Alle inzendingen over Paarse strik

Onmiskenbaar zijn zij een paar Vliegen op van zee uit eb of vloed Dalen neer op het strand de reep van zee Hij neemt haar als op vleugels mee Doet zich met haar tegoed tafeltje-dek-je voor dit paar.…

de hemel was paars niet de kleur die ik zag het was voelen hoorde geen stemmen kon ook niet spreken verstond geluidloos bedoelen geen lopen maar zijn waar ik me dacht of werd verwacht deelde zonder verlies van identiteit was overal tegelijk niet alleen met zo veel om me heen waar ik bij hoorde waarom dat paars mijn geluk…

ik wil een paar woorden en meer woorden wil ik eigenlijk niet alsjeblieft zeg niets meer denk aan mij en ik zal aan jou denken jij in mijn armen zeg niets of alles en wees van mij…

Kan ik één kleur van de mooie regenboog verwensen: paars! Kleur van lijden, heeft desondanks totaal geen vat op me. Ik kon slechts mezelf bevrijden.…

We zijn een paar een paar paarden in een nog winterse wei We zijn blij met het schuwe schijnsel van voorjaarszon die de lucht van een februarizondag openbreekt We laten ons dan royaal begieten achter jong struikgewas We kijken niet op 'n plasje op een plas Want.... het is nog winter met 'n vleugje voorjaar.…

PAREN Sex kan zijn: Een vette hap bij de Mac bij kou een weldadig warme stroopwafel of een ordinaire erg foute snack maar het fijnste mooiste blijft toch het proeven van die prachtige rijk gedekte tafel En dan dat zalige na-relaxen een vrediger voldaner volmaakter gevoel kan er niet ontstaan na al dat uitgebreide sexen…

gekuste lippen zeggen luid en duidelijk nee, nee dank je, ze draait zich om en verdwijnt beschadigd, maar nog immer rechtop uit het zicht met lege handen op weg naar een gevulde toekomst terwijl er langzaam een traan langs haar wangen met haar meeloopt denkt ze weemoedig aan dat ene boeket paarse bloemen gestrikt met een lila lint dat…

ik heb een zwak voor rond en rood met een handvol kersen lok je mij over je lippen komt geen woord je weet wat mij bekoort met kersenrood strik je mij je kent gewoon mijn nood…

Wie zal de nacht in strikken binden? Je naam heb ik nog niet vergeten, maar op het zachte weefgetouw geweven, zoals een roos bloeit in de wind. Ik heb je naam goed opgeschreven en aan een wit papier gehangen waar kinderen mee spelen kunnen, zodat je naam in hun verlangen bewaard zal blijven voor de wind.…

het beeld dat met mij naar zee staart en schelpjes raapt draagt jouw naam; anders dan de mijne het begon met zon en licht op woorden, het eerste waarin soms wat verdriet zat zoals de oprechte wind met een lichaam rond manen het bracht ons samen ver weg, van het laatste nog onbestaand in de golving van méér en duizend…

bij het ter perse gaan van de nachtvorst huilde de moervos de ochtend leeg haar vacht viel uiteen alle panorama's werden gewist, de strik zweeg…

met Open haard omlijst door een witte schouw Met sierlijke krullen Het vuur in de ogen kijken Schuifelende voeten over de houten vloer Rood gekleurd Zij staat stil bij haar rijglaarzen Haar vingertoppen beroeren het zachte leder De verkleurde veters bijna versleten Van links naar rechts gevlochten Kruislings Tezamen gebonden Een strik…

ze stropt het zeewier tot een strik, verzwelgt en opnieuw verguld in een zilte omslag rustig kabbelend in de schoot van haar moeder verdrijft ze de zoete wind en hervindt zich steeds…

Een ieder wil de haas in zijne strikken jagen Maar ik werd overal verjaagd en niet begeerd. ------------------------------- uit: Emblemata Amatoria…

de tijd verdwijnt ze langzaam in de ondergaande zon, de laatste schaduw veegt het licht uit beide ogen terwijl haar mond geluidloos krijt in het ledige ze slaat de armen om haar schouders en probeert vast te houden wat verloren is wanhopig klauwen haar nagels haar lichaam, ooit geliefkoost en heftig bemind, nu gestrand nog maar een paar…

Samen een echt-paar... alles sla ik diep op in mijn gedachten. Iedere avond samen aan zee wachten kijkend hoe de maan in de zee schijnt schittering als een pad tot aan de horizon en dan..verdwijnt.. Ik voel me zo fijn in jouw armen hoe wij elkaar zo intens kunnen verwarmen. Op dit prachtige eiland vraag jij mij eeuwige trouw..…

M’n lief, op dagen dat het leven zoet is en wij als in het pril begin, sluipt soms een weemoed bij me binnen en wordt het nu herinnering van wat wij zijn, van wat we waren en wat er voor ons komen moet laat zich al raden: je zult m’n kussen in je armen nemen, het wiegen en me grenzeloos bewenen. Of zal ik bidden…

De lucht is zo helder, het windje zo warm, - Hij stiet zijn tuindeur open,- ‘Kom, vrouwke, een toertje!’ en hij bood haar zijn arm, ‘Al ’t groen is uitgelopen.’ Zo gingen zij saâm, op hun krukskens geleund, Langs sappig groene blaren, Langs ’t bos, waar de merel zijn liedeke dreunt En kleurige vlinders waren. Heel langzaam… Zij spraken niet…

vogel in de boom speel ik fluit jij ook als ik zijn wij dan een paar…

Paarse mensen, paarse borsten; vooruit klopt het hart van de nieuwe tijd. Bedelmannen spreken van aardse vorsten; over de macht die niet voor de eeuwigheid gedijt. Paarse mensen voor de morgen. Paarse mensen in het paarse licht. De paarse lente kleurt iedere morgen; legt nieuwe hoop op ieder gezicht.…

dauwdruppels glinsteren op het gras mijn adem komt dampend uit mijn longen in een nieuwe dag terecht vol frisse lucht heel even heb ik de gedachte verdrongen aan jou; gevangen in een strik van glas hoe ik de tranen van je wangen streek zo helder als schitterend kristal huilend, snikkend, een diepe zucht ik brak de glazen strik van de val…

als medicijn tegen pijn van liegen en bedrog de volledige overgave van een niet te dragen last die alles blokkeert wat misschien ooit van waarde was in samen spinnen wij de stukjes wol selecteren op kleur van het patroon dat heling belooft maken alle draden die ooit gebondenheid leken te geven uit hun setting van valse strikken…

hun tijd vroeg grijze kaarten met donkerpaarse strik haar laatste wens was anders zij koos voor licht en wit in samenzijn met wilde bloemen die bloeiden aan hun stam een leven lang met zorg gekoesterd tot het aardse zijn voltooiing nam de bloemen wiegen samen op het laatste zuchtje wind stil verwaait de handkus van haar…

Oranje haar met dito strik de leden vederlicht en rank haar handen breed op het klavier. Haar bleek en blits geleend gelaat en blue de ogen bleu haar blik: mijn steels Heleentje van veertien.…

Er is een nieuwe man, maar dat is schrikken: Men wist daar geen tweetalige te strikken.…

Hoe strik je meisjes voor de prostitutie? Je lokt ze ’s avonds naar een lege woning en geeft ze sigaretten als beloning. Moraal is kennelijk in evolutie. Jonge meisjes lok je met een breezer. Zal dat straks ook lukken met de kiezer?…

Teleurstelling verpakt Met een strik van ongeloof Wat er in zit Wil ik niet weten Mijn gemoed zal verzwaren Met de inhoud ervan Een vergiftigd geschenk Gekregen zonder vragen Met aandrang en pijn Door mijn hart gestoken Zonder nadenken Is het geluk verbroken.…

lentehartjes in duizendtal ik leg ze in gedachten op het kleine bedje neer voor een kindje zo stilletjes, allerliefst wonderlijk sterk, toch zo teer ik strik mijn wensen aan een dromenlintje voor Pepijn dat het zich mag warmen aan liefdevolle armen die zo gelukkig met hem zijn…

Graduale na de eerste lezing: ‘Onze ziel is ontsnapt als een musje uit de strik van de vogelaars. De strik is gebroken en wij zijn bevrijd’. Dat slaat op de zielen van de vermoorde kinderen en dat lezende voel ik bijna tastbaar de afstand tot de christelijke traditie groeien.…

Ook ik was ruim op tijd voor dat diner Met Lex en Max een vorkje te gaan prikken Daar konden ze me dag en nacht voor strikken De datum zat me deze keer niet mee Bij dit banket was ik helaas voorbarig Men zei: 'Nú weg of u bent nog niet jarig!'…