om te willen zijn En om te kunnen willen Moeten beseffen, Dat door te willen zijn Ik meer kan zijn Dan een roepende in de woestijn.…

Zolang dat voortduurt zullen wij, waar ook woestijn te midden van woestijnen zijn, wachtend op brood dat uit de lucht komt vallen, wachtend op water. Oerwater dat alle horden toe zou dekken en in de diepte dalen doet als steen. Zolang, zeg ik je is er geen omkeer.…

vrijen dat het een lieve lust is met heimwee in de botten naar woestijnen waar gejaagde herten lafenis vinden…

gaan we samen de woestijn beregenen het jaarlijks ritueel bezegenen met bloemenpracht uit zaad dat al zo lang op kiemen wacht zag de wolken komen zacht in licht gewit de hitte was nog niet gezwicht maar de tranenval was niet te stuiten buien donkerden ontlaadden al van binnenuit de woestijn bloeit ons nu vrij laat het maar vaker…

Een zandkorrel in de woestijn, valt in ’t niet, een zandkorrel aan ’t strand eveneens, de zandkorrel in mijn oog, maakt me nietig.…

Een zandkorrel in de woestijn mee zal de mens in al zijn glorie niet zijn.…

- naar Karel van de Woestijne…

Temidden van de Gobi-woestijn vond Google Earth een bizar terrein. Vervult de Chinees ons met atoomvrees of zou zijn God een kosmonaut zijn ?…

dit en dat een woestijn een paar rivieren die nooit aankomen zo graag had ik altijd met je willen zijn wat kan ik nog zeggen een gedicht of zo of het moment dat je naar me toe kwam rennen en dan? en dan…

Na de vloed van bergen dobberen reddende lichtjes aan de rand van de woestijn: ze boeien ons in de nacht, wij zijn weg van Death Valley…

ik was er nooit in het land van de liefde zwierf door dalen en valleien door woestijnen en immense droogte door tranen van verdriet op zoek naar jou naar mij…

Ik zie een karavaan van mensen Wachtend in de rij Storm in hun hoofd En het zand in hun ogen De groene vruchtbare aarde Aan de andere kant van het hek Belooft rust en overleving Hun oase is mijn werkelijkheid Ik zie een kind een zandtaartje scheppen En eet vrolijk met haar mee De storm is iets gaan liggen, daar In mijn polder en haar woestijn…

geruisloze winden dragen het stof dat valt op de daken van de huizen die hier ooit stonden in mijn dromen knarst het tussen de van water ontvloten tanden achter de droge ruwe lippen van mijn mond de universele ruis zaait zich overal, in visie, zicht en verstand, en doorheen het verglijden van het besef van tijd ziet de vreemdeling toe hoe de woestijn…

nog masseren tonen de onrust van het ongewone in het elkaar aankijken liet nog niemand echte aversie blijken de ijzeren kam schraapte alle klitten van decenialang eruit ten koste van een uiterst gevoelige huid in dit woestijnig leven hitte en klimaat hadden verzorging vergeten dus opgelucht keek men elkaar aan en lieten bedachtzaam…

Je voelt je klein en het doet pijn om roepende te zijn alleen in de woestijn. Schijnbaar hopeloos, een leegte, eindeloos. Teleurgesteld en boos. Een leven wat ik niet koos. Compleet gestoord.... Niemand die je hoort, geen enkel woord! Alles in de grond geboord. Mijn liefde is gesust, mijn energie geblust.…

ik heb al genoeg getoverd ben ontgoocheld door zaken die anderen mij probeerden wijs te maken met aladin dicht bij de hand schijnt mijn lamp op lege woestijnen waar wind giert door onbenoemde pijnen het oorlogsschroot is kaal geschuurd door zand nog glanst onwankelbaar staal dat zijn positie niet prijs heeft willen geven waar sprookjes…

sijpelen verdween in ons heelal waarin wij zelf verdwaald leken Langzaam verdween de vruchtbaarheid uit de woestijnen, die wij ooit tot oase hadden omgebogen Langzaam raakten we het kwijt en lieten de vruchtbare aarde hopeloos uitdrogen…

ooit zullen de geesten zich wreken op hen die hun laatste rustplaats hebben verstoord vermoord is de eonenlange stilte vernield zijn de zuilen en poorten van de stad die eens het centrum van cultuur en beschaving was nog kleurt de woestijn maar de winden huilen pijn om wat verloren is gegaan aan schoonheid en kracht zij strelen…

Roept en men zal uw mond snoeren klopt en de deur zal gesloten blijven vraagt en er zal genomen worden bidt en men zal uitgelachen worden wacht en de jaren verstrijken werkt en men zal geen loon ontvangen hoopt en men zal slechts dromen vertrouw en men zal bedrogen worden steel en men zal rijk worden laster en men zal geloofd worden…

Engelen zullen je dan dienen voortaan, omdat je door de woestijn bent gegaan!…

In een woestijn van gedachten Kwam een wervelwind opzetten Terwijl hij mijn hart zou veroveren Vergat ik wie ik was En stond ik verstijfd Ten midden van vliegende zandkorrels…

Verstoten door de koning Verbannen door het volk Waar ik al zo lang toe Behoor trek ik mijn Lot aan en reis In doodspijn heel Alleen door de woestijn Die het leven voor mij Geworden was - dodelijke Eenzaamheid zoals alleen Echte eenzaamheid kan zijn Op zoek naar een bron waar Ik wat water kan drinken Dat mij verlossen moet…

mag ik korrelen in jouw woestijn in het zand van hitte alle dagen onvervreemdbaar bij je zijn nachten met je delen in de uitstraling van pijn om het niet bij je kunnen zijn samen schurken tegen rotsen waar we botsten dat maakte onze korrels voelbaar fijn mag ik als los zand nog door je handen glijden jouw sahara zal mijn gobi…

de kleine woestijnspin danst de tering naar de nering vier harige pootjes penselen strelend het warme zand ze draait de wals van de vluchtige 1-2-3 schone schijn hij kan dat wervelende witte wonder niet weerstaan zij weet van de afstand daarna aan wonderschone wanhoop doet ze niet…

kriebeltje op je huid een riedeltje in een lied de glimlach van het meisje dat vergat hoe mooi ze was poëzie loopt nooit door de lange haatstraat ze wandelt langs het pad dat langzaam kleiner wordt ze leert je dansen in de regen ze laat je wachten tot de storm te moe is poëzie is een verzonken rust een dichterlijke zegen het zwijgen in de woestijn…

Roepend in de woestijn.…

We zijn nog maar net vertrokken of ik verlang alweer terug te keren Mijn leven is een onvoorspelbare reis over steeds dezelfde wegen De vertrouwde halteplaatsen glanzen op een afstand, zuiverder dan ter plekke: valleien van liefde, verwondering en kennis die ik graag bezoek, en…

'k ben de druppel in de oceaan 'k ben de zandkorrel in de woestijn 'k ben onzichtbaar voor wie me niet wil maar druppel of zandkorrel, ik blijf: van m'n leven niet stil.…

eenzaam en alleen loop ik door een woestijn van sneeuw dwarrelende gedachten omgeven mij als een mist die grijzer is dan het wit om mij heen zo alleen zo alleen…

in een achterbuurt in een slum van Cape Town in een grot van de woestijn waar je woont daar ben je voorbereid op tegenslagen daar liggen herinneringen aan je onzichtbaarheid opgeslagen…