Alle inzendingen over Afscheid OR Reis OR dood

Je mag je reis in onbekendheid beginnen Mijn tranen van onmacht in dit gemis Je strijd is nu van jou alleen Vannacht vertrek je in je doodskleed heen Ik wil nog even van je genieten nu het nog kan Je ogen zoeken nog één keer mijn ogen Geruisloos sluit de dood je ogen in zwarte mist...…

Ik zou wel met je willen ruilen, Kan om dit afscheid alleen maar huilen. Jij was voor mij een echte steun en toeverlaat, Net als jij maak ik mij om dit afscheid kwaad. Wat kan ik zeggen, en wat kan ik doen, Mijn vriend ik geef je voor jouw reis nog een keer een afscheidszoen.…

poëzie laat zich niet sterven als de reis ten einde is schrijft in alle talen waar de dood te stil is om het te verbieden poëzie houdt niet op als het keerpunt eenzijdig het lichaam neemt, want de geest van een dichter is de jeugd die altijd blijft poëzie is de adem van de schrijvershand, het typt het zwart van inkt met gele stippen…

Dagelijks zijn er doden te betreuren door het coronavirus. Afscheid nemen met geliefde personen kan en mag niet. Het is erg als een mens dit overkomt. Bij het afscheid nemen mogen maximaal een aantal mensen erbij zijn. Een waardig afscheid verdien je als mens, maar niet op deze manier.…

want veel te jong vond jij de dood... Zonder afscheid, zonder woorden zonder angst ging je op reis naar je eeuwige bestemming naar je eeuwig paradijs... Pa, als je nog op kon kijken en je nageslacht zou zien zou je het werkelijk niet geloven... want je hebt maar één kleinkind gezien..…

, je meenam op een reis die jij dan toch al had voorspeld het afscheid liep op stoffige winterse paden die nog altijd knarsen onder een vals begrip…

Het is het hart dat het lichaam en de geest regeert Niets blijft voortbestaan te midden van de kleine dingen Een slok water en het dagelijks brood bovenal de liefde blijven wanneer de wereld gebroken zoals de maan in het uur van afscheid Wij beginnen samen de reis in dit heelal zonder grenzen, jij en ik…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

De kus als begin van de nacht en de verloochening door Petrus; heel het proces dat pijn doet tot de dood er op volgt; De dood van de Onschuldige, het afscheid van het Licht dit alles begint morgen maar Pasen gloort reeds.…

Lusteloos zak ik achterover in mijn kussen en bedenk wat ik in de brieven zal schrijven mijn allerlaatste geschenk Brieven aan mijn dierbaren naast mij leg ik ze klaar Stil, alleen in dit lege huis bij thuiskomst ben ik niet meer daar Niets heeft langer een waarde vergeef mijn ondankbaarheid, Heer Ik dank mijn leven af... ik…

afscheid Soms zit er even Teveel verdriet In ‘t leven De dood strooit dan Zo om zich heen Dat de scherven Van de liefde Zich niet verzameld weten En onheel blijk je dan Veel te weinig tijd te nemen Het afscheid behoort niet Zo snel tot het verleden…

Het knerpende grind de fluitende vogels begeleiden je ten afscheid op je laatste reis Ik slik de brok in mijn keel hardgrondig weg Het grind knerpt, de vogels zingen Een steen op jouw graf een steen op mijn hart Het grind knerpt de vogels fluiten Ik voel alleen maar diepe smart…

Nu de mensheid gaat vergrijzen Is er nog meer vraag naar ruimtereizen. Om te weten hoe het zit Aan het einde van de rit Als we definitief afreizen. In de ruimte Heeft u nog de ruimte.…

Al krijg ik geen nachtkus meer van jou weet: dat ik, dood- of niet nog: Altijd van alleen jou maar hou Dag liefste…

De reis naar verzachting, ontkrachting van wat verhard, verward is een levenslange Aan de laatste 'reistafel' zit de dood gezellig aan, schept op, vraagt honderduit en glimlacht Je verwacht de terugreis maar nu blijkt het een enkele reis de dood schrijft je laatste vakantie-kaarten Je levensreis zit er op, voorbij gevlogen als…

Gezeten in een treincoupe stroomde het landschap voorbij het voelde als een afscheid was dit de laatste reis voor mij Stemmen die mijn oor niet bereikten omhulden mij met stilte schimmen trachtten mij aan te raken doch ik voelde alleen hun kilte Onmerkbaar voor de anderen met het wegsterven van de cadans komen lichaam en geest weer samen…

Het is het hart dat het lichaam en de geest regeert Niets blijft voortbestaan dan te midden van de kleine dingen Een slok water en het dagelijks brood bovenal de liefde voor het kleine blijven Wanneer de wereld gebroken zoals de maan in het uur van afscheid beginnen wij samen de reis in dit heelal en komen aan zonder grenzen, jij en ik…

Ik zocht naar de plek Van lang vergeten dromen Reisde de wereld rond Om tot deze plek te komen Veslonden heb ik ze Als kind en escapisme De verhalen van wezens Uit magische mythes Nu rest er niks meer En vertrok op mijn reis Zocht naar de graal Van mijn eigen verhaal Vlak voor het duister Mij in het einde omsloot Zag ik heel even…

Weet niet of ik een traan moet laten vallen in mijn lach ergens in een trein halverwege de verloren wereld nu je om te troosten weer de clown speelt het verleden weg lacht mijn emoties wegcijfert. De trein sjokt verder mensen hangen uit de ramen schreeuwen om genade hebben honger, huilen tranen. Weet niet of ik een lach moeten laten…

Die trein heeft mij wel heel ver weggebracht, een reis die maar geen einde wilde nemen; de avond ging ongemerkt over in de nacht en heel mijn reis is het nacht gebleven. Nu ziet hetzelfde station ons hier weer staan: de reis voorbij, het leven - gedaan.…

de avond valt en ik in slaap elke dag bijna dood doch, heel snood wakker ik mij de volgende dag aan om er toch maar voor te gaan elke dag ga ik dood afscheid in de dop eens sta ik niet meer op…

Hoe de man dichter na het einde steeds weer de dood beschrijft die dood in zijn gedicht naar adem snakt de laatste keer dit keer geen afscheid want hij zwijgt niet meer eerder ging het hem beter af…

met veel liefde werd tijd rekbaar gemaakt en lange tochten werden vruchtbare reizen naar gloedvolle jaren in natuurlijk samenzijn tot een laatste zonsopgang de rietkraag aan de overkant verlichtte een laatste reis wordt werkelijkheid het afscheid is zwaar maar, de onbekende bekende zwaait laat de koffers maar staan een hand…

voor mijn moeder je reis geboekt je tas gepakt het inchecken ondergaan de instapkaart uitgereikt van bewust naar onbewust van daglicht naar schemering je bent niet echt vertrokken je aankomsttijd onbekend het afscheid ontstellend zwaar je zwaaide cum laude uit dag lieverd, laat los, ga maar tot later, tot ooit, tot daar…

Door het open raam vangen je ogen de blauwe lucht Nog even genieten voor je allerlaatste zucht… Vogels laten zich meedeinen op de zachte adem van de wind Je ogen stralen in het schemerlicht Even voel je jezelf het kleine kind De angst voor je laatste reis is weg Genietend neem je afscheid van de natuur Nog één keer glijden je ogen de hemel…

Hart Hoe vaak nemen we niet afscheid in het leven Maar hoe weinig afscheid van het leven Het definitieve van het zien van het voelen Dat voelt als hard aan Als zo pijnlijk Zo verdrietig Maar de dood doodt niet het gevoel Het gevoel van houden van Dat gevoel mag blijven In je herinnering Een innige In je hart…

Licht, jouw maan lacht sterrewit, pure liefde vangt het zwartste zwart jouw laatste nacht Gekist, blank eiken leven in ringen sterk en krachtig jouw laatste reis Ooit, die foto ja, rode langstelige rozen bloeien langer dan jouw afscheid dag lieverd ...…

ik sprak je in het gaan je lachte met me naar een spaanse halve maan de zon scheen regen en een onweersbui afscheid temperde de hitte die ons te wachten stond de reis was nacht en jagen op een morgenstond die vakantie straalde in bekomst krekels spraken met je stem een onophoudelijk missen het was geen gissen naar gevoel want…