Alle inzendingen over Tijd OR Onrust

De onrust Als ik zit te denken Het onbegrip De vraag waarom Jij kijkt naar mij Ik zie je wenken Ligt het aan mij? Of lijkt dat dom? Zo zelden kan ik dingen samen Soms noemt men dat ook tegelijk Ik knik en kijk (?) Zeg ja en amen (?) Toch voel ik mij met jou Zóóó rijk!!!…

Het stormt Is naar binnen geslagen Ik krijg het niet stil Ik ga maar slapen Al is dat niet wat ik wil…

beroof me van het heden over drie weken opnieuw het leven gevoelens sidderen door me heen ik heb er liever geen geef terug mijn eigen ik want deze schizo voelt zich zelfs te sick zo hard is soms het bestaan terwijl depressies komen en gaan O lichaam verlaat toch mijn angst Gaat heen met mijn ongeduld! Verdwijn uit mijn ogen! Ga dood en…

vermoeid bestaan de plek angstig verlaten hij schrijft niet meer ten koste van een ander vreugde nog maar van korte duur geen sterveling kan de onrust wegnemen waar geen inspiratie is kan hij niet langer blijven het geluk sterft in zijn vingers zijn zachte handen geven hem geen rust hij schreef maar voor wie ….…

Doelloos en gevoelloos dwaal je in het rond onrustig is het van binnen je hebt drang maar je weet niet waar naar toe eindeloos is je weg je loopt en je loopt naar iets waar je op hoopt?…

Tergend langzaam wordt de horizon begaanbaar, verbleekt de zwaluw van de tijd, zwemmen deeltjes van de regenbogen in een kortstondige toevalligheid, zo die bestaat en smeekt boven de graven van de herbezinning.…

ginds de groei van onrust als bij het naderen van een trein met onbekende bestemming zet de signalen op veilig zodat de trein met gezwinde spoed hier snel voorbij zal zijn waarna dan wellicht m'n wens nog in vervulling kan gaan 'het grote verlangen naar dat wat wij gemoedsrust noemen'…

Gillend gek word ik er van alleen omdat ik niet schrijven kan gedachten borrelen wel op maar geen zinnige zin komt op in mijn kop ik blijf stil hopen (schreeuwen heeft geen zin) ik denk na hoe het zou zijn gelopen als er wel iets was gekomen van een uiting.…

Onrust Steeds worden wij mensen onrustig als er zelfs maar in de verte wordt gepraat over God. Sterker nog: zelfs de geur van God hoe liefelijk die mocht zijn doet ons een blokje omlopen.…

Ik ben dat kind dat overal buiten ging staan en ik keek: waar kwam die chaos, die onrust vandaan het was de stroom, die wervelwind van gevoelens waarmee God vanuit de hemel de aarde wakker kust.…

onrust door het hoofd flarden gedachten vliegen terug naar de adem…

Zoals een boot over het bijna rimpelloze water van een Kempens kanaaltje glijdt onder het blauwwitte ophaalbruggetje door, zo zou mijn leven nu ik ouder en ouder word verder moeten gaan in rust en schoonheid. Maar helaas stormen woeden zekerheden verdampen vervreemding slaat toe de steppenwolf huilt.…

kan iemand mij vertellen wat onrust is natuurlijk ken ik het onbestendige gevoel dat onlosmakend vooraf gaat aan een vorm van vrees maar onrust is meer dan de ondefinieerbare wroeging waar ik wel eens mee te dealen heb alles is veel maar onrust is zoveel meer dan het woekerend gevaar dat altijd op de loer ligt…

't Kind schiet uit een zachte slaap; Verre stormen huilen. - Moeder, is 't de wind die ruist? Moeder, is 't de zee die bruist? Waar zou vader schuilen? - Meisje, o! heel ver van ons Zwalpt hij op de baren; En wie weet waar of zijn schip, In gevaar van nacht en klip, Thans mag henenvaren! - Moeder, hoor, de regen plast Klettrend…

een meisje blijft staan trekt haar moeder aan de mouw en wijst omhoog maar moeders van vandaag hebben dat onrustige van bijna te laat en inderdaad gaat daar de bus…

Wat is het toch dat mij naar de verte trekt Dat mij thuis geen rust doet vinden Steeds mijn verlangen naar de vreemde wekt Alsof ik mij aan huis en haard niet kan binden Wat is de drang die mij steeds drijft Naar alle hoeken van de aarde De zekerheid die in mijn geest en hart verblijft Tot wanhoop en onrust ontwaarde Waarom dwalen mijn gedachten…

lawaaigedachten ze verstoren mijn moeizaam verworven stilte…

de nacht ligt naast me het is wachten op de storm er is een muur van regen er is geruis, gehuil, gekraak donder op zeg ik en het bliksemt als ik diep in zijn ogen kijk lees ik zijn ziel en zijn oude liefdes hij leunt op me en rilt we lijken twee stokoude mannen ooit konden we drinken als Richard Burton dansen als Michael Flatley zingen…

wie herkent het niet 't onrustig verlangen naar het ontkiemen heimwee naar bloesem de ongerept frisse geuren en kleuren die je telkens weer versteld doen staan dit grote verlangen waarvoor je de tijd moet nemen om het te ervaren... mits je de tijd maar hebt…

Waarom die domme vragen Valentijn Ík hoef die keeper toch niet af te bellen Je stelt alleen maar vragen om te rellen Ik geef geen antwoord meer aan zo´n chagrijn Dead or the Gladiolus in Qatar Ook sunder Cillessen come we best far…

de tijd tikt langzaam snel gelijk onrustig één seconde duurt een uur één uur duurt één seconde tempus est tempus…

Die tijd fluctueert tot fiasco Tijd doorgaans niet te stoppen hoewel een stopwatch zelfs de snelste negeert na deze eerst punctueel subliem te hebben vastgelegd Daarentegen niet af Tijd, ontegenzeggelijk een enorm gevaar in deze tijd Vooral een gebrek aan tijd registreert onze onrust bij het zien het registreren van een over ons gekomen…

De late avond draagt een stalen mantel Met grote koperen knopen Een bescherming tegen het zwart dat knelt en knarst. Verzadigd van indrukken: Flarden van klank Flitsen van beeld in een sissend hoofd Ze vloeien onstuitbaar binnen Schelle tonen, scherpe kleuren De vezels tasten hijgend naar diepte, de gloed, de schemer. Overal gebeurt…

De zilvermeeuw spreekt mijn angst in de lagen van de lucht haar zwijgende witte buik spiegelt de onrust welke mij beneemt van de zwang op het geluk De straat beneden het spektakel is het graniet waarop ik stuit en in mijn val strekt het leven zich voor mij uit – ik tel de aders van het trottoir in de voegen begroeid met mos Vanavond…

Het krijsen pijnt me na als de echoloods me dwingt om de dissonantie die telkens mij verstoort te laten rusten aan de tafel die zojuist ik had gekuist zodat mijn rijpe huid gekrast de herinneringen kon laten rijpen doch ik ecarteerde het bestek [ want ik zag mezelf als wapenbroeder] om mijn wezen te behoeden voor het partikel in mijn…

De November wind doet zich te goed aan mijn onrust.…

op een gebroken dag gaan vezels wringen, zullen doornen cellen binnendringen dan laten hersenstormen buitenlucht schrijnen tot binnenbranden, netwerken ontknopen tot wankele periferie, maanden indikken tot sterfminuten dan klopt het hart met gestokte pas, vlijmt een scheiding in haarloos glas dan is het wachten op luwte van het…

gedrenkt in oude lappen, vol van historie waar deemoed in vallen is neergedaald, dringt het besef ter ore binnen bij het lot dat hij in roestige blikken terzijde had gezet, de warmte van de zon maken het ijzer in zijn ogen blind voor het licht hij vreest de bijen in zijn hoofd die zelfs bij nacht de honingraat bevolken stram in zijn schranderheid…

in deez' tijd word ik verleid door de stroming haast een waterval die niemand benijdt de grip op dingen, gevoelens uitgespreid druk van morgen in 't heden het missen van d'aarde uit verleden tijdens het zingen dreigen de noten te missen in klank, kleur en mededingen het grijs duidt mij enkel te zuchten even niet de morgen te beademen…

ik zoek je in de letters voel je al in zinnen je komt zo bij me binnen overweldigend apart je hart klopt in een ritme dat me onrust geeft dat me afleidt van de tijd die nooit zo langzaam is geweest ik wil bij je zijn je lezen in een boek zonder einde…