Alle inzendingen over DRASSIG

in ‘t rechtopstaande riet ‘k ervaar voortdurende bescherming van prikkeldraad, maar ook weer niet ik voel water tegen mijn oever klotsen mijn golven kabbelen steeds voort plots geeft een vierkant blok een wending in mijn lijn vele ronde palen trekken mijn prikkels naar de einder toe de vliet, het riet, de draad omringen mijn drassige…

tussen het fijnmazige en het grofkorrelige woord borrelt een drassig moeras waarin dikke taal een modderbad vindt om zichzelf vast te kunnen zuigen witte onwetende ongrijpbare woorden zwemmen in een zacht bad van zand zinnen van jou en de ander gewikt en gewogen in een benarde teil van staal onderdak en uitzicht voor schoongewassen…

Diep gezakt in borrelend bagger Verzwolgen in droesig drijfzand Drassige grond die anders wordt gekoesterd Als basis voor een hongerend liefdesleven Nu zijgt het vooruitzicht tot peilloze diepten Waar genegenheid is verbannen Naar onbereikbare vale vlakten En waar Cupido wordt verafgod als Satan Word ik eniger tijd uit deez' zompige grond…

De tuinmerel fluit mij wakker z’n euforie werkt aanstekelijk ik grijp deze lentemorgen aan te ontsnappen uit de zondag die de hele winter duurde Verlang naar ‘t ritme der dagen wandel over het schelpenpad langs de ringsloot van de polder waai uit op het boogbruggetje luister er naar de stilte ruik er het drassige groen Een…

In de donkerste herfstdagen met miezerige regenvlagen liggen landerijen verdronken onder een hemel van loodgrijs en zwart van kauwen gekrijs als zij hun brood hebben gevonden ’s middags een bleke zonnestraal dringt door het keukenraam herfstanemonen hangen in stervenspijn langs het drassige gazongras staat een grote waterplas Die…

De wereld is, in haar simpelheid, nog voor menigeen complex en haar draden, over weg en drassig pad gespannen, zijn als struikeldraad. Vrouwlief kijkt op de klok. Het is al bijna vijf voor twaalf en de jonge César zei, net als zijn vader, dat om twaalven de zondvloed komt. Hij komt.…

Hij is de ijsvogel aan de rand van het moeras die over drassige landen loert en het wolkendek in het aardoppervlak ziet weerspiegelen Bomen kleuren groen omdat het levende blauw van God door de gele zon wordt verwarmd Transparante oceanen kleuren blauw omdat Hij in het water woont Water dat het begin van alle levensvormen in zich herbergt…

Een wandelsteiger slingert als een houten slang langs knisperend riet en over drassig waarin kikkers kwaken. Bomen buigen zwijgend voor zoveel schoonheid en het licht besluit te stralen over het gehele dal.…

de wasknijpers tegen de lucht geprikt houden de wereld tussen beiden vast boven vrij wijd uitgespreid en naar onder verbonden met de grond vaak wat drassig met waaierig gras geklemd blijft hoop levend hemels bevrijd golft het wasgoed dun rillend aan de lijn zo lang zonder weerstreven een verbinding in leven houden in een halve vlucht verbonden…

nog verder dan de dijk voorbij de lage drassige velden schuurt de stroom tegen overvloeiende lijnen soms op mateloze wijze maar ook in haast aaibaar deinen onderhavig aan een onduidelijke macht beheerst door het land doch vaak evenzeer wanneer het water zijn kracht doet gelden terwijl het weder soms onberekenbaar het strijden…

Op een mooi zwart paard gezeten begeleid door glanzend witte duiven rijd ik in nevelen gehuld door het drassige gebied de varens knappen modderspetters spatten hoog met souplesse ontweken door de snelle duifjes op een open plek blijven we staan en plotseling zie ik door de slierten mist kantelen en een ophaalbrug opaalblauwe stenen…

boeren groeven door de leidijk heen om water uit het veen te laten stromen en hun boekweit tot bloei te zien komen wat niet ging de commandant hield het veen drassig voor de landsverdediging een pad van betonnen platen door de akkers heen heet nu Boekweitveen Over de Dijk bij Jipsinghuizen je ziet er geen mens, alleen twee reigers…

zijn niet wat ze lijken gemaakt om te voorkomen dat water uit het hoogveen weg zou stromen drassig moest het hoogveen blijven vreemde legers te verdrijven ondoordringbaar bolde waterlinie Westerwolde achter leidijken op schansen soldaten bewaken en kijken dat die dijken niet bezwijken weggegraven het begeven in onze dagen is het veen weg…

In de appendix van ons drassig stukje grond daar lopen heel wat dikgebuikte bazen rond wier levens innig met elkander zijn verstrengeld omdat er altijd wel een vettig worstje bengelt dat in de toekomst lust en geldgewin belooft het is een roomse clan met niemand aan het hoofd een oude-jongens netwerk dat al eeuwen zindert dat niet door wetten…

doch vaak, zo niet steeds meer, nadat er eerst hortend en stotend lijfelijk is gekreund op wat in donkere kleuren met een plons neerstort in een reeds vooruitgesnelde vloed * in deze kamer klein van omvang echter met een hemelshoog plafond is men aan de ander gelijk men laat iets achter stevig dan wel drassig…

Ik zou willen schrijven , niet voor een ere of podiumplaats wel over mijn laarzen of natte klei, ik bezing slechts deze drassige mei. Over houdt het nooit op en nooit helemaal , dat is nu eenmaal hoopvol steeds een part van mijn levensverhaal.…

Of als de cobra die door het rijstveld sluipt een drassig paradijs voor ratten en ons lemen huis vindt om te rusten in de kelder waar wij tamme belagers worden. Water sijpelt langs de roestbuizen. De cobra houdt zich kaarsrecht Roerloze snoet Flitsende tong Haar lichaam is één maag Die haar prooi dwingt in de slanke, soepele darm.…

Daar op dat drassige veld voelde ik gewoon dat jij dat grappig vond en hoorde je lach. Toen jouw kist in de natte groeve gleed zag ik in een conifeer je grijnzende mond, hield iedereen inmiddels de zakdoeken gereed, waar ik hoorde: "niet grienen, lachen is gezond."…

Daar op dat drassige veld voelde ik gewoon dat jij dat grappig vond en hoorde je lach. Toen jouw kist in de natte groeve gleed zag ik in een conifeer je grijnzende mond, hield iedereen inmiddels de zakdoeken gereed, waar ik hoorde: "niet grienen, lachen is gezond."…

Zo wilde liefde, passie als cultuurdrager, ...bijzonder drassig. Gewetens graven grenzen, staan betekenend langst de kantlijnen, die hieraan hun naam ontlenen en zich gevend en naïef, op een speelse manier trachten aan te passen.…

De dijk kent een leger dat integer Waakt; nimmer staakt als het water Te hoog blijkt te komen; de bomen Reeds heeft meegenomen in een Gevaarlijk drassig voorspel van een Storm die raast bij het luiden van De stormbel.…

Niet na te vertellen zo drassig moerassig het was een stap mis en je zakte weg werd een veenlijk. Gespuis was er thuis buiten bereik van de sterke arm reizigers draalden verdwaalden op onzekere paden. De Hasseberg was vaste bodem in het moeras een baken in het nachtelijk uur brandde er een vuur.…

Ik luisterde naar onze exegeten, maar zonder te weten of ze de drassige aarde wel konden verklaren. Ik geloofde nooit dat we ooit kathedralen en zo zouden gaan bouwen. Begrijpt u me rustig verkeerd.…

een koele vochtige oase van groen en rust geuren van mos, bladeren en verrot hout je ademt snel, rilt even, voelt je koud terwijl een zachte windvlaag je angstige gedachten sust een zonnestraal schiet tussen 't bladerdek door beschijnt plotseling het bos in een gouden moment terwijl jij voorzichtig aan de omgeving went blik gericht op het drassige…

eenzame vrouw Keert terug naar haar hut Ze zocht de laatste aardappels en uien van het land Weemoedig denkt ze terug aan de ver vervlogen tijd Ze verloor haar man en kind In een wrede oorlog Ze blijft even staan En hoort in de wind Haar man en haar kind Met in haar ogen een traan Langzaam schuifelt ze verder over de drassige…

Een drassige delta vormt de kelk In de stroom herken ik de steel Daar bloeit het dorp Drijven vijanden handel In graan, uien, vijgen In de rotswand is de steenbok uitgehouwen Een uitverkoren prooi die briest Resten van vroege jagers verzinken in het slib Blootsvoets klimt de boer in dadelpalmen Langs rafelig touw Haalt hij de oogst binnen…

sta nou als een toren pal Aan die natte drassige grachtwal. - Laat, diep uit je hart vandaan, In de roereloze mist Langzaam 't vaandel opengaan Op die donkere doodkist: - Daar hangt het hoopvol over 't treurige water! Daar heeft het heel zijn kleuren-lachende schater- Opengestrooid - 't Dooit!…

't Houtwerk op de tribunes te nat om te gaan zitten zuigen z'n banden zich vast aan 't cement van de baan drassig 't middenterrein, mannen in groepjes bij elkaar met blinkende velgen zet hij aan als voor een scherpe sprint niet de motregen, de motregen alleen maakt die enorme vleugel van zeildoek of geolied papier boven z'n hoofd zo hopeloos…

Bij donderslag de regen die valt in stromen en drassige paden veranderen de droom in iets van razernij waarbij het tempo ons raakt met een steek in onze zij nu we rennen naar de finish als een glibberige reuzenpad…

Wij allen zijn als die daarboven: Wij leven zelden hier beneên; Wij zien de volle korenschoven, Geblakerd bouwland om ons heen; - De blauwe lichtpracht van rivieren, De gele bloemen aan de kant, De vlucht van reigers en plevieren Langs drassig moer en zandig strand; - De meeuwen op de brede wieken, Boven de duinpan, verontrust,…