Alle inzendingen over Groen gras OR dauw OR bloemen

Groen is nog het gras waarop de bladeren vallen, het groeit ook nog, maar niet meer zo vlug als toen de zon nog heel veel kracht had en het o zo dikwijls moest gemaaid. De bladeren liggen daar, verschrompeld door de wind die hen plots opjaagt en weer hoog ten hemel heft, al vallen ze heel kort daarna in het slijk.…

Dat wat ik ooit was ben ik niet meer Tijd veranderde mij met harde slagen Moed om het te verdragen sloeg me neer omdat ik mezelf kwijt was. Zoeken in het diepst van mijn ziel… Veranderingen accepteren, van mijn fouten leren. Terug kijken waar ik over viel; die drempels overwinnen. Helemaal opnieuw beginnen……

Jij had nog wat van dat ronde dat ik speels betastte,bevoelde ...groen,verlegen Maar het gras is kort geschoren de dijk -tegen de stroom- opgehoogd Verliefdheid opgedroogd 'n nieuwe droom heeft de overhand .........gekregen.…

Groene sprieten wurmen tussen tenen, kriebelen een jeukende neus. Vertrapte stengels onder gillende kindervoetjes ontkreuken krom. Nodigen uit tot bloot spelen, een aards verlangen in een prille lentezon.…

wanneer ik me vastbind aan de wind, zing ik je naam en alles wat ik voel ik schrijf je neer in ‘t gras, de lucht en de bomen op het eerste lenteblad en zonnevuren rozen en de liefde zo oud als de aarde drink ik bij bloemen en blauwe vlinders wanneer dauw de ochtend ontvangt als een minnaar, door zomer bewogen ach, mag ik het leven…

Het landschap mag leven Verscheidenheid gegeven In context van meer dan louter groen Bloemrijk fatsoen Bloemenzeeën Volop reeën Orchideeën In zeeën Het gevoel verblijdt Met veel bloemen tussen gras verspreid Volop zoemende bijen Het maakt vlinders blijer…

De polder is groen, niets dan gras, gras verbergt gras, sloten en wegen.…

Vecht ik tegen de puber van het gras die gebeten wordt door de slang van volwassenheid Geen tegengif beschikbaar…

het is begroeid met overal hetzelfde gras en zelden regent het, ik zoek naar de boter bloemen, mijn vette herinnering aan toen ik mis mijn bus, ik trek twee schoenen uit ik dans, en het stof stuift het zout achterna ------------------------- uit: bezonken (2014)…

Met duizenden lichtjes schrijf ik jouw naam tegen de donkere hemel Met duizenden bloemen schrijf ik jouw naam in het groene gras Met duizenden voetstappen schrijf ik jouw naam in het natte zand En met alle liefde die er bestaat staat jouw naam voor altijd in mijn hart!…

zij stonden langs de weg dicht op elkaar schreeuwden moord en brand in rood het waren er een hoop waar groen in gras afwachtend was gaven zij met steel en bloem zich bloot tot aan de goot door roet en gas zijn zij snel in elkaar geklapt het waren rozen die wij niet wilden gedogen…

een tuinkabouter met tien armen wentelt zich door boerenhof hij plukt de varkens en de bloemen met een fluitje uit de lucht terras ligt beetje schots en scheef hij verticuteert op naaldhakken schapen laat hij gras maaien zijn puntmuts is natuurlijk groen hij kan alles wat je droomt alleen een beetje anders…

weelderig waaien lange haren op het ritme van de wind druppels spatten op in het water ervoor waarin schoonheid weerspiegelt van vers ontloken groen huist de schaduw statig in onverwachte hoeken omringd door hoog gras luisteren geurige bloemen het tafereel op…

zag je bloeien tussen hoge bloemen ik liep in het gras het was de kleur die jou het meeste lente gaf je had dat tere prille groen en bloemkelkte apart ook anderen wiegden verleidelijk zacht in warme wind maar in jouw kleurpalet en bloemenbed vond ik mijn voorjaarskind…

zag in het gras een parel glinsteren nog nat van vroege dauw wachtend op meer zon wist dat oprapen niet kon zij schitterde haar glans en licht gaf haar de kans om zo te stralen behoedzaam trachtte ik iets van het groene weg te halen het snoer bleek in de schaduw opgeborgen ik viste vond de anderen op een rij en wist het slot was…

in jouw sporen verwelkten de bloemen al gauw zodra de dorstige zon opkwam slurpte ze de dauw kleuren en geuren die de wereld op fleuren met bloemen in de knop gebroken nog voor ze zijn ontloken…

de dag beroert de nacht in glasdun ochtendlicht ontwaken vogels het gras teder omhelsd door druppels dauw bevroren stilte nog even raakbaar…

Bloesem roze zo zacht verfijnd bijna fluweel Prachtig en kwetsbaar aan hun tengere steel Het gras niet meer groen maar een mix van kleuren Vol blaadjes en bloemen vergeven van zoette geuren Betoverd is de natuur de zon is mijn vriendin Haar stralen heb ik lief vanaf het allereerste begin…

spreken kan dan het verstand Druktemakers voor de winkelpuien Witte sneakers hoppend in de rij Voor damesmode- en horlogezaken Dernier cri van dure Noorse truien Overal en nergens tegelijk Smachtend naar 'iets' in de loop der dingen Als hun mobiele camera's gaan zingen Dan zetten zij elkaar constant te kijk To be or…

De dauw op het gras Doet alras De dorre dag Van gisteren vergeten De tranen der natuur Doven het vuur Van vaag verlangen Voor zeker een minuut of tien…

De Turk gaat door En niet de Noor Durf ik dat zo te zeggen? Wordt Murphy's law Na Montenegro Toch weer Memphis' law? Wel als De Pay Er net zo fraai Weer twee weet in te leggen…

bedekt met dauw zegt het kind met een diadeem van bloemen in het haar dat de heerszucht wil doorbreken en knipt het koord door dat is verbonden met de pijn fabrieken…

je smalle voeten veerden op het gras dat opkwam na het raken om zonder dauw jouw kunst in een lichtere variant groen na te laten jij schreef vrijheid in gebondenheid van het gazon wij lazen uit jouw prints hoe sierlijkheid zich met jouw motoriek op subtiele wijze verstond jij sloot af waar je begonnen bent met een heerlijke lach…

Lila vlieg je langs het blauw Geuren sporend, die van haar, Trillend met je vleugels Nader je de bloem, die als een vrouw Je welkom heet en blozend Rolt je tong naar nectar Duizelend stil je dan je honger Op mijn rug in het groene gras, liefkozend Streek ik de madeliefjes En sluit mijn ogen, dicht bij jou…

Verwelkte bloem geen regen kan jou redden de zon heeft veel te lang al aan de lucht gestaan. De zachte tranen, die jou konden helpen zijn met de dauw in damp weer opgegaan.…

en bomen door de groene nacht heerlijk en stralend steeds nabij over wat ons bewoog op het kleed van groen gras herinner jij je ons nog?…

Gelijk pareltjes lijken de dauwdruppels 's morgens, op elk willekeurig blad Verweven met wat zonnestralen, zijn het net diamantjes op een presenteerblad Zo glansrijk en zo wonderschoon De dauw op alle bomen en het gras Zo in de vroege morgen, totdat de zon ze op doet drogen en je geen dauwdruppel meer zag...…

zwartgesleepte sluier, soezende zomer tuimelt lichtvoetig als een vilten stemvork over ons glinsterdak, ondermaans bestaan krioelt van noten, zingt van opschudding, klinkt lentelijk, tot winterstof helderhoog zweeft, licht wordt als groeiend gras haar bloemen ten hemel richt alsof God spreekt, zij vergeten dat bangtrillende kou anders is dan…

Als ik de groene luiken openzet, Zie ik de bloemen om het raam heen trillen Druipend van tintelende dauw, en kil en Overzoet waait een geur door mijn gebed. O wonden, o bloei Gods!…

ook al oogt de lucht zomers blauw en het late groen nog steeds tot verbeelding spreekt vult mijn adem de geest al met belegen dauw; ik word deels van de hemel losgeweekt de voeten dragen schaduw zwaar als het gras in zijn lengte gaat berusten ook de ochtend die steeds meer verlaat verkort mede het licht op gangbare lusten neen, het zijn…