Alle inzendingen over Dood OR Stervend

er is nog hoop voor omhoog gezogen keramische bloemen brekend op de bladsteel stervend in hun scherven als sporen in het niemandsland worden gewist is het gissen naar passanten blijkt de wereld toch bewoond leid ze naar de offerbank daag het leven uit de beul is ingehuurd het interesseert de dood geen fluit er is nog hoop…

omweef jouw zachtheid in het dansgedwarrel van stervende bladeren aanschouw er leegte door het verbreken van tastbaar houvast omsluit het gloren in amper licht gevoel als een duistere kus die bekoren wil en berust gelaten waar kwetsen vervaagt dans het gedwarrel van stervende bladeren…

loodgrijze sluier bomen legen hun takken van stervende bladen…

Een kale tuinbank bergt de stervende herfst op in een winters huis.…

een traan, geboren in je ogen levend op je wangen en stervend op je lippen…

Ontsproten zwammen zitten op stam van een berk stervende schoonheid…

Romantische kus; haar eerste, zeggen lijdzaam -- stervend haar ogen.…

Laat de dood haar alstublieft nu nog eventjes niet grijpen weet, dit stervend nijpen is nog even niet te begrijpen.…

een gedicht, jawel een gedicht, wie weet schrijf ik wel over de buren die joelen en schreeuwen over hoe lief wel en de dood en scheiden ik dicht misschien beter over de stervende cynthia pas ontloken in de pot vergeten bij de waterronde herdacht bij de ophaling iedere week verzand in het jaarbiljet ik zit en ik schrijf boven het gekijf…

Waar de miezerigheid een matheid bevestigt waar veel leven stervend schijnt. Stervend zonder doodsangst, want miezerige saaiheid en sombere matheid werken naar een zonnige en levende toekomst. Een toekomst waarin het schijnbaar stervende leeft. Een leven dwars door al de sombere saaiheid heen. Een leven het sterven voorbij.…

ik raap de nog groene druiven door hagel gevallen op het mos ontrukt aan stramme ranken nog eer zij bloeiden lieten zij de schepper los ik waak bij een stervende mus te pletter gevlogen tegen beton een ongewenste dodelijke kus door een opgebouwde dode muur die van natuurlijk mededogen niet weten kon zo…

we zweven boven de kleine letters in wezen is het simpel; vergeten dat je in feite maar een simpel wezen bent we verdrinken soms in heldere taal in feite ben je stervende, omdat de dood voorzeker, hoe lang ook het uitstel van bij het begin een vaststaand feit, is we eten van ons verbond voorzeker leef je nu nog, jij, dat ingewikkelde…

zo is de wereld rijk en willen woorden blijven hier binnen zijn zelfs de dromen dood.…

ik misleid met mijn scheuten zie ik er bijna frivool uit doch het is slechts de schijn van stervend zijn…

rozen te schitteren in de zon had ik dat nog maar gekund het mocht niet zo zijn het einde had zich steeds meer op mij gericht soms mag men dan zeggen ik ben voor de dood gezwicht…

en dood in liefde en pijn zoals de dialectiek van vrijheid en gebonden zijn…

Er zweeft een rust door stervend groen een onzichtbare wind voelbaar en zacht een okeren licht dat tussen twijgjes reikt tot het hart weer overgaat in een nieuwe nacht. Uitgeklede zomerwoorden tussen leven en dood dwarrelen als droomkristallen en de aarde kleurt rood.…

de tijd moet nog vloeien langs ontelbare korrels nog wringen langs doorwrochte grond zich ontknopen en weer verwarren in doorploegde aarde, gewassen met traanvocht van stervende ogen, duizend doden lang de tijd moet nog kantelen in de vlietende beek zich nog blussen in het gelede landschap zich ontdoen van rauwe bochten en scherpe smart vooraleer…

zoals het langzaam – onderhuids - naar binnen kruipt, het koelere het warmere, dat lucht en kleuren nalaat boven in een boom heerst nog wat zomer, stervend in haar ademnood groot gebarend naar de hemel, helderblauw nog zonder dood dan de blaadjes, klein en teer ze geuren nu allang niet meer, maar geven alles prijs het is de zwaluw,…

De mooie dode in een lijst van hout. De scherpe vouwen in zijn broek en hals, het oude haar dat met een spray verstevigd is, de rouge op de boerenwangen, de lipstick – wat een stervende al niet te wachten staat. Hij is vakkundig in de verf gezet, de zwaar geretoucheerde minnaar en roze etalagepop, liggend op je tv.…

[Haiku] heen en weer geschuif van weerloos stervend lover - de herfst is aan zet…

gewaarschuwd hier wordt over de dood gepraat aan het waardig sterven gewerkt en niet rond de hete brij heen gedraaid…

Hard zijn eist een hoge tol die hij moest betalen om maar niet te zwichten Geen keus dan lijden bij elke spin die hem de aanblik bood - stervend in haar witte dood…

afzijdig te houden van houten beelden, bolle buiken en aangesnoerde navelstrengen het is mijn hals die striemt tussen het geronk van stervend ijzer…

Uit het gebroken dood gaan worden we weer heel geboren !…

de lucht brak in talloze scherven we ademden hemel in verpulverde staat straten trilden wegen schokten overbodig gewicht doelloos uit zicht aarde verstilde in het doolhof van tijd de nacht was de dag in de schemering kwijt handen vatten de dood als geluk stervenden schreeuwden hun werkelijkheid stuk met de zon in de hand, ogen…

Een beetje stervend zie ik vanuit ’t raam druilige regen bedekte hemel met wolken somber grauw glimmend natte straten een beetje stervend mis ik bloemengeur en heldere horizon aan ’t einde van de dag breken toch de wolken zodat ik in laatste zonlicht niet meer hoef te sterven maar toch nog leven mag.…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

al veroordeeld tot de hel De toegang tot de schatkamer van het leven voorgoed vergendeld een niet te breken code op het tijdslot van ordening en samenhang Nog slechts voortgedreven door een pompend hart dood van binnen stervende van buiten onontkoombaar op de weg terug naar hem die alles schiep naar zijn evenbeeld…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…