Alle inzendingen over Dood OR Eiland OR Verbannen

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Ik voel mij eiland op eiland vergeten beelden herschikken kinderlijke ogen opnieuw bouw ik kastelen van zand aan het water hoor gegiechel geschater meeuwengeschetter regengekletter plonsen en plenzen gekeuvel van mensen maar ik voel me eiland op eiland alleen met elementen herzie bewust mijn kinderogen naar huidige tijd in mijn volwassenheid…

met bommenwerpers zijn we meer in de wolken dan de ooievaars over de holten het verwachten van vrijheid stank van eigendunk toekomst op een cent balancerend op de rand van de pretendent ik ben als schokland een eiland op het droge dode zeevisser een bommenwerper terugkerend van een missie weer op gedoken…

Gras... en voorbij het grazen lig ik bij mijn vier poten mijn ogen te verbazen, omdat ik nu weer evengrote monden vol eet zonder te lopen, terwijl ik straks nog liep te eten, ik ben het zeker weer vergeten wat voor een dier ik ben - de sloten kaatsen mijn beeld wanneer ik drink, dan kijk ik naar mijn kop, en denk: hoe komt…

woorden wachten in een doolhof van donker zinkende gerechtigheid het roesten van je gelaat tekent het zwerven langs smalle kieren en verbannen hoeken je aders beitelen al zo lang de stilte in de morgen en in je zwart-witte ogen sterft de dichter een verborgen dood nu je leven later wordt en je alle woorden vergeet stroomt…

Mijn eigen onbewoonde eiland heel ver hiervandaan palmboompjes en mooi wit zand daar wil ik zo graag heengaan snachts in mijn dromen dan ben ik daar even alleen om bij te komen voor niemand meer bereikbaar daar op dat plekje kom ik tot rust met alleen mezelf en mijn gedachten geniet ik even...heel bewust en kom ik weer even helemaal op krachten…

Ik draag het eiland altijd op m’n rug. In nood is het een plek om naar te vluchten, waar luide leugens dempen tot geruchten. Ik open achter mij de ophaalbrug. Er staat een oude hut om in te schuilen. Verborgen tussen luchtig wuivend riet ontdooien m’n gevoelens. Onbespied betast ik daar m’n schrammen en m’n builen.…

Vrouwen van dit eiland verkenning in kracht voelbaar in ongelijke strijd herkenning in geleden tijd. Moeders van dit eiland gevecht tegen macht vrouwen van elke kleur afkomst zonder willekeur.…

De ochtend vindt de boschplaat wit en blank, Een vroege fietser rijdt de longway Af, het eiland krijgt een held're klank. Zo is Terschelling in zijn dwarsdoorsnee.…

Diep over zichzelve heengebogen Zodat zij mij niet binnenkomen zag, Verhief zij uit de nacht haar donk're ogen En dromen sloten een geheim verdrag Met alles wat men wakend moet gedogen. Zwijgend betaalde zij het hard gelag Een mens te zijn, die telkens wordt bedrogen, Godin met gekortwiekte vleugelslag. Eenzaam keerde zij terug naar het…

Als eilanden zijn jullie geboren. Door golven van geluk en pijn Als er bruggen waren geslagen Die jullie met mekaar zou verbinden Zouden jullie nog zo eenzaam zijn?…

zó het landschap willen beschrijven dat het dorre droog en stekelig verhard is door de tijd met verweerde bewoners als verkromde olijfbomen er middenin staan óf hoe het land zich kussen laat door de kalme zee, Aphrodite naar haar hand laat dingen de geheimen nog niet prijsgegeven alle raadsels komen laten zoekend verdwalen tussen de…

dit strakke land met akkers stug en stevig en sloten als een streep tot aan de horizon vermoedt het kabbelende water waar schapen wollig grazen aan de dijk zachtmoedig en onwetend van deze volgepakte veerboot die 't wolkend eiland meer en meer in zicht brengt op de vaart van wind…

nog zie ik je gaan in een droevige boot aarzelend met je roeispaan net zo verdrietig als ik kijkend naar de rode vlag die langzaamaan gerafeld wegwaait in een duistere wind hoe moet ik nog geloven in een rozensprookje en wie betwijfeld dat als er niets meer is dat ons nog bindt dan slechts een vlag halfstok en voor ieder weer een eiland…

Eiland van zon,zomerse bron, koffers vol luidruchtig vertier reizigers meren af en aan in vrijheid...om weer weg te gaan maar jij zei de winter is hier een oase van rust en stilte....voor de storm wanneer een boot soms niet uitvaart of opdoemt uit een mist van verlangen naar vrienden van vroeger om samen te lachen, te praten later…

langs koude kust verwaait de wind het vast stramien verrafelt meer en meer de rand van waar en hoe we moeten kunnen we besloten nog morsen met de tijd op deze plek ergens…

Om aan te komen Varen van de kant Naar de overkant. Om er te komen Op het brede strand, Voeten in het zand. Om er te komen Liggen op je rug En niet meer terug Om aan te komen Op het vasteland Aan de overkant.…

zand geschreven Mooie woorden die vergingen, door de golven weggedreven Opgenomen in de tijd, verdronken in een zeemanslied Hier besta je om wat is geweest, met wat de zee je liet Zoveel schepen laat jij zingen weer, op golven die bestaan Waar het licht van mij jouw zee verlicht, zo zal jij blijven gaan Hier besta je tussen eb en vloed, als eiland…

Mijn spaargeld bij de bank groeit niet meer aan. Mijn kapitaal rendeert daar voor geen meter Dat kan toch anders dat moet stukken beter Ik ga voortaan mijn slag in vastgoed slaan Ik heb net Mark gemaild en nu maar hopen dat ik Schiermonnikoog van hem kan kopen…

Ik zou niet willen sterven op zo’n eiland waar niet eens een vuurtoren staat die me veilig naar de kade zal brengen.…

in het grijze licht braken ganzen door de stilte heen de zee hield me vast knagend aan de grenzen van het land twee wilde hazen een verborgen droomboom het andere licht…

hij is een eiland vastgehouden door zijn zee in het grijze licht…

de koude waterarmen van de oceaan houden het eiland gegijzeld gestaag vreet de eenogige waterreus zijn tanden stuk aan de grillige randen van gestold magma in het donker groeien de wurgende waterarmen van de eenogige reus…

wie leest mijn dromen nog na ’t afknakken van de tak in volle bloesem van vroege herfst verbannen naar een woordengraf…

als ik de wereld wil zien sla ik een boek open nu val ik stil in jouw dodenboek je stem kan ik niet horen je kleine lijf niet van jezelf een eiland van pijn ingesloten als een insect in barnsteen vanuit de dood ontvouwt zich het broze alleen zijn dat je in een trage rit naar de dood voeren zal je…

Klokkenstem begeleidt lang en monotoon bedrukte zwijgen verdwaald herfstblad bedwarrelt traag het dode eiland witte bloem korte snik laatste groet langzaam verzinkt het houten schip in de aarden zee het leven herneemt z’n gang…

Mijn schuilplaats: 't koel en dromerig negeren; ons afscheid staat hier als een dode zuil.…

Gevochten in een arena van emoties Verbannen uit een landschap van verlangen Verdwaald in een laan van tranen Vergaan in een graf van verdriet…

Een hemelse glimlach siert een bleek, grauw gelaat vochtige ogen staren in een denkbeeldige wereld vol dromen, beelden en kleuren steeds langer zoeken wanhopige vingers krampachtig houvast in de bevrediging die het vergeten voedt het verlangen om oneindigheid maakt de geest krankzinnig verhitte gevoelens branden in gepijnigde…

Rita Verdonk als Minister van verbanning geeft de celbewakers meer ontspanning!…