Alle inzendingen over Ridders

vrees mij niet, aanschouw mijn ogen aanschouw uzelf, vel dan uw oordeel het edele paard valt onbewogen eer en ons respect ten deel zijn woorden zakken door de grond de grond stijgt op, de hemel valt een zacht gordijn van morgenstond blaast ons schoon, verbreekt het tweespalt we rijden samen op een één geworden blik we rijden samen de ridder…

Echte mannen hebben het maar moeilijk Diep moeten zij bukken onder emancipatoire last Vrouwelijk zet de toon - gevraagd, gewild Zachte mannen rukken op - invoelend, huilend Vroeger waren zij ridders op witte paarden.…

Ze vormden steeds een eenheid met hun beiden: Dezelfde kop, dezelfde stuurse blik, Dezelfde nurkse stem - en dus kon ik De beide broers De Boer nooit onderscheiden, Maar dat is nu verleden tijd goddank: Die ene met dat lintje dat is Frank.…

Dus bidt ons ridder aller macht, dat er geen prins huist in zijn gracht en of de Here hem nog redt, al is dat meer een schietgebed. Want Erik, radeloos en al, weet wat beslist gebeuren zal. Hij zal achter’t gordijn wegkomen en in de tang worden genomen.…

Zij ziet de Rijn, de bergen dalwaarts glijden, Zij speurt het Oosten af met vrome zin, En eind'lijk, plots zij houdt de adem in, Wie is de ridder die ginds aan komt rijden? Keert hij thans weder uit het Heilig Land? Zij tuurt en tuurt, dan wuift ten groet zijn hand En daalt zij schielijk, ijlings van omhoog.…

Daar in de verte nog wat schemerend stil gevormd door water en wind spoelt de zee haar uitzicht schoon.. waar kinderen spelen in het moment golven de gedachten op en neer aanwijsbaar naar verloren zaken, aan het op-zee-herwonnen strand overspoeld door zilte tranen van eb naar vloed gedreven, bruist het leven, almaar hoger een onverwoestbare…

Ik kies altijd jouw zijde en als ridder Lancelot blijf ik jou verdedigen tegen domme antikrachten. Mijn kasteelbrug staat altijd open. Aarzel niet.…

In mijn heroïsche dromen was ik altijd de kloekmoedige ridder die met open vizier de vijand tegemoet trad. Ik heb het zwaard uit de rots getrokken. Ik heb het gejuich van de talloze deernen op de kasteelmuren met een dankbare knik in ontvangst genomen. Ik heb eigenhandig Stonehenge gebouwd.…

In mijn perceptie van de goede wil promoveert de degenmeester tot zwaardenmaker tengevolge van de voortvarendheid van de zin des levens al het zuivere is een puur platonische begrip zonder de metselwerken die als kantelen kunnen worden beschouwd zelfs als ik me ridder is het harnas waarin ik schuil slechts mijn eigen huid en zijn…

Gekerfde ridder. Grimmige wachter in nevelen mantel. Grijze trots Van een eiland in het kille Noorden. Gehavende zuil van Hercules. Getuige van Moorse invasies. Worstelpunt. Bloedige poort naar het Oosten. Oorlogsschepen en olietankers Glijden stil aan je voorbij, Op weg naar méér zwarte historie.…

duizenden voeten lopen over kasseien van Brugge stilaan wachten zij tot de bloedprocessie nadert gelovigen zien eeuwen lang het verhaal van een ridder op kruistocht met heilig reliek zijn briesend paard stapt vendelzwaaiers, potsenmakers afgevaardigden van gilden trekken plechtig voorbij met hun embleem op banieren…

aan de maanzijde leggen bomen zich te rusten op de stenen van het weggetje langs de zomen waar de weegbree is verdwenen aan de zonzijde liggen bidders lakenlang de luim gestrekt ingekuild als ridders hun reptielenhuid bevlekt aan de keerzijde slaapt een kind dat niets van dromen weet van warmte en bemind tot het zijn naam vergeet…

Voor wie leeft als een vetgemeste gans Heb ik dédain, breek ik nimmer een lans Als ridder, 'honi soit qui mal y pense' Uw innerlijk behang wordt transparant Pas als u niet uw kop steekt in het zand…

Met grote vreugde en met dank aan God, Doen wij u kond van pasgeboren leven, We hebben hem een mooie naam gegeven, Die gaan wij nú onthullen: Lancelot! Cadeautip: níets voor baby of zijn sponde, Maar graag een tafel als het kan, een ronde.…

Ridder, steek je lans... Vrouwe, open je grot...…

ik reed als ridder te paard het vuur uit zijn hoeven in koninklijk wit zo dat iedereen wist die nachtmerrie is niet te vangen dook van de rotsen naar schatten voor jou tot ver in het donkerste blauw wilde niet keren nog een keer proberen verlamd door de kou werd wakker uit dromen met de dood nog voor ogen in mijn hand een parel…

al dagen zit de zon in brandglasramen langs de rivier de herfst vangt de gloed als vuur in glas-in-loden ramen de glans van goudbrokaat gekletter van schildknapen en ridders het pronken van de hoofse dames het fonkelen van juweel en rood fluweel terwijl de wind die aan de blaren knabbelt het licht in scherven breekt…

wij speelden samen onze fantasierijke spellen cowboys, ridders, superhelden de tijd rijk wij groeiden in het leven onze helden bleven waar zij roem vergaarden stierven nooit onze vaders samen speelden hun helden die eveneens hangen bleven in roemrijke tijd…

Ze schuiven op hun buik in babboekarren Als jabberwocky's vol tomatoekids In snelle hedendaagse urban arrows Griselda fishfinger queen van de bricks Op zoek naar drakendoders van loch ness De queeste van king maxim de legende Als blackadder galante zwarte ridder Naar zijn miss tassy en joop van den ende…

Wij waren ridders, wij waren wolven. Waar alles mogelijk was, maar het vaak niet mocht, Over daken en onder auto's, dat was onze wereld. Wij waren ridders, wolven, krijgers, en broeders, wij waren kinderen.…

Vandaag slaapt haar spiegel Druipt de hemel van haar zacht Waar zijn de onafhankelijke Hij die mannenkleren wast Hij zwalkt de treden op of af Drinkt uit haar ronde schoonheid Toevallig zocht de nonchalance Rood geverfde beelden buiten Strijden er geen ridders onlangs Zag ik hun zwaarden bedolven Vandaag stonden namen stil…

zo dichtbij ben jij in afwezige aanwezigheid mijn ogen verbeelden in gedachten jouw gezicht van toen je hier was naar het hier en nu ik beleef steeds de tijd van de momenten samen die opgeborgen in mijn hart jou in mij altijd leven laten in alles wat ik doe en laat als schild van bescherming hoor ik steeds jouw stem die in mij de ridder…

het waren geen luchtkastelen daar waar dolende ridders hun zwaarden nog streelden met bloed aan de handen en knapen bogen nog spanden hun leven verpandden aan de trillende snaar zij verspeelden de slag voor zovelen ja ik staar naar de zielen die dolen omdat zij werden bevolen te schieten op lucht de vijand zat ondergronds in…

Ik droomde van het er doorheen dwalen Over ridders, Over de gravin, Over de kinderen die heel ontspannen, In werkelijkheid konden dromen… Van de tijd van de ridders, Robin Hood. Het is goed. Maar de werkelijkheid is hard. Diegene die het had, Heeft, Als hij nog leeft, Geen puf En laat het verwaarlozen.…

ik frommel je in gedachten terug hoor sneeuwvlokken nog hikken en proesten, net boven het gras en hoe het landschap kinderstemmen ving, hoog in het ontmoeten van vogels jouw kerstboom die het licht bewoog naar een witte zielloze kamer weet je nog rode ridders en kastelen, alle piraten op het dek het getikketak van tweeëntwintig…

Hoe ik uit mijn twijfels glijd, mijn handen rood tot ridders sla twee onbevlekte paarden vouw en je zo, dwars door alle straten heen naar m’n bed toe streel. Mijn droom is een hoop stil jij - de ochtend vrees ik als een speld in de lucht.…

De gevleugelde ridder belegert mijn hoofd. Gedachten rennen in paniek uiteen en struikelen over elkaar tot een verraste stilte ontstaat. Het beeld bevalt. Geen spanning of ingehouden adem geen daverende zucht of noem maar op. Mijn traagheid is een zegen.…

Toen kwam het moment dat hij alles deed om zelf ridder te zijn. Hij werd het ook op een oude knol en zijn hart sprong op. Cervantes bedacht toen al: je kunt wel leven als in een boek maar vooral als je te laat bent. Intussen glippen de bladeren van zijn boek door m'n vingers en denk ik aan alles van mijzelf.…

Zomervakantiefanaat, zonaanbidder Voor uw grand départ vers le sud au soleil Dwars door de Ardennen of de Borinage Stuur ik u alreeds hierbij un grand message Legt een tureluurvrouwtje echt een rood ei En is haar man werkelijk rood als een ridder?…

De strijders en ridders... voor het Licht op aarde, in elk mens voor hernieuwde beleving: zij dragen waarlijk moed in hun hart. Het was de kunst, om deze dapperheid voortdurend te voeden in verhevenheid. Geen enkel bloed hoefde te vloeien; alleen daar waar bloemen groeien moest men de strijd met het eigen hart laten vervloeien.…