Alle inzendingen over Schimmen

het is nog steeds zo vreemd mijzelf in de spiegel te aanschouwen wil wel kijken maar ook weer niet doet het mij goed of wellicht berouwen je weet wel wat ik bedoel zal ik op die kop lijken die ik ergens zwevend boven mijn schouders voel laatst keken schimmen heimelijk mee wilden mijn ogen sluiten naar believen kom wees toch…

Deinend op de golven Van redeloos verstand, Opgestuwd door brekers Van onbeheersbare emotie Dwingt mijn brein mij Om rustiger te gaan wonen In mijzelf - om te voorkomen Dat ik roemloos ten onder ga Aan de vele offers die Gebracht zijn in de tijd…

ik tracht, mijn liefste, om je te begrijpen om jouw taal te spreken en jij de mijne in al het weten wat wij in ons dragen steekt de onwetendheid van angst als een puberale pukkel de kop op pijnlijk in onrijpe uitdrukken tot bloedens aan toe snijden onze woorden de ziel kapot en al wat rest is een teruggetrokken fragment jij wordt de…

ik zal ze klieven als ze uit mijn ogen vliegen, hun valse kleuren zullen me nooit meer bedriegen ze schimmen door mijn geest ik ben lang gek geweest maar heb ze in de hand, ben eindelijk weer bij verstand…

zij laat het licht aan voor de angsten voor de schimmen op de muur haar deur dichtgaan voor geluiden voor gevaren elk uur haar ogen open voor de dromen voor de stemmen in haar hoofd haar tranen lopen voor de schaamte omdat niemand haar gelooft…

ruwe schors van eeuwenoude statige eiken wind raast in de toppen verschuilt zich ruisend in ‘t eeuwige groen van statige bemoste sparren zwijnen spoken hier rond zwart smakkend knorrend elke geest vlucht jammerend tijdens hun nachtelijk maal in de morgen resten nog sporen zijn evers verscholen in ‘t groen vaag hoor ik gevloden schimmen…

Schimmen deemsteren tussen uiteenbarstende slierten rook, alles vermorzelend op hun pad. Een lichtstraal wordt langzaam gewurgd: nooit bereikt hij zijn doel. De zwarte nevel trekt op en laat kale, grijze muren achter: duisternis, leegte en kille dood.…

't Gekeldert' leeft, 't verbrokkeld puin gaat grimmen; Miauwend gaan er om de wulpse schimmen, Rumoerend nachtlijk door het Rome dood. 1885…

voor M.W. Aan de rafelranden van het schaduwrijk der nacht zwijmelen verzonkene gedachten in vergetelheid van sepia en indigo in woordeloze beeldentaal naar donkerblauw en violet in peilloze bezonkenheid verstolen overvaart incognito en ongezien anonymus in het verblijf van nachtdoorwakendheid sluimerend in diepe remslaap…

steeds weer de vloer op de eeuwenoude schimmen wisselend van rol in de coulissen stil nog kinderen van de rekening global village tanka…

De wind is zacht en zoet Zie mij gaan aan de einder Reizend met het Winterlicht Als een kind zag ik Net als de schimmen herboren Het geluk van de winter En de wind draagt mij Op mijn reis met het Winterlicht…

ik draai een kleine revolutie af ik draai een kleine mooie revolutie af ik ben niet langer van het land ik ben weer water ik draag schuimende koppen op mijn hoofd ik draag schietende schimmen in mijn hoofd op mijn rug rust een zeemeermin op mijn rug rust de wind de wind en de zeemeermin zingen de schuimende koppen ruisen de schietende schimmen…

onderdoor tussen bomen die als omlijsting van een natuurlijk schilderij diepte suggereren wit landschap ton sur ton schimmen 't zijn schaapjes op het droge…

na al die jaren na al de vragen zijn het nog steeds de tranen die mij herinneren ik heb je zoveel liefgehad lief, zoveel maar kan de stukjes jij niet meer ontwaren in schimmen van leugens verknipte verhalen van verlangen…

in het licht van porselein werden de kinderen mensen vrienden vervaagden tot verre schimmen haar hart was dun en zacht toen de dood haar ergens tussen de regels neerlegde…

stemmen schreeuwen gedachten flitsen schimmen de wereld is los zand verslippend door je vingers je voelt hoe alles brandt zwicht en doet je ogen dicht je handen sterven later…

daar gaat hij weer, met aktentas en op zijn arm een regenjas hij zwaait afwezig naar een raam waarachter stille schimmen nauw zichtbaar door het glazen glimmen samen zijn met slechts zijn naam.…

als strak gespannen snaren reiken reuzen hemelwaarts begrensd slijten schimmen - in de massa grijze - geroutineerd hun dagen regen spiegelt strepen vage vegen tegen glas…

Te lang al heb ik naast je gestaan Zonder uitzicht op beter Verdraagzaamheid die langzaamaan Verloren ging en wij die alleen Nog schimmen waren Die elkaar bestreden De toekomst die nog Voor ons lag is gestaag Uit het zicht verdwenen…

ik huiver mijn woorden de poolwind in een ijsbeer vangt ze, warmt ze ik huiver mijn woorden naar zwarte schimmen ze flakkeren tegen de wand het vuur brandt ik huiver mijn woorden naar een kaars de vlam verdeelt ze en heerst…

de veerman bracht me zwijgend naar m'n doel gene zijde van een ijzig koude stroom daar wenkte -tussen lelies- een fantoom ik naderde, gedreven door gevoel hij vroeg met zachte stem z’n pad te volgen en leidde mij naar schimmen in het veld 'u wordt verwacht', zo werd me nog verteld vervolgens werd hij door de mist verzwolgen de schimmen…

de gladde wanden van de put verhinderen mij te klimmen en schimmen uit het verleden houden mijn voeten stevig vast de harde stemmen in mijn hoofd belemmeren mij te schreeuwen en eeuwen lijkt het geleden dat ik je naam hier heb gekrast…

IJs rond m'n hart Brandende pijn in mijn ziel Schimmen in m'n gedachten Fluisterende verwijten in mijn hoofd Handen in 't haar Zilte tranen langs m'n wangen IK MIS JE ZO ...…

Je was even in het waarom nadenkend op schilderspapier waren schimmen mensenzielen kwamen streken in vorm alsof de horizon weer hoopvol was met zijn bomenrijen aan de einder bij iedere golf een riviertje verf en onder de zon een beekje.…

Nog zijn het schimmen en nevelslierten dunne draden die horizonten spinnen naar onbekende verten in een tijd nog sluimerend in cocon hier is nu, daar is later stemmen die zullen klinken leven dat zich een weg zal zoeken ongebonden en beweeglijk als water.…

Al nagelbijtend tot kloven toe zit zij daar, wordt gans niet moe frummelt wat hier, schikt wat daar en weet, straks is de donkere avond daar dan komen de schimmen, de stemmen en schaduwen tot de ochtend gloort, de donkerte verdwijnt bijt zij haar nagels.…

ter kimme, had gestegen moeten zijn doch het druilde, miezerend grauw maar ook een grijze dag kent schoonheid in nuances, schimmen schijnen werkelijkheid en een elfje danst in takken beneveld laat ze de zon weer zakken…

je ademt je voelt en wacht in stilte witte schimmen in de nacht verlossing verlichting ze lacht naar je vervult jouw behoeften en is weer verdwenen net zo snel als ze was verschenen geruisloos stilte opnieuw je ademt je voelt stilte…

Zaterdagnacht vergaat in donkere schimmen tussen volgeschonken mensen en 'joe-box'-muziek Buiten is het koud maar binnen ... smelt ik in een roes van tederheid Jij hebt mijn pen gebroken en nu zit ik daar zo leeg ... als 't glas voor me…

Staren naar schimmen nog voor je de vormen echt kon zien. Zo komt de dood je vagelijk bekend voor al binnen.…