Alle inzendingen over Fossiel uit 1952

( voor Hans Faverey ) Ook al lijkt mijn lichaam expressie te zijn, je kunt niet bij mijn hart naar binnen, de dromen hebben zich aaneengeregen tot een weergaloos harnas, in mijn verslapte spieren woont de koning van de stilte, de drum wordt aangeslagen door een vermoorde sjamaan, de zandkorrels op de paardevel aan de rand van de Seine schieten…

Ik zag eerst een fossiel toen een berg met jong gras en begreep dat dat fossiel mijn oude leven was Toen bekeek ik de berg zag in 't maagdelijk gras een hele nieuwe weg die nooit betreden was Ik keek goed om me heen het gras nog ongemaaid God had door fossielen heen nieuw leven ingezaaid Toen het fossiel verdween kreeg mijn leven…

Fossielen zijn levensvormen. Verborgen in moeder aarde. Uitgestorven leven. Wegens onaangepast gedrag. In onze ziel rusten ook fossielen. Verdrongen angsten van vroeger. Vastgeroeste gedachten. Onaangepast aan onze leeftijd. Fossielen zijn dood als stenen. Psychofossielen zijn schijndood. Opgraven wekt ze tot leven.…

blauwdruk van vroeger verstild slapen de dieren gevangen in steen…

snijdt) Vond ik de kracht Om een scharlaken gloed te bewaren Mijn kroost stoof de deur uit Geloof ik en ik groef me in Onder dons en haren en huid Huiverend voor een bang begin De haard gaf gensters af De hond die aan mijn ijsklompen sliep Sloeg kermend op de vlucht Mijn bibberkoorts leek een teken Een opwelling van sterven Alsof een fossiel…

We moeten meer elektrisch voortbewegen Al die fossiele troep moet in de ban Wat meer ons best doen voor het groene plan Voor het milieu is dat een grote zegen Dus nooit meer naar de pomp. Een wijs besluit Daar trekken we voorgoed de stekker uit…

de apotheek: zeven maal grootverpakking voor de stelping van het bloed en alle tranen onbewogen staart het fossiel in zijn verte…

Een onderkaak van eeuwenlang geleden Kwam aan het oppervlak in Winterswijk De onderzoekers rekenden zich rijk Met een fossiel dat opdook in het heden Mijn vrouw zei: zat dat ding dood in de grond Thuis loopt er één al jaren levend rond…

ach ja mijn kinderjaren die afreisden met de snelheid van het licht wat ik er nog van heb is een tekening van Willem Minderman in een prentenboek uit 1952…

Stille eeuwigheid een oude ziel in droomtooi zwijgend in een steen.…

ach ja mijn kinderjaren die afreisden met de snelheid van het licht wat ik er nog van heb is een tekening van Willem Minderman in een prentenboek uit 1952 Lejo van Kuijeren…

Jan Krediet (1952) voormalig bedrijfsadviseur K.v.K. Rotterdam…

Toen de taal nog mens was, Klanken werden aangeblazen Door adem die uit de diepten Van een levend lichaam werd Voortgebracht, Er woorden werden gesproken Met toon en klank en kleur - Toen het leven nog mens was En ogen zagen wat er gebeurde Was er een taal met Reuk en smaak en geur, Was ze onvergelijkbaar Met die van vandaag…

Later word ik een fossiel langzaam sterf ik af en voel me iets anders worden misschien niet van steen maar wel iets hards niet te doorgronden…

. ------------------------ Van Willem Jan Otten (1952) verschijnt binnenkort een nieuwe bundel gedichten. Dit gedicht komt uit 'Het keurslijf', 1974.…

het gevonden fossiel geeft niet weer hoe mijn blauwe ogen langs de jouwe heen kijken hoe jouw zwarte ogen mijn ogen ontwijken hoe mijn witte bovenarm niet zomaar naast jouw zwarte bovenarm rust hoe vreemd mijn steile haar naast jouw kroeskop slaapt het fossiel geeft wel tot in de fijnste wervels weer hoe de kust verblindend blijft roepen naar…

Rozen zijn niet zo schoon als uwe wangen, Tulpen niet als uw blote voeten teer, En in geen ogen las ik immer meer Naar vriendschap zulk een mateloos verlangen. Achter ons was de eeuwigheid van de zee, Boven ons bleekte grijs de eeuwige lucht, Aan 't eenzaam strand dwaalden alleen wij twee, Er was geen ander dan het zeegerucht. Laatste dag…

Zoals je praat, met je tanden in mijn mond en je oren om mijn tong, zal geen pen ooit praten Zoals je zwijgt, met je bloed in mijn rug door je ogen in mijn hals, zal geen poëzie ooit zwijgen --------------------------------------- uit: 'Een standbeeld opwinden', 1952.…

angst stinkt net als zweet bloed en lijken in diepe gronden zwarte fossielen van moorden tol van het slagveld tijd slaat op hol in stofwolken van stilte…

fossiele resten van de wonden aan mijn ziel als scherpgekante stenen wachtend op de balsem der erosie ijskristallen snakkend naar het vuur dat ik zelf niet stoken kan gletsjer die geen waterval kan zijn ongeschreide tranen doen het meeste pijn…

Hardnekkig zijn fossiele denkpatronen, geboren in beschavingsduisternis, bijvoorbeeld dat de vrouw wat minder is en dat je haar ook lager mag belonen. Nóg zo’n verouderde gedachtenlijn: dat Piet per definitie zwart moet zijn.…

. --------------------------------------- uit: 'Redeloze Rijmen', 1952.…

Fossiel was vies en nucleair was naar; zo werd de wind het schone toverwoord. Maar horizonbederf en vogelmoord vormen nu weer een nieuw milieubezwaar. Die energiebron - denk ik met een zucht - blijft hoop ik niet bij één slag in de lucht?…

De Dinosaurus die ons zo ontviel, die blijft voorgoed in Diever als fossiel.…

Geworpen in de strijd een doel wat heiligt, lang de tijd gepijnigd, ook ik gestenigd, oneindig rollen stenen aan om in het volle uur tegen elkaar te slaan, vuur reinigt de loop hun fossiele natuur.…

Fossiele hersenspinsels. Zoals rook oplost in niets. Rook kalmeert.…

Een babyboomer in een welvaartsstaat Werd van een wereldhaven burgemeester Des nachts, hij is 't zijn leven lang geweest, er Heerst nu een leemte waar geen dichter staat Een podiumpoëet met hart en ziel Als jazzfanaat een tijdeloos fossiel…

Ontvlucht Zondagse eenzaamheid, slenter door de oude binnenstad Zondag de kerkdag nu een spookdag die de stad verandert in spookstad Onwennig vult men hun hoofden met flauw vertier noemt het plezier Men verdringt achter vensters de leegheid van hun alledaags bestaan Zondags stil en kil rijk verleden treurt op de Utrechts Oudegracht…

versteende botten brengen je weer tot leven dinosauriër…

uit brakke bron ontsprongen eeuwen opgezouten in klei gaf de zee mij deels weer vrij luister, leg mij aan uw schelp duizend woorden nam ik mee hoor, de schoonste hymnen als koralen uit het bloed der zee…