Alle inzendingen over Ontroostbaar

we hebben je uitgeleide gedaan te rusten gelegd, omringd door een zee van bloemen die straalden zoals jij jij die midden in het leven stond begaan met alle mensen om je heen jouw prachtzonen leken ontroostbaar evenals de hemel waar naar jij onderweg bent goede reis Marion.…

ongrijpbaar door de vingers voelen de gedachten week als niet te bevatten of juist wel, wie het weet onvindbaar door het bos groeien de takken weer als niet te trappen of juist wel, wie het deed ontroostbaar door de mail denken de woorden veel als niet te snappen of juist wel, wie het schreef de waarheid verschilt in de randen van…

Schrale jij ontroost, mompel ik, ontroostbaar nu eenmaal van heimwee naar vroeger, toen voorjaar bestond zonder mij. Maar van weeromstuit rollen uit mijn knikkers weke parels en stralen sterren in hun bloeddoorlopen breken.…

Nooit meer die ogen, dit lichaam beminnen de lippen beroeren van wie lief heeft gehad, ontroostbaar als Rachel, één met de slaven voelt ze haar ziel als levend begraven. Geschreven bij het gelijknamige boek van Albert Helman…

wie ik ben probeer ik te bezoeken wie ik ben geeft zich thuis de troost ontroostbaar probeer ik troostrijk vorm te geven moeten en willen kloppen elkaar bemoedigend op de schouder verdriet en vervreemding een kanten bruidssluier van de nachtmerrie waaronder mijn jeugd verpletterend platgetrapt verpletterd geen gezeur aan wie ik ben…

in het duister van de nacht vrijwel opgaand in die nacht staat een rover en hij wacht hij wacht tot het laatste kooltje niet meer opgloeit tot de walm van petroleum is vervlogen en het oude mens naar boven versleten en kromgebogen dan zal het de volgende dag een kille dag zijn in maart het oudje zal ontroostbaar wenen haar centjes…

Duisternis betreden Op eigen initiatief De werkelijkheid verlaten Zonder de terugweg te markeren Voortgedreven door angst Dalen we dieper af Tot we daar aankomen Bij de poel van zwart Een glimp van reflectie Laat daar onze zonden zien Verdriet en ontroostbaarheid Dringen door tot onze geest De pijn die we voelen Ondraagbaar en kil…

van de morgen zal ik je roepen zal ik je roepen en ik zal treuren met je foto in mijn hand als ik vlucht in je oude trui voor de oorverdovende stilte zal ik treuren zal ik treuren en dan, dan zal ik huilen in je kussen dat koud en onbeslapen blijft om wat ik niet genoeg besef en nu voorgoed verloren heb zal ik huilen en ik zal ontroostbaar…

Maken wij elkaar ontroostbaar hou ik mezelf als kind op schoot languit liggen op een draagbaar en even vrijen met de dood schreien wij dezelfde tranen zodra de zielen zijn ontbloot ver van huizen en van banen hou ik mezelf als kind op schoot onze weerzin tegen onweer dat valse lucht met water hoost spant regenboog als ommekeer naar diepe…

als vermist na mijn vlucht vandaag of morgen kom ik getooid in vreemde kleren terug met brede glimlach zo mag je me strelen alsof ik een ander ben laat dan je handen rusten op de hoogst bonte kleuren zodat ik weet: je bent een goed mens van missen en liefde spreken we later als mijn ogen en mijn lippen zonder jouw hemelse huid ontroostbaar…

Wanneer je dan zult heengaan, welk moment dat ook moge zijn, ik zal steeds aan je zijde staan en ontroostbaar zal ik dan zijn. Wanneer je dan zult heengaan, laat mij dan toe degene te zijn die je lieve ogen heeft toegedaan en heeft weggenomen al je pijn.…

zie de troostende hand en de ontroostbare hand daarin, in haar schoot, beide de hare. sloot ze haar vingers te stevig om de knop van de rozenhouten deur naar de eetzaal? zie het haar, zie haar van welke plant had ze bloem, blad of blazen niet mogen eten? heeft ze een leegte gebezigd, haar onvoldaan? wines woord is zij of wier?…

als ik in je ogen kijk gaan de werelden van vroeger weer open in alle geheimzinnigheid waar getoverd en gedanst werd in plezier beleven met elkaar op muziek die lachte met hart en groot gebaar toch trilde de snaar in oeverloos verdriet van de verdwaalde die bang en in de war ontroostbaar om zijn moeder riep jij hebt mij altijd…

met knokige vaste hand schuift hij schriften met dwalende taal behoedzaam terzijde de tafel gegroefd landschap geëtst in krassen en kringen huivert nu hij wordt blootgelegd ontdaan van schuivende veilige dekens niet alleen de dichter lijdt pennen zonder houvast rollen van tafel iemand raapt iets op is ontroostbaar iemand…

Jij laat mij vrij en ik jou los ontroostbaar als je bent stap ik met mijn 23 lentes jong uit het vergeelde moment.…

Het leven is soms pittig En soms gewoonweg zwaar Soms voel je je euforisch En soms ontroostbaar Geboren met twee benen Direct op de reservebank Zijn wij zwaar beschadigd En liepen behoorlijk mank Al struikelend gingen wij verder Want leven met één been Maakt je anders dan anderen Verdrietig, eenzaam en alleen Onzeker tastend in…

deugt in deze danszalen van vreugde is de liefde slechts een schaduw die met je mee danst op de muziek van schimmen die trommelen voor vrede omdat de dood nog ver weg lijkt en soms zijn jouw ogen helder neem je mij mee met jouw schaduw langs de boekenkasten van weleer herstel je mijn richtingwijzer neem je nog eenmaal een hap uit mijn ontroostbare…

Laat ík soms geen ontroostbare familie achter? Hoe zit het, ik sta af en toe toch ook te soezen bij een bushokje? Nou, waar wachten we nog op? ------------------------------------ uit: 'Het ging over rozen', 2002.…

wie klein is wordt gemakkelijk over het hoofd gezien hoeveel wezenloze kleintjes passen in een grote koffer in verbrokkelde nachten strelen we je bange kleine hoofd sussen we met zachte woorden je ontroostbare hartje waarin duistere angsten spoken die dieper gaan dan je zeggen kan op een dag boven ons plots een vliegtuig…

De dood verbreekt tere wonderlijke banden tussen ongelijk leven haar nuchtere vader ontroostbaar voor even.…

Het valt mij zo vreselijk zwaar, de pijn maakt me zo ontroostbaar. Ik wist er was geen ontkomen aan, zal me er doorheen moeten slaan. Mijn hartje krijgt het zwaar te verduren, zo bang om hoelang dit gaat duren. Ik probeer de pijn te verbijten, maar weet niet of die ooit zal slijten.…

In een waas van sepia treft de slaap mij een droom wiegt de wereld tot ze stil wordt en verlaten raakt gestreept vullen tinten de leegte voller hoeft het ook niet te worden ver weg huilen ontroostbaar de boshyacinten langzaam trekt de sluier op zoals een bruid van haar voile wordt ontdaan en vol hartstocht de nacht wordt ingetrokken…

In de vlucht van mijn bestaan sloegen daar mijn vleugels lam, adem stokte, beweging verstilde, alsof de bliksem binnen kwam Donkere wolk , koude regen, kilte omarmde mijn gevoel, nutteloos, ontroostbaar, zonder ook maar enig doel Op het ene volgde het ander, hield me nauwelijks tot staan, enkel enige verantwoording, geboden me om door…

waren ze in de zomer bij elkaar Ze bedreven de liefde tussen neus en lippen door Die beide beren waren zogeheten smoor Hij droeg zijn snor graag tussen neus en lippen in Tot groot ongenoegen van zijn tussenneusenlippenberin Dus op een dag ging hij plots uit varen En keerde niet terug van de wilde baren De tussenneusenlippenberin was ontroostbaar…

van het leven vond bleek op ’t donkere perron Vrolijk op deze mooie dag lachte zij met vriendinnen Edoch hoe zij het leven zag wist zij alleen..van binnen Monter straalde zij steeds bij de meisjes van de stad Levenslustig leek..zij reeds als zij de hangplek betrad Opgewekt lachte zij, daar zolang ieder haar zien kon ’s Nachts, zo ontroostbaar…

Langs Vlaanderens wegen staan verspreid aan kant en berm waar men ze ziet, de kruisen der ontroostbaarheid getuigend van immens verdriet, van onherstelbare treurigheid; herinnerend ons, 't kind zonder verweer argeloos in speelse jeugdigheid, geveld in meedogenloos verkeer.…

Even voelde ik mij ontroostbaar. Maar gelukkig moest ik aan de slag. Nagenoeg de hele dag. Ik was onder de mensen, had even geen tijd voor mijn diepste wensen. Maar ik bleef wel wanhopig hopen op een bericht. Het zou mijn zwaarmoedige gevoelens zo hebben verlicht. Maar het bleef stil, naar de reden kan ik alleen maar gissen.…

Lang blijf ik ontroostbaar. Tien jaar later studeer ik biologie. Dierproeven heb ik geweigerd. Kerrie ben ik nooit vergeten.…

Klinkt weer, ontroostbaar diep, verlangens roep? Roffelt fluwelig ver een spook-cadans? Wat wekt opnieuw de afgestreden troep? Verzet en aanval weten niet van wijken Nog krampt de hoop zich aan de laatste kans, Een ijle grens tussen twee koninkrijken.…

Klinkt weer, ontroostbaar diep, verlangens roep? Roffelt fluwelig ver een spook-cadans? Wat wekt opnieuw de afgestreden troep? Verzet en aanval weten niet van wijken Nog krampt de hoop zich aan de laatste kans, Een ijle grens tussen twee koninkrijken.…