Alle inzendingen over Groene OR Dagen

Een schuchter groen hangt aan veel bomen als valt het morgen er weer af…

ons omringen die het groen als parels laat glanzen en het lentekleed ruisend zacht doet dansen zo is de lente met haar paradijselijk groen een oogverblindend seizoen…

Omheind door groene hagen aan het zicht onttrokken liggen de graven zij aan zij in serene rust door het zonlicht gekust dan overvalt de stilte mij die een traan doet ontlokken met het besef dat het hier eindigt omdat het leven voor hen geen toekomst meer bood en eeuwig zullen rusten in de armen van de dood…

De lente schildert menig stukje natuurschoon vijftig tinten groen. Hoe heerlijk het is om uitgerust wakker te worden op een nieuwe dag waarop ik de frisse geur van een groen kan ademen die met haar veelvuldige tinten en verschillende tonen verspreid ligt over stad en land waar lente bloeit en groeit op hetzelfde moment.…

de groene stilte aan het begin van de dag ontvangt de adem…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

koudbloedig kwaakt hij zijn dagen vast aan nachten in bezwangerd groen…

Als Amsterdamse daken zouden kunnen spreken zouden ze toch zwijgen als het graf omdat die stad daaronder heel compleet is, bijna af! Dat schreeuw je niet van de daken dat fluister je zachtjes om je heen: Amsterdam is als verwarmen Amsterdam is als omarmen Amsterdam is om lief te hebben... Amsterdam, ik heb je lief, maar ik hou van Rotterdam…

Zaterdag was de mooiste dag van de week En je wist als je naar je vriendjes keek Hier gaan ze heel wat beleven En de trainer riep: samen is niet alleen Maar eenmaal op het veld vergat je dat meteen We waren zeven...…

En door 't gaatje van een naald gekropen zijn, daar schreven we over aan onze dierbaren meer malen per dag - en zo gingen de dagen om. Klagend bonsden klokken, heen en weer, als de bommen, obussen en shrapnells vielen dan wilde je wel buigend nadenkend knielen. Want alles kwam, en alles moest verdwijnen.…

Dagen, vlieden, maanden, vliegen hoe harder 't waait hoe sneller we aan 't eind van 't jaar zijn... Dagen vlieden het zal geschieden.…

Het was me wel de dag zeg, eerst zat ik met een ei toen lag mijn schip op ramkoers en kreeg het averij. Mijn jongste dochter smeekte nog loop niet in zeven sloten daar is nog nooit een sterveling een ons mee opgeschoten. Nu lepelt zij haar soep leeg en luister mee naar Bach.…

ik denk aan die deur telkens dezelfde deur en aan jouw hand die koele stilte over drempels draagt in elk nalatend sterfgebaar ik kijk naar je oordeel en de tien geboden je ontneemt mijn blik en bewaart de wind beseft niet dat de tocht, ook doorheen het venster, mijn borst omklemt en dat die deur door vloed bezwijkt…

de maan sterft bleek ik noem vandaag gewoon Dag voor mij alleen…

Het houdt niet op te sterven het zal het voorjaar zijn Mechanisme van cellen splitsen knarst met een stroeve pijn Vanavond wil ik nog niet missen wat achter morgen zeker komt Ik sla het dekbed voor je open voel jouw kou tegen mij aan laat mijn vingers over je wangen lopen en jij laat mij begaan Kom dicht tegen me aangekropen doen alsof we…

Uit het groen uit het blauw bouw ik het huis in het zwart voor mijn nacht zo is elke stad bevolkt bebouwd waar de huizen eens bewoond dichtgaan waar de mensen eens geleefd doodgaan.…

Tintengroen, ongeremd Voorjaarsweelde, nooit getemd Wind, zon, regen Ontluiking, niet tegen Rodondendron flonkert, rood Aarde klonkert dood Aronskelk groet de grond Vogelmelk klinkt gewond Prachtschubwortel, parasiet Vergeet-mij-niet.…

Al het groen is van ons. ------------------------------------- uit: 'Wakker het vuur niet aan', 1994.…

Zijn ogen dof van eenzaamheid volgden een vallend eikenblad dat neerstreek op z’n wandelpad waar het zich vlijde in ’t tapijt van al gestorven loofgenoten die hem -in eeuwigheid gesust - voorgingen in de diepste rust met ’n cocon van dood omsloten de oude man sprak toen bedeesd: dat ik dit nu nog moet ervaren nooit eerder ben ik in mijn…

grappig geestdriftige groenvinkjes geweldig gemaaide gazons geven godengeluk gerieflijk genietend gewoon…

niet alle tederheid die je zocht heb je gevonden het park ligt in de uithoek van de winter op de helling gras schuiven bont krokussen naar boven de prunus aarzelt om te bloeien groen wordt in twee koppels jonge duiven tasten naar de min…

Ik was een boom een steen keihard dubbel gemeen maar de ogen van de wind zijn groen zoals de lente ons bemint en ik denk bij mijzelf ik de zotte ongeletterde elf de wind laat mijn bladeren dansen en leest een gedicht voor en ik denk heb ik dat geschreven? zo ben jij de wind altijd een klein beetje bij mij gebleven…

de sneeuw was plotseling weg niet eens in een langzaam proces kale aarde is al wat rest bedekt met vage zwemen sprietig groen van toen er is iets vreselijk misgegaan door het vervlakken van het zicht ik kan de wisseling niet meer aan van het voortdurend strijdend licht de schemering duurt dagen omdat zij haar greep op de werkelijkheid…

Kom toe kus mij - zei jij guitig lippentuitend van de kant waar ik verlegen naar je keek jouw lippen zacht liet zegevieren ik jouw ademen kon voelen losse knoopjes wat liet vieren want een sprookje is nooit weg - dacht ik al was het wel genant dat jij met sprongen vanuit stand mij naderhand nog wou plezieren als een kunstje voor ons al…

kleur groen.…

Eenzijdige verliefdheid was het toen, Je bent maar éénmaal groener nog dan groen….…

het is begroeid met overal hetzelfde gras en zelden regent het, ik zoek naar de boter bloemen, mijn vette herinnering aan toen ik mis mijn bus, ik trek twee schoenen uit ik dans, en het stof stuift het zout achterna ------------------------- uit: bezonken (2014)…

ZO GROEN NU Als zij haar nek maar niet breekt dacht ik bij het zien van haar, zij op haar hoofd staat en ik weet - Zij kent haar vader nu wel - wat zij later zeggen zal, iets van dat iemand die zo vol talent zit heel blijft in haar escapades hoe dwaas en onmogelijk ook Zo ontsnappen kan aan altijd normaal de aandacht krijgt, die zij…

smalle weg naar Driebruggen komt er een bus wij wijken uit naar een oprit van een boerderij verder is het hier weer stil er steken vijf eenden over De Reeuwijkse plassen trillen onder de warme zon in Gouda eten wij aan de markt langs de IJssel rijden we naar huis dat stuur is weer scheef gaan staan Terug in de Randstad voelen wij het Groene…

Ogen liggen verscholen, diep in een ovaal van liefde en handen priemen frontaal in de nacht onder koude dekens die wenken Met vereende kracht sijpelt verlatenheid uit een loden last Als kadavers liggen zij daar, herinneringen aaneengeregen door de tijd Ik hoor een adem kuchen, scherp dissonant in het schrapen van een rauwe keel Ligt…