Alle inzendingen over Automutilatie OR Masker OR Verdriet

geef dan toch wat ruimte aan je hart Snij jezelf, geef nu lucht aan je pijn biedt aan dat verdriet een uitlaatklep Laat dat masker, leer jezelf toch zijn bevrijd je eindelijk uit dit eigen web Snij jezelf, bestraf je foute reacties eiste haar aan snijden verslaafde lijf Haar hoofd bestreed ’t latent verlies nadien vond ze zich zo’n stom…

Ze was gisteravond laat betrapt nadat ze zich zo toegetakeld had Ze had zich geheel opengekrabd bloed lag op de tegels van ’t bad Ze voelde zich nu ten einde raad vanzelfsprekend werd ze gestraft Geen kende immers haar zelfhaat sedert ze door elk werd afgeblaft Ze zou meteen verhoord worden wat moest ze nochtans verklaren Van ’t sein op…

wellicht is ‘t wel mijn gebrek dat ik 't snijden echt niet kan laten En weet je, later krijg ik altijd spijt maar dan is het altijd al veel te laat Ik voel mij toch zo’n stomme meid, die bloedend voor een spiegel staat Ik zei, ik begrijp je heel goed, kind jouw ogen wenen zeker nooit meer Vrees nu niet langer elke tegenwind het is tegen je verdriet…

was alles okay na het bad; met weer ’t masker voor haar verdriet…

*My formula for greatness in man is amor fati: that a man should wish to have nothing altered, either in the future, the past, or for all eternity. Not only must he endure necessity, and on no account conceal it -- all idealism is falsehood in the face of necessity -- but he must love it. -- Friedrich Nietzsche, Ecce Homo…

Wat rest ons, als bankzitters thuis voor de buis - geen médaille bronze, noch médaille d'or voor de geus van Oranje, geslonken tot muis... geprezen zij 't wonder van San Salvador. mei 2015…

Even geen discussie,of grootspraak Geen geouwehoer of ongein Maar gewoon even in jouw aanwezigheid Mijn kleine, verdrietige zelf zijn Dicht kruip ik tegen je aan In mijn ogen valt te lezen Dat ik me nu het liefst verstoppen wil En jij mijn schuilplaats zal wezen Mijn hoofd verborgen op jouw schouder Mijn masker een moment opzij gelegd…

Is er dan helemaal niemand Die dat masker doorziet Je schreeuw om aandacht beantwoordt En luistert naar je verdriet? Niet bang zijn om te leven Laat zien dat je jezelf kent Dan komt er vanzelf iemand Die van je houd zoals je bent…

Tranen aan de binnenkant niemand die ze ziet, gezicht als een masker, zonder verdriet. Een lappenpop zonder hart, geslagen door woorden, voor eeuwig verstard.…

Ik voelde me als in een poppentheater 't doet herkenbaar veel pijn en verdriet.…

sjofar bij de tempel Hier wordt Gods woord vervuld Kom, neem van hier de weg nu oostwaarts Richting de Dode Zee Langs Jericho daar in de verte Dalen we af daarheen Jeruzalem, oh stad van goud De stad die God herstelt en bouwt Ik zal jou nooit, nee, nooit vergeten Jij bent van mij Yerushalayim shel zahav Veshel nechoshet veshel or…

Ik dacht dat ik onbreekbaar was, dat mijn masker alles tegenhield. Maar het is jij, die het dichts bij mij staat, die het juist vernielt. Ik kan alles buiten houden, pijn of verdriet zie je vaak niet. Maar als jij me pijn doet, herkent niemand me nog door de waterval van tranen, die dan giet.…

Het leven moe, getroffen door een schaduw Wat zet mij hiertoe Mijn gedachten van angst, pijn, verdriet Achter een masker die ik, steeds weer opzet Op het masker staat een lach, een lach die niet aansluit bij wat ik voel Het verbergt mijn ware ik, dat is dan ook mijn missie, mijn enige doel Van binnen is het koud, ijs en ijs koud Perspectief…

La fille Flavie s'endormait plus tard en attendant l'aurore d'or. Quelques jours après le facteur local la livrait les fleurs les plus passionantes de la ville: un bouquet de mille tulipes roses, rousses et rouges avec une carte neuve d'importance d'Antoine: "Ma réponse, c'est ta lettre douce, je t'aime."…

priemende dolk in je hartstreek Op de terugweg naar Londen bleef je kordaat en gecontroleerd je koers gaan terwijl je samen met een doordauwrussin en een aanhaakengelse de kopgroep vormde De Big Ben hamerde in je sportzetel en queen Elizabeth knielde voor haar bed tijdens haar middagdutje moge de beste winnen no mather if she is English or…

liefst Verdringen wij Wijnaldum Memphis Malen De Pay De Roon De Ligt De Boer De Jong De Vrij Oranje's roemloos falen Ongekende averij Er viel geen winst te halen Opnieuw waren de Tsjechen Veel stugger en veel slimmer Veel snuggerder en beter Maar hadden door roodLigt Ietsje meer geluk dan wij So goodbye Frank Good luck in China Or…

Drugs, drank, automutilatie, zelfmoord.... Ik begrijp het. Maar zet door, lieve kind, zet door. Eens zul je deze gevoelswereld willen ontstijgen. En ik wil je daarbij helpen, als je dat wilt. Maar je moet het ook zelf willen... en doen. Lieve kind ik hou van jou. Wat heb je het moeilijk in deze wereld. Maar je staat nooit alleen.…

Voor jou zet ik mijn masker af Met jou speel ik geen spel Je mag me zien zoals ik ben Maar bang maakt het me wel En hoop dat jij dan ziet Dat ik gewoon ben Die lacht om haar verdriet Ik heb geen muren meer Omdat jij net zo kwetsbaar bent Leg ik mijn wapens neer Voor jou zet ik mijn masker af Aan jou geef ik mij bloot Ik werp…

Droge tranen leverden de meeste pijn wenen was het voor een gesloten deur Onder het masker verdwijnt de schijn achter haar masker..bekende zij kleur Achter ‘t vrolijke masker van de lach woonden grauwe wolken, zonder zon Van het leven betaalde ze er het gelag haar ingevroren vreugde, in het beton Onder ‘t enkel lachen voor de schijn lagen…

Een masker dat zelfs bij jou geen tranen doorlaat. Een masker dat zelfs bij jou niet laat zien hoe het gaat. Een masker dat zelfs bij jou niet wordt afgedaan. Een masker dat zelfs voor jou niet af wil gaan...…

Masker op Zo diep als dat we samen willen Masker o Zo ver als dat we samen kunnen Masker Zo hoog als dat we samen durven Maske Zo goed als dat we samen doen Zo zonder masker…

ik schraap mijn masker af deze dagen het bestaat uit vele menselijke lagen die soms mijzelf een glimlach schenken of verkrampt mijn verdriet dragen maar ook rimpels men zegt van het denken als ik mij tenslotte voor de ander kwetsbaar weet blijkt ieder zich inmiddels te hebben verkleed…

emotieloos kijkt zij, bijna verveeld, hoe het staal haar blanke vel streelt tot het bloedt; elke snee precies zoals het moet. op haar armen kerft zij, teken na teken, een geheim waarvan alleen zij zelf de code breken kan automutilatie is een noodsignaal een schreeuw om hulp, bestemd voor ons allemaal…

Haar ogen stralen maar niemand ziet haar pijn achter het masker van de lach. Ze is gegrepen door verdriet maar er is niemand om haar heen die het ziet. Bang voor het leven om zichzelf bloot te geven hoe lang kan ze dat verdragen. Je hoort haar nooit klagen toch zal ze vechten want ze wil zo graag weer gelukkig zijn.…

Ben je wel in mijn vertrouwen Dan weet je dat heel goed Zal mijn masker ook langzaam verdwijnen Dat ik weet dat ik kan, en niet moet Dan laat ik mij ook in mijn gevoel raken En weet je dat ik om je geef. Probeer ik je minder af te leiden Je te laten merken hoe ik leef.…

Dan vallen langzaam alle dimensies laag na laag verdriet gemaskeerd door nieuwe tranen ver van de kern waar het ooit begon laat het feestmaal nu maar aanrukken wij liggen aan in schone schijn…

evenwel, kwamen tranen Niemand zag dan het innerlijk geschrei noch haar wijnrode tranen die kwamen Wanneer ’t donker viel,viel dat immer met het diepe gevoel van eenzaamheid Het voelde dan als een bergbeklimmer die stilletjes in een diepe afgrond glijdt Als het duister dan over het land gleed gleed het eenzaam in haar huilend hart In automutilatie…

over haar gleed; zelfs pas..nadat haar deur gesloten was Gutsten er rivieren van verdriet en leed In het diepe duister, dáár huilde zij pas Pas wanneer ze nèt niet ingeslapen was lag er geen masker over ‘t droef gezicht Dan werd zij de eenzaamste van de klas een kwetsbaar meisje zonder evenwicht Pas wanneer ‘t volledig stil was in huis…

de tranen achter elkaar Omdat ’t duister haar gevoel vertaalde werd haar verdriet in donker zichtbaar…

Zie nu toch eens hoe gelukkig ik ben ik loop zelfs de gehele dag te stralen Vraag of ik verdriet heb en ik ontken wijl ik door mijn leed loop te dwalen Kijk toch eens hoe ik opgewekt lach ik smul met volle teugen van ’t leven Zie ‘t vrolijk wapperen van mijn vlag dat duurt zo dikwijls enkel heel even Zie nu toch eens hoe voldaan ik kijk…