Alle inzendingen over Fossiel uit 1952

na overgave ingesloten waar tijd geen rol speelt de zee heeft gegeven ontzout en verwaterd versteend…

Zomerdagen op't strand, Barbecuen, keer op keer, Ontspannen thuis of in ver land, Genieten van het warme weer. Biotex dagen, ijsjes druipend op T-shirts net schoon aan. Auto's, in de hitte kruipend, langzaam naar huis terug gaan. Al fresco dagen, tot laat toe, Sloom, werken sommigen door. Kindjes gapen, oh zo moe! Onweer loopt de koelte…

er zullen meerdere atleten zijn geweest maar ik zie enkel Zatopek het hoofd altijd scheef alsof hij reeds de bocht overziet & verder de marathon lenteblaadjes boven het Wenceslaplein een rookgordijn - Jan Palach of hoe een lichaam spreken kon…

In de oudste lagen van mijn ziel, waar hij van stenen is gemaakt, bloeit als een gaaf, ontkleurd fossiel, de stenen bloem van uw gelaat. Ik kan mij niet van u bevrijden, er bloeit niets in mijn steen dan gij. De oude weelden zijn voorbij Maar niets kan mij meer van u scheiden.…

Ik weet het best: ik ben een oud fossiel Een rest uit prehistorisch verre tijden Ik kan, dat geef ik toe, geen auto rijden En houd mij ver van walkman of mobiel Er zijn coupé's speciaal voor mij. Maar ja, Geen hond gelooft daar dat ik nog besta...…

Alleen het linkerbeen is afgezet; mank fossiel uit de verleden tijd. Als niemand ons nu stiekem pootje licht gaan wij op één been niet op ons gezicht.…

zij gleed door de vluchtige spleet die haar met hoeks zonlicht eerbiedig omfloerste naderde in voorzichtig ontsluiten dat drempelloos doorgang gaf van binnen naar buiten zij behingen haar met stukjes zeldzame aarde die nog iets van het fossiele tijdperk in herinnering naar boven haalden…

Verworpen in de strijd geen doel dat heiligt, ook ik heb mijzelf gestenigd, oneindig lang de tijd gepijnigd rollen vuurstenen aan om in hun mooiste uur tegen elkaar te slaan, vonken bloed reinigt de loop van mijn fossiele natuur voor een onbekende reden.…

Fossiele brandstof ligt zwaar op de maag. Komt men eruit, dat was de grote vraag. Zelfs anderhalve graad kan bloed doen koken. “Het is gelukt”, zegt Wopke, “ik ben net in dienst en heb de wereld al gered”.…

. ------------------------------------------------------------------- uit: 'Het innerlijk behang en andere gedichten', 1952.…

Fossiele gedachten zijn het, die uit een ver verleden komen. Het zijn eigenwijze meningen, die ik niet langer nodig heb. Aandachtig open ik mijn oren. Het begint te waaien. Een storm steekt op. Frisse gedachten komen binnen. Stof waait uit mijn kop.…

Jouw doekjes zijn allang droog maar ik laat ze rustig wapperen dan gebeurt er tenminste iets op deze uitgestorven plek Jij zit maar voor je uit te kijken en neemt af en toe een duik Daarna dep je voorzichtig de haartjes op je schedel In de bar vond ik je leuker al zat je wel op te scheppen over jouw huisje en het strand helemaal voor…

Zoveel dat aangewakkerd wordt door het lederen lijk uit het veen, beteugeld, de niet gesprongen sprong van het fossiele paard, men ontdekt een slang: loze komma wervels, het magere gebeente echter, de hoeven te leeg voor het machtige afzetten in het niets, het ontbreken van vleugels, de hoef die het gras niet meer raakt.…

Oude mannen die 's zomers, naar korte rokjes kijken, kwellen zichzelf mateloos. Oude mannen toch, stop daarmee! Hou daar volgend jaar mee op! Geniet 's winters toch liever, dat is gewoon veel verstandiger, van een mooie bos met bloemen. Of, wanneer het weer lente wordt, van bloesemtakken in de knop.…

Angsten die verschijnen, in het midden van de nacht, vertellen me fossiele verhalen, die diep geworteld zijn. Verhalen over wie ik was als kind. Angsten die verdwijnen, in het midden van de nacht, vertellen me nieuwe verhalen, die me meevoeren met de wind. Verhalen over wie ik ten diepste ben. Over de angst voor angst.…

ik kan de afstand die mij van je scheidt in lichtjaren tellen en in de meter van het geluid zoemen de seconden mijn handen opnieuw in gebruik gesteld sluiten het onweer in je borsten buiten alleen de regen is thuis op de platte daken van de nachten zonder duizelingen ---------------------------------------- Uit: 'Land zonder nacht' (1952…

Soms denk ik weleens dat wij gezocht door woorden hardop spreken om ze simpel te herhalen waarom zijn gebruikte woorden eigen in geroepen waanzin meestal is een zin een echo van verouderd taalgebruik Soms zijn woorden fraai gevonden of ze hebben fossiele waarden die opnieuw gevonden moeten worden…

In drommen staan ze aan m'n bed ik ruik koolmonoxide de helmen even afgezet voor verse invalide de namen op mijn gipscorset blijken krassen zonder ziel vriendschap als gestold vignet op een noodlijdend fossiel waar is de onbeschreven plek op mijn benauwde pantser verlos mij van dit groot gebrek ik ben een levensdanser.…

Als een fossiel zullen wij verstenen in de tijd. Zij bij zij tot die dag Zijn dat de zielzusters die ik met me meedroeg.…

van een fossiele, stenen vloer is het lastig eten zo keurig als het tuinpad van de buurman ik heb begrepen dat van uitgestorven diersoorten nog versteende keutels resten er komt een dag dat niemand nog weet van ons bestaan, ons bloemenperk, nauwelijks gedragen schoenen omdat de maat toch te klein bleek zodat voetstappen in beton zijn…

de kamer vult zich met beslotenheid omsluit elke gewaarheid aanwezig ogen wenden af, onweerlegbaar zoals blikvelden buiten bereik of dromen van amberkleurig avondlicht ik verkeer in kringen van stokroos, korstmos, binnen mokerslagmuren tot fossiele regengloed in barnsteen, tot inpandige einders aan gewelven en hemelgezichten van lithosferen…

Ik ben bijna zover dat al dat geschrijf me niets meer kan schelen, nog even en ik ben vrij van dat nare gedoe om sporen na te laten, terwijl dat nergens op slaat, want fossielen dekken de lading niet en aan nieuwe hiërogliefen hebben wij ook niets.…

. ----------------------- uit: 'Loreley', 1952.…

Als ik verdrink in jou en opgeblazen bovendrijf laat mij dan schommelen bewogen door het water Lekgepikt door de vogels opnieuw van zwaarte vervuld zink ik voor bodem en aal word ik fossiel voor later Jij maakt de tonen los in mij zoemt laag en hoog en rond jij wierp het anker uit ik legde aan in jouw schoot…

Nu onze dagen zijn geteld in het bittere vooruitzicht blijft alles wat je hebt verteld verstenen in het tijdsgewricht zielsbesef in krijt gehouwen uit steile wanden van de rots teken van fossiel vertrouwen gebeiteld met genade Gods wat wij in het leven zochten verglijdt van bergen in een stroom eeuwig met elkaar vervlochten in oude wortels…

. ------------------------------------------------------- uit: 'Het innerlijk behang en andere gedichten', 1952.…

Aha! Speelt geld geen rol? Dat is een bekentenis! Jij bent een vijand!…

als ik u mijn schaduw geef zal u me dan vinden in de diepte van uw eenzaamheid of legt u hem op de handpalm met de vingers uiteen als een pijnlijk verschil misschien blijft het antwoord beter verzwegen want uw herkenning zal me tekenen als een verschrikkelijk verlangen vermoeid en verdoofd tot een fossiel van de nacht maar…

Verworpen in eeuwige strijd van zelfbeschikking geen enkel doel dat heiligt, ook ikzelf heb mijzelf gestenigd, oneindig lang de tijd gepijnigd rollen vuurstenen aan om in het mooiste uur tegen elkaar te slaan, vonken bloed zwijgen in de loop van mijn fossiele natuur herschikken de scherven in het spiegelbeeld in mozaïek van…

Een klein insect door vloeibare hars omgeven tot in de kleinste details in zijn oorspronkelijkheid weergegeven. Door golfstromen verspreid uit verleden bewaard gebleven teneinde zich in barnsteen afgezet en ingebed. Ergens uit oertijd wacht een week skelet misschien in klei of zand op oog en hand; een teken van leven.…