Alle inzendingen over Glazen stolp van ver

verborgen in het slib op de bodem van de rivier raakt het water je soms aan het slib omklemt je moeiteloos als een stolp een gesloten huis onbewogen in verstikkende duisternis hoe blaas ik lucht door de loden hemel hoe lijm je verscheurdheid hoe vind ik je hart opnieuw…

van ruimte berooid onder een donkere stolp het loden landschap hoe beschrijf je licht tinten van de dageraad wolken wind water ondoordringbaar dof de tonen van de regen het gemis van lucht en toch was het hier dat we konden ademhalen toen jij een lied zong…

zie glazen bellen in felle kleuren met glitter glans en verse geuren tussen dennen dans wat katoen gepluis het sneeuwt er thuis een kinderwens in flinterdun glas flits, fliksem flonker lichten aan en uit pinken in de donkerste nacht als de nachtwacht galmt met glazen dronken stemmen 't papier geritsel met scheuren frutsel en flits…

In vlammenpracht, die pralend hem omvangt, Rijst hoog de ruiter op zijn donker ros, De wapperende manen waaien los Van 't edel dier, dat naar 't gebied verlangt, Waar reiner lucht het vonkelend omprangt, Waar het zal dolen door 't fantastisch bos Van sprookjesrijken, waar met vreemde dos Onaardse kleur 't onaardse land omhangt. De ruiter…

Dat zwart skelet, van windselen ontdaan, Waaraan het uitgedroogde vlees nog kleeft, Die groezelige hoop, waarvoor men beeft, - Bedenkend het meedogenloos vergaan Van al wat ademt onder 't licht der maan, - Die mummie heeft verlangd, geliefd, geleefd Het volle leven; wat maar 't leven geeft Heeft zij genoten in haar aards bestaan. Zij…

Ets van Beuer. Trots op het witte ros, dat buigt gedwee, Verheft hij zich, de Sultan, met gebaar Van heerschappij, en angstig deint de schaar In 't vale schemerlicht van de moskee. En door de ruimte ruiht een bange beê Tot hem, de heerser, aan wiens voeten daar Een mensenhoofd geveld ligt, met gestaar Van brekende ogen in een macht…

Ze zakte in de bank van het café Hij nam de verse jus d' orange mee. Grote glazen had hij voor hen genomen. Haar geïrriteerde blik had hij niet voorkomen. Ze pakte haar telefoon in de hand. Hij schoof op zijn stoel aan de andere kant. Ik als toeschouwer, het einde was nabij. Zelfs de taartjes lagen er ongemakkelijk bij.…

In schem’rig groen stukje van de oceaan Zweeft als een schim het zeedier, transparant: Zich vergetend, ziet door glazen wand De mensengeest ‘t ontzaglijk wonder aan, Hoe ‘t zieltje, dat in elk trillend orgaan, Teer van doorschijnendheid, onzichtbaar brandt, ‘t vreemd, glazen vogeltje, zijn fijn als kant Geweven vleugeltjes doet slaan.…

Gedichten wonen uit geboorte in een glazen huisje. Daarom kijken ze nu zo vanzelfsprekend naar buiten vanuit hun doorzichtige woning. Elk gedicht heeft zijn eigen voor één bestaan wakker geworden wijsheid; dit bijvoorbeeld dat een vers nooit stenen zal gooien.…

terwijl ik wacht op eten heb ik een kijkje in de keuken waar twee koks bezig zijn het voedsel te componeren obers rennen af en aan de sommelier vult glazen eigenlijk is hij de gérant die ieder kundig aanstuurt de koks schelden hem tot rotte vis op mijn bord ligt verse schol…

Een ritmisch kloppen op het raam haalde mijn gedachten even van hun plaats af zwevend verplaatsten zij zich richting venster waar de regen het zachte kloppen begeleidde het was een nacht als ooit die andere nacht lang geleden alleen stond ik toen zelf op zag in het raam dat wat ik nooit meer wilde zien twee lege ogen koud en…

jouw adem al jaren weggezonken maakt de zomer, de bloemen koud want niets dan schaduw roept het vluchten, de zware druppels losgelaten weg van ogen, de oude woorden lichaamloos, dwars door wind voorgoed verlaten, het kind in armen de stilte, ver en lusteloos jij geeft niet meer of nooit geweten het praten huiswaarts dichterbij…

Zacht tikken op het raam halen gedachten even van hun plaats zwevend verplaatsen zij zich richting venster waar regen het ritme begeleidt het is een nacht als toen ze staat langzaam op en kijkt in de spiegel hij licht zwart…

in mijn herinnering ben ik altijd klein geweest ook in elke wereld die openbrak wanneer het schuilen zocht naar zachtheid of een lief woord dat deed vermoeden dat ik bestond met het oor tegen een helderblauwe hemel om in geluid van nergens eindigende warmte te kunnen wonen ik tastte dan aan mijn hart aan het kind dat daar stond,…

Dwars door een muur van geweld wisselen woorden van karakter Zijn hand breekt haar glazen tranen op de tafel waar zij ooit aan zaten Harten die vuur vreten maar elkaar niets meer vragen en duisternis verteren in de holte van de waan Stiekem priemen ruwe ogen in onschuldig vlees “ Het is genoeg geweest..!…

Als u het jaar met bubbels af gaat ronden En heft daarbij een glas van Albert Heijn Besef dan dat dit nepkristal kan zijn Geen lood: gewogen en te licht bevonden Zo wegen - aan het einde van het jaar - De laatste loodjes ook voor Appie zwaar…

je bent er, geruislozer nog dan de kleine stolp. zelf zit ik in een moeilijke thuiskomst. liever stond ik bij een vijver, de blik gericht op een spiegel zo donker, zo vrolijk stinkend dat ik nu onbedaarlijk hard ga lachen. alles is zo onmiddellijk anders.…

je bent er, geruislozer nog dan de kleine stolp. zelf zit ik in een moeilijke thuiskomst. liever stond ik bij de vijver, de blik gericht op een spiegel zo donker, zo vrolijk stinkend dat ik nu onbedaarlijk hard ga lachen. alles is zo onmiddellijk anders.…

Het hout is hard de klink verroest mijn haar verward in mij kookt het woest De sleutel verdwenen ik kan duwen wat ik wil mijn ogen wenen in mij is het stil Krakende scharnieren en dubbele glazen ik zeg gedag tegen mieren niets kan me meer verbazen Een nieuw geschilderd kozijn walmen verse verfgeur alleen op een groot plein ik sta…

iemand gooit stenen naar de leegte tussen de sterren omsingelt stille woorden verscholen onder een stolp van glas iemand blaft met schorre keel naar geesten achter koude muren botst in schommelend licht tegen het verlies van wie hij was iemand dicht met haperende pen op de mestvaalt van het tekort betast de taal met vingertoppen…

De Brabander wordt doorgaans zeer geprezen Om zijn gefeest en zijn spontaniteit Maar weet je dat hij – en dat is een feit – Na liters bier pas echt zichzelf kan wezen? Dan speelt hij ook gerust nog zo de BOB Maar wel natuurlijk met een masker op…

Je gaf mij jouw glazen hart Breekbaar glanzend in het vage licht Je gaf mij jouw glazen hart Vandaar nu dit gedicht Je gaf mij jouw glazen hart Ik omwikkel het in zacht satijn Berg het op in een zilveren kist Waar het voor altijd het mijne kan zijn Je gaf mij jouw glazen hart Kon ik jou het mijne maar geven Maar het mijne is verdwenen…

dichters maken ook geen winst zij investeren slechts in wat achterstallig geluk het nagelaten woord bijvoorbeeld dat je heel soms nog ergens horen kunt doch weerloos blijft het vers als fruit in glazen potten zorgvuldig in het donker gezet in de stoffige gewelven van het behoud…

er vallen duizend bommen op Den Haag het Binnenhof verandert in een krater het Huis ten Bosch bezwijkt en niet veel later komt ook de Haagse Toren naar omlaag het Kurhaus en de pier bestaan niet meer en het Bezuidenhout is weer veranderd in een kerkhof waar het bloed meandert de stilte doet weer denken aan weleer gelukkig is het allemaal…

Groene veren van vreemde vogels vliegen voortvarend ver voorbij violet van vlammende violen Koningsvarens vergen vrijheid…

waar blijf je ik wacht een geluid een auto een voorbijganger maar niet jij kom je nog of blijf ik de hele avond eenzaam jij bent zo ver van mij verwijderd ik zie de muur groeien maar kan het niet verhinderen steen voor steen wordt hij hoger jij neemt een zijweg ik verdwaal zal ik de weg naar jou nog vinden ik zoek hopeloos reik…

Ik wil mezelf zijn maar ver weg van de mensen die me kennen weet ik niet meer wie dat is Ik wil van mezelf houden maar ver weg van de mensen die van me houden weet ik niet meer wat liefde is Ik wil schreeuwen maar ver weg van de mensen die naar me luisteren ben ik mijn stem verloren Ik wil mezelf zijn maar ik weet niet wie dat is…

ik kan je niet meer volgen je bent weer ver weg van mij…

Ver van hier in mijn hart zo dichtbij tranen glinsteren als zonlicht in de rivier gedachten lijken dwaalwegen als schimmen glijden zij voort gelijk wolken in de nacht dromen zijn onvatbaar vast gehecht aan de maan ver weg maar ik ben zo blij dat jij er bent…

het komt mij voor alsof je vers gewassen van al wat overtollig is ontdaan mij laat delen behaaglijk uitgestrekt ontvankelijk als een handpalm die je spreidt…