Alle inzendingen over Ontroostbaar

Klinkt weer, ontroostbaar diep, verlangens-roep? Roffelt fluwelig-ver een spook-cadans? Wat wekt opnieuw de afgestreden troep? Verzet en aanval weten niet van wijken Nog krampt de hoop zich aan de laatste kans: Een ijle grens tussen twee koninkrijken.…

ontroostbaar gemis voelt de ziel, jij ademt niet ik hield van jou zonder je ooit eerder te kennen liet wenend stilletjes los, leeg verlangen bleef zie eeuwig je sterretje twinkelen, mijn hartendief een verwachtend moederhart heeft je eeuwig lief ga maar kind, volg de glans van het sterrenstof heb je lief gekoesterd kleine schat ook al mocht…

mijn hart, het heeft te vaak gebloed ontroostbaar in verleden tijd en te opstandig in het heden wil ik nieuw en anders om de lijn te trekken die weer een nieuw begin markeren zou zoals het daglicht dat ik niet verdraag omdat ik in donker beter lieg dan zo zelfs als ik de waarheid in ere herstel ben ik naakter dan in het eerste begin voel…

verouderd door eenzame tranen zit zij huilend langs de waterkant ontredderd kijkt zij in de rondte in een lichaam waar de dood ontwaakt het leven niet zien schijnen donkere wolken pakken samen geluk dat door wind is weggevaagd in dertig ontroostbare jaren maar daar waar het einde komt staat een man verbaasd te kijken zonder een vraag te…

, blafte ik de laatste tijd veelvuldig hem in alle staten de trap opjagend ook al had hij niets anders gedaan dan klaaglijk zijn liefde te miauwen en ben nu ontroostbaar en in tranen nu hij er plots zonder snauwen definitief is heen gegaan.…

Haar innerlijk, ‘t werd extra breekbaar door zijn keiharde woorden in ’t zwart Zonnestralen dansten haar door ‘t haar lentekriebels brachten haar enkel smart Ze waren zo lang reeds onafscheidbaar fluisterde ze stil, met woorden ’t zwart Voorjaarsbriesjes zuchtten alleen maar bloemen, ze schenen vervuld van smart Haar hart, ‘t was waarlijk ontroostbaar…

Zo iemand is ontroostbaar. Ik sla mijn arm om haar onverwacht smalle schouders, streel haar grijze haar. Haar verwarde geest klampt zich aan me vast. Ze is zichzelf kwijt, het leven klopt niet meer. Waar woonde ze vroeger? Waar is ze nu? Hoe heet iedereen? En wie is iedereen? Haar hoofd is leeg en bang.…

Twee kinderen aan de hand De stroming werd voortdurend heviger dan plots is het onvermijdelijke gebeurd ik droeg m’n lieve kinderen nog steviger toch werd de baby uit m’n arm gesleurd Die beide golven hebben mij gebroken daar er geen onschuldiger kind bestond Natuurlijk ben ik mijn schat nagedoken Echter niets dan wrakhout…dat ik vond Ontroostbaar…

Als Theseus zonwit zeilend naar Athene Zijn brits 's nachts deelt met prinses Ariadne Blindvarend en verraderlijk verruild Verlaten op een Dionysisch eiland Waar zij, door god der wijn versmaad, nog huilt Ontroostbaar en onstilbaar is het leed Haar op het eiland Naxos aangedaan De flirt van Bacchus liet haar in de waan O Thisbe, schoonste…

Dat bleek voor het ventje bepaald geen feestdag dus dacht hij, ik moet een rechtszaak aanvangen Natuurlijk kon hij dit gevecht zeker niet winnen bijgevolg wilde hij daarna de stemmen hertellen Evenwel nog voor die hertelling moest beginnen dacht de wereld, hij kan mij nog meer vertellen Schreiend verliet hij zijn gigantisch, witte paleis ontroostbaar…

Jouw eerlijkheid, is als een slapeloze nacht, geslopen in een Bosrijk verleden, van die mooie veerrijke rare vogel, die precies weet wanneer hij moet zingen, als het Bos in alle vroegte zijn aandacht vraagt, de dieren ontroostbaar sluimerend zijn klaagzang aanhoren, beseffen tot hun slapeloos onverkwikt schrikken, dat het Bos tot aan de grond…

schoot hij het resultaat hun zijn Hij wilde niet hij kwam niet hij werd 'keizerlijk' gehaald hij werd ontredderd onthaald hij had het leven gelaten hij had geen leven meer Dood ontmoet zelfs niet gestart leven wrange werkelijkheid onmenselijk onvriendelijk ontegenzeggelijk triest verdrietig intens verdrietig onbegrijpelijk ontroostbaar…