Alle inzendingen over Hiaten

Omdat ik wilde weten waar je was Zocht ik naar jou in onbekende straten Waar oude huizen donker en verlaten De echo galmden van mijn trage pas Daar hoorde ik jou achter muren praten Je stem klonk zacht maar scherp als snijdend gras Ik trad behoedzaam in het gebroken glas Van mijn herinneringen, zelfs hiaten Werden stilaan gevuld met rook en…

Op zoek naar de verzwegen hiaten duurt herstel een eeuwigheid, deze keer.…

Er vallen stiltes, die er vroeger niet waren, gaten die je niet op kunt vullen, hiaten in gesprekken, je stokt in een verhaal, kan het niet meer afmaken, weet niet meer waar het over gaat. Ik denk, wat nu, wat moet ik nou, je verhaal afmaken, je hiaten opvullen, moet ik zeggen dan waar 't over gaat?…

Het zijn de hiaten der mens. Ik bezit nu, momenteel een heel scherpe ooglens!…

alles is gedicht de woordenstroom aan zinnen geordend hiaten verholpen haperingen aaneengeregen als een prachtig collier de valkuilen geëffend en toegedekt met klinkers en medeklinkers die lopen als in juiste cadans... alles is gedicht met dekselse verzen waarin de dichter zich kan vinden…

Ik vind mezelf niet in de hiaten van mijn versplinterde gevoel Ik kan er blijven zoeken zonder richting zonder doel Maar ik vind er mezelf niet Waar voel ik mij thuis?…

Als ik toch eens vaker los kon laten en mijn blik kon richten op de hiaten van het leven die soms zo zinloos lijken Juist in die lege momenten die mijn leven nog maar zo zelden kent en die ik ook te vaak ontwijk, Het is die zoete leegte die me uiteindelijk beweegt in richtingen die ik nog niet ken En die me zien laat dat, met soms even…

ik zoek jou mijn woorden te grijpen ontmantel ze in het gemeen draag ze naar het midden tot lering en vermaak ontzet ze mijn starre zinnen in het openbaar tot een springen vrij en op naar het hoger ideaal doorprik mij de hiaten feilloos in de pijn snijd in mijn genoegzaamheid om licht gedragen daden zweep op tot magisch…

het is twijfel die mij trager maakt in afwachting doet zitten of alles nog wel gaat ik lach naar zon droom lente in een groene waas maar weet mezelf een romantische dwaas nog heb ik niet afgehaakt verbaasd over de snelheid in ontwikkeling en de enorme haast het overzicht is er nog wel maar hiaten worden groter biedt zomer nog…

met de maan linksachter door de avond heen geen zwarte gaten slecht de zachtbeschenen weg langs bermen knielend gras ik was daar ook en zag de glans van kleine vonken, op een waterrijke sleur vol donkere hiaten die sloot wist enkel wat daar voortbewoog om in mezelf te praten koos ik slechts een taal die er, in diens eenvoud niet…

dichter van zwarte gaten leemtes in hiaten vulling van speeksel en cement metselaar van torenhoge muren om zich heen vormt een burcht voor het leven omgeven door oceanen van bloed nimmer gevloeid zweet dat nooit uitbreekt tranen niet gelaten dichter laat de spelonken van de ziel ongemoeid wanneer het voegsel van het…

Over dwalende geesten in vluchtige straten spottende ogen hiaten in de nacht waarbij een rimpeling streek over zijn oude gezicht. In het meer van zijn verlangen zag ik een diepte dat zich spiegelde aan tranend licht.…

haar gebeeldhouwde gezicht nog schraapte ik aan stukjes steen mijn handen open zo ruw was haar fluweel ingesloten wij misten maanden intieme info door leven zonder elkaar in grote lijnen slechts een paar we hebben alles gladgestreken in de weken waarin dat wat wij wisten is bijgepraat zonder vergeten soms zijn er nog hiaten…

Van achter het masker, uit de gaten, aan hun git gebonden zijn de woorden, slaan een laken rond niets dan hiaten, verwijzende naar verlaten oorden, pracht van niets waartoe het nooit behoorde. Lyriek ontkent net zo haar verwoording, haar zang gaat dwars doorheen elk woordending, het perforeert elk 'ik' en de persoon.   …

Ik heb hem lief, al kan ik hem ook haten Dan vriest er om mijn hart een laagje ijs Want telkens weer geraak ik van de wijs Wanneer ik word gemeten naar zijn maten Daarbij ontdekt hij feilloos mijn hiaten 't Is zwart of wit bij hem en nimmer grijs Ik heb hem lief, al kan ik hem ook haten Dan vriest er om mijn hart een laagje ijs Als ik…

ik versta de gulle lach van haar uitgestrektheid dat zonder hiaten de boezem vormt van het grille besef dat al wat is bezijden de waarheid niets meer is dan een angel zonder gif de kwelder haakt haar knopen in een ritme dat ze weerlegt in de nagels waarmee de dijk geklonken is aan het meervoudig land waarvan wij denken dat het ons toebehoort…

Heuristische hiaten van geleden zinnen verzilveren? Jij wit hier; daagt me uit tot duelleren met gedrochten van gedachten? Of zijn de allegorieën maakbaar als krullende letters? Zinnebeelden ter eeuwig leedvermaak? Wil ik hier een paar wanstalten chromeren tot een statig afgodsbeeld?…

Maar onder mijn bewondering voor jou school toch dedain voor missers en hiaten bij iemand die te weinig boeken las. Jij slikte dankbaar, of het manna was, al wat ik je vertelde over morgen en over wat er vroeger is geweest.…

Door goed kunnen luisteren naar het fluisteren achter het praten van iemands hartconditie, het voelen van de smart, het weerkaatsen van mijn ogen, mijn handen en woorden, die rust vinden in betogen, en ruimte bieden in hiaten van andermans verhaal. Tot het uiteindelijk accepteren dat niets te weten, de naakte waarheid is.…

Het bloed in de aderen drijft naar leemten en hiaten achtergelaten in kerkers, die het smachten verstomden vlaggend weigerend tot overgave fier, jong en zonder aangezicht het paard dringt door tot de horizon blikkerende zwaarden en tumult begeleiding van gezellen in vol ornaat vaandels gestreken ondergang uitstervend in streven naar gelijkheid…

Begonnen is de reeks die het leven tekent hiaten zijn het kenmerk haperingen en overslaan toch keert het ritme terug onverwacht maar passend in de tijd onaangekondigd en onbegrepen in een alles of niets even is het er, direct weer weg ophalen en dicteren in zinnen spiegelend in inzichten naar een op- en afzien telt alles wel mee op…

Het kleine dorp is als een zee van rust Ik dobber vredig door de stille straten In mijn geheugen vielen flinke gaten Al lang ben ik op hun verhaal belust Als van de kerk de zoete klank mij kust Verminderen ze plots, alle hiaten Ik duik de diepte in; jouw doen en laten En word me van je inhouden bewust Je had vast ook een njai in je verleden…

Een merel zingt een melodietje voor, een tweede bootst het na zonder hiaten en componeert tot slot zijn eigen maten. Arpeggio's, trillers: wat een kletsmajoor. Een dwarsfluitist 's nachts zou men koppensnellen maar voor de vogels hangt men pindaslingers en luistert dwepend naar hun decibellen. Waarom toch?…

Ze komen en gaan, steeds sneller de seizoenen, en je raakt steeds meer vrienden kwijt, je leert je met de dood verzoenen, en er komen hiaten in de tijd. Maar misschien, wanneer het gaat zoals het immer gaat, is het vergund iets vast te houden wat ons niet meer verlaat.…

kuilen vol met gaten rood het tastbare bewijs van dood, altijd op de vlucht levensloos in moedersschoot harteloos volg ik school, kleurt lesstof broos nutteloos zo lijkt het want iedereen is geslaagd werkloos geweren klinken honderden keren al lijken kogels mij niet te deren zal ik blijven of 'm smeren gelaten struikelend over hiaten…

Hiaten van de nacht verschijnen. Plaatsvervangende schaamte weerkaatst in vreemde ogen van een bekend gelaat. De fronzen van afgunst, trekken diepen groeven in mijn gezicht. Het optekenen van nieuwe "slechte" herinneringen etsen rimpels in mijn huid. Geven mijn uiterlijk een valse uitstraling van een krachtig karakter.…

dit fenomeen glimlachen mensen die als proefpersonen trots hun vaccin certificaat tonen, zeer wellustig zwaaien ze naar de toekomst zonder het te weten dat hun welzijn een akker met vele graven zal wezen zie daar, de slapenden zijn ziende blind en volgen als schapen het smalle pad naar de lach die verscholen blijft achter een mondkap vol hiaten…

Golven over onze schoenen we hebben niets in de gaten onze gedachten vloeien samen en vullen op de ontstane hiaten ik denk ... Struikelend over een berg zand vang je me op en strijkt door mijn haren jouw blik brengt me terug in de tijd naar die onbezorgde jaren ik droom ...…

Jaren van lief en leed deelden ze samen, beloofden elkaar trouw tot aan het graf, leefden ten volle, namen wat het leven gaf tot in haar denken lelijke hiaten kwamen. Omwille van de rust zegt hij nu dikwijls ja en amen. Zij vindt zijn zorgzaamheid bemoeizucht, straf, scheldt, moppert, protesteert en blaft hem af.…

Die wondermooie vrouw zong heel fijn Diep in mij De sterke zwoele jasmijn verwelkte door verdriet En verbloemde haar alleenzijn door haar lied Met een wondermooie zuivere klank Die zij toeliet Vertederend zacht in het gehoor Klinkt haar lied nu nog door Eenzaam heeft ze het leven verlaten Het verdriet achter zich gelaten Bevrijd van alle hiaten…