Alle inzendingen over Gedichtje uit 1939

Ik schreef een haiku, journalist zei gedichtje, over de vrede. Over de vrede heb ik iedereen gezegd: liefde is vrede. Vrede is liefde voor en van alles wat is, moet je nu lachen?…

ik wil een gedichtje schrijven over mooie dromen die beklijven en het geluk dat mij omringd als de zwoele zomerwind... maar wat telkens toch weer blijkt het is altijd anders dan het lijkt…

Ik ga op weg en laat mijn huis verdonkren in het avondrood - o, ga niet weg, de nacht is groot. Ik kan niet blijven lieveling, de dood ontbood mij tot zijn kring; vergeef mij dat ik achterlaat wat ik zozeer heb liefgehad: mijn huis, mijn stad, mijn kleine straat en u mijn eigen hart, ik hoor een lied een grote stem. -…

Och, wilt u zo vriendelijk wezen dit korte gedichtje te lezen? Het doet me heel goed, dat u 't werkelijk doet! Daarom dank ik u gaarne bij deze.…

. ---------------------------------- uit: 'Gedichten 1939-1998', 2000.…

Ik wil een klein gedichtje voor je maken, over het licht, de warmte en de zon ik weet dat ik je niet meer kan bereiken, omdat je leeft vanuit een andere bron dan de onze, kinderlijker, misschien stiller je leven is, de koffie, en bezoek een beetje aandacht en een beetje zingen teruggaan in de tijd van spel en koek...…

Knooppunt Oudenrijn een turbineklaver ooit een klaverblad, een stuiver, een verkeersplein Knooppunt Oudenrijn jouw foto's imponeren vroeger zo mooi groen snel vermenigvulde het cementeren en begon het file-latijn Knooppunt Oudenrijn eind 1939 geboren je blijft ons nog lang beschoren maar als ik nu aan jou denk pak ik liever de trein…

Van drie opéénvolgende kabinetten Was hij de leider en als visionair Stond hij dynamisch boven de partijen, Bracht voor- en tegenstanders bij elkaar Hij had de moed dilemma's niet te mijden, Was naast ideeënman vooral een "maker", Dacht niet in korte maar lange termijnen, Trix' trouwe sparringpartner, man van staat Het zijn citaten…

. ----------------------------- uit: Eiland der ziel (1939)…

poëzie is vaak niets anders dan met een vinger in je neus grutten een balletje draaien en het tussen beide vingers wegschieten als het lanceren van een gedichtje dat vervolgens in de dampkring als een zeepbel uitéénspat…

Ik blijf dromen van dat ene gedicht dat alles omschrijft de ziel, de kern die overblijft als alles is omschreven ik adem even diep in en dan verschijnt een klein gedichtje hier op het eens zo lege vel papier.…

wat heeft de dichter bewogen en waar dacht u aan vraagt men mij weleens dan denk ik dikwijls de dichter bewoog nauwelijks en dacht nergens aan dus zó kan het ook een gedichtje schrijven zonder pretentie en dan maar wachten op de reacties…

een vleugje boerenjasmijn kan je daar een gedichtje over schrijven vroeg ze mij de geur bij benadering in mooie woorden vatten of blijft 't een cliché ach het maakt niet uit als ik mijn ogen sluit ruik ik boerenjasmijn…

. ------------------------------ uit: Eiland der Ziel (1939)…

mijn handen deed ik samen mijn laatste woord was amen daar tussen klonk mijn wensje voor dit lief, klein mensje ik vroeg geen spel, geen speeltjes geen kleurtjes of penseeltjes ik vroeg voor jou met veel plezier voor elke dag een klaver vier…

O,ranke bloem van licht zo stralend als de zon je groeit maar en je klimt hoopvol... de wijde wereld in!…

Bloei grote bloem met hoge steel ik bewonder haar kleur zonnebloem…

aardig kaartje daarbij Jij blijft immers altijd mijn prinses en je hoort als hèt dekseltje bij mij Dat ik zo smoorverliefd ben op jou laat ik elk door dit gedichtje weten Gelukkig ben jij allang mijn vrouw dat was ik waarachtig niet vergeten…

kijkend naar dat kleine wonder dat zo mooi te slapen ligt denk ik dikwijls bij mijn eigen jij bent toch het mooiste gedicht een gedichtje zonder woorden dat geen dichter nodig heeft zo zal ik altijd naar je kijken kijken net zolang ik leef…

Sommige lezers zullen dit distichon wel herkennen: de laatste twee regels van het gedichtje Hades/Heavy metal. Mijn excuses voor het hergebruik!…

We hebben al een tijd niets gezegd het is stil, het zeil staat strak Zeedeining, niets aan de hand een heldere dag, lichtblauw zo ver ik kijken kan En toch staren we allemaal naar de belboei, alarmerend verwaait het geluid Geen vogels, windveren Storm op komst De oorlog lijkt ver weg Er zijn vage berichten over mobilisatie Zal het ieder…

Lees dit straatgoedkoop gedichtje: ik ben maar je babysit.…

ieder gedichtje is een doosje met een scherfje mij wat mij beroert, kwetst of verwondert leg ik te rusten in rood, paars of geel hoekig of rond krijgt het een plaats wil ik weer weten over toen hoef ik slechts dat doosje even open te doen…

Kijkend naar dat kleine wonder dat zo mooi te slapen ligt denk ik dikwijls bij mijn eigen jij bent toch het mooiste gedicht Een gedichtje zonder woorden dat geen dichter nodig heeft zo zal ik altijd naar je kijken met alle liefde net zolang ik leef…

ik zit hier maar wat, met op de achtergrond het koffiezetapparaat, muziek zachtjes aan (ook) op de achtergrond, kaarsjes aangedaan de kat spint ook nog, en ik, dodelijk ongezond, met een sigaretje, gebo- gen over een schrift dit gedichtje afgerond. (rookpluimen dwarrelen omhoog...)…

Dit is gedichtje nummer honderd, wat mij onnoemelijk verwondert! Liever geen cijfer bij dit distichon. Ook geen bloemen. Het bijbehorende feestje is discreet en digitaal gevierd. Alleen X was niet welkom. Zijn wraak zal verschrikkelijk zijn. Ubi uber, ibi tuber.…

gedichtje bij de sloot II Ik zit bij de sloot met een blocnote het geheim van het leven wordt me geopenbaard ik ben in de hemel en daar hoor ik thuis in dit aards paradijs het leven gaat als een wolk voorbij na de donderbui komt rust en zonneschijn dat is mijn geheim…

Zomaar een gedichtje gewoon pretentieloos een paar woorden op papier geen bijbedoeling, geen quote alleen wat letters om te lezen Vraagtekens zijn overbodig een uitleg is niet nodig niet belerend, geen moraal het is eigenlijk gewoon een smoes ik heb last van de maandagmorgen-blues…

Het kan raar lopen in het leven maar ik kan d'r niet meer bij Zó breng ik met een gedichtje weer een lach op je gezichtje En nu draai je je hoofd om en loop je me zo, zonder een blik een lachje of iets wat ook maar op een begroeting leek en dat zelfs tot twee keer toe, hartstikkesteenstraal voorbij.…

Met dit gedichtje wordt de koorcyclus afgesloten. Bijna. De echte finale voltooiing voltrekt zich in het onsterfelijke kwatrijn ‘Als stervelingen zingen’, alhier op de site……