Alle inzendingen over Troosten OR Wanhoop OR Afscheid

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Maar mij iets belooft dat naar liefde smaakt of een afscheid dat minder wanhopig wordt en dromen niet laat barsten als je mij weer ziet en elke gebaar met koude ogen negeert.…

Elke keer, wat doffere ogen, Elke keer, een wat vermoeiderde blik Elke keer, iets duidelijker dat gevoel, ik weet, het afscheid is nabij Elke keer, dat ik haar zie, is er wat wanhoop bij gekomen Ik wil haar niet los laten, Ik wil haar niet kwijt Maar elke keer voel ik dat ze wegglijdt, tussen mijn vingers door Ik kan haar niet bij me houden…

De grijns rondom zijn mond die ieder in het leven wacht wie om de wereld niet meer lacht, als troost gestrooid in 't rond. Scheef z'n hoedje en het gele haar, de wanhoop om wat is mislukt en toch te doen alsof het lukt, verraadt in hem de kunstenaar.…

Peinzend, doordrenkt van onbehagen telt hij de dagen. Goed humeur veinzend worstelt hij zich door het oneindige pijnlijke leven. wrok, woede angst, armoede; hij kent het gevoel… starend naar zijn lege glas wenst hij dat het ten einde was. Gekweld door gedachten geveld door het wachten zich van zijn voornemen bewust; “Doe het dan, lafaard…

Ik zie de wanhoop Zie de woede Alles binnen opgekropt Onder je blonde krullen Achter je eeuwige lach Vroeger lag ik bij jou In je armen, broer Als ik huilde troostte jij me Omdat ik nooit iets zeggen kon En jij al het verdriet Wel aankon Nu ben jij eens aan de beurt Ik ben het meisje zonder stem En voor mijn voeten ligt De jongen die…

plots zonder afscheid…

Nog snel een tedere aai dan de ommedraai een wanhopige zwaai een brede rug een afscheid een traantje pinken heel stiekem heel vlug kom je ooit bij mij terug?…

Ik rook; drink; lijd met je mee op jouw golven; te pletter waarschuwen ze voor de vloed. Als jij er niet meer bent in de nacht; dan eet ik nooit meer een hamburger met uienringen want dat doet zeer.…

Vroeger op zondag, Met je ouders naar het strand. Vlakbij Heemskerk met je voeten in het zand. Blinkend het zonlicht ontvangen in je ogen. De toekomst nog lang niet vervlogen. Je hoofd nog vol van het heden. Dat is nu lang geleden.... Het is nu raar...en denk telkens... Ik hier jij daar. Dag lief mens.…

In een wereld zoals deze Zal ik bij het sterven Geen tijd meer hebben Om te denken Aan de dingen Waar ik zoveel van hou Amen!…

met mijzelf slaap maar zeg ik tegen haar ik sluit mijn ogen wil ik wel met droogte mijn lijdend lijf ingaan ze heeft geen woorden nodig 't afsnijden van de tijd 't besef dat een terugkeer misschien onmogelijk is ik draag het zand van de nacht naar het afscheid, het wanhopig zwijgen volgepakt met knars en kanker zal ik een briefje…

Waar ter wereld zijn mijn kindren Waar, oh waar, ik vind ze niet meegenomen door hun vader Wanhopig ben ik van verdriet Deze woorden sprak ik vroeger vijfentwintig jaar gelee 'k was mijn kinderen verloren Hun vader nam ze zomaar mee...…

Het verlangend wachten, En het wanhopig trachten, Door te gaan zonder jou.…

vloeibaar in de kassen oog in deze tranen kijkt naar objecten zonder iets te zien dampend uit de ziel binnenste van de haat schreeuwt naar deze stilte zonder iets te zeggen bevroren op de grond wereld boven mij kent geen hoop zonder deze wanhoop…

In der venstren schijnen, in der diepe deuren graf Kijk ik levens velerhand gering gebeuren af: 't Leek mij troost of ik van schoonheid medelijden won, Vond ik één geluk dat ik oprecht benijden kon.…

Als ik ga weet ik niet waarvoor Als ik blijf weet ik niet waarom Want er is niets Niets om heen te gaan Weinig,weinig om te blijven Blijven is stilstaan Langzaam verwelken als een bloem in de vrieskou Gaan, Gaan is vluchten, vluchten voor mezelf Er is niets meer. niets meer om te blijven Nog minder, minder om te gaan Vastgeroest…

Een andere wereld waar lopen niet gaat Waar de mensen vliegend zweven over straat Waar de vogels zwemmen en de vissen lopen Waar de leeuwen temmen en de ongelovigen hopen Daar zal ik eindelijk vinden wat ik al weken zoek alle wijsheid van de wereld in één gebundeld boek…

hulpeloos gevangen in een web van verlangen wil schreeuwen vechten slaan me even laten gaan daar is alleen oorverdovend die stilte van een onbegrepen kilte…

jij leeft daar moet voor je leven knokken ik leef hier en voel me gelukkig zonder er iets voor te doen jij leeft daar in dozen en in hokken ik leef hier in een huis met een plantsoen jij leeft daar bent al gelukkig met een onderdak ik leef hier in een huis jij daar in een vuilniszak jij daar bent arm...…

kind, Terwijl ik bedenk dat ik mijn hart heb bedrogen, Luister ik naar de woeste wind, Met nog zoute tranen op mijn gezicht, Zit ik hier geruisloos, ik kan me niet verweren, Terwijl mijn ogen zoeken naar een puntje licht, Is mijn grootste angst me van het duister weg te keren, Me realiserend dat de strijd moet beginnen, Klopt mijn hart op wanhoop…

De gedachte doorboort de kern van mijn hart Slopend en tergend langzaam dringt het binnen Als een speer met een botte punt recht in de ziel Weerhouden gaat niet en ik maak een web van gevoelens Maar in het nauw gedreven sterft de hoop…

Een grote zaal, de muren kaal. Gepraat, gefluister en gelach. En ik? Ik wacht, ja heus, ik wacht, op dat ene moment dat iedereen wel kent, wanneer het muntje eindelijk valt… Ik kijk behoedzaam om me heen, gluur even fronsend naar degeen, die daar opeens vlakbij me staat, terwijl ze ergens over praat. Ik voel me niet lekker, ik voel…

Kwaadaardig staar je op de koperen jongens en hun veerkracht in de branding. Je berekent de curven van de vrouwen met geringschatting want ze verachten je om het spinrag op je hoofd, je bleke paddenbuik, de stinkzwam van je geslacht, de karbonkel in je bilspleet. Je haat de zon, je wilt wegkruipen, het donker in, je vastbijten…

Ik denk niet dat ik nog lang heb als diamant van vlees en bloed. De tijd slijpt me tot karaat, ringt de dood om mijn vinger. Al wat zuiver is mengt niet met een lang gelukkig leven. Het weerkaatst de zon maar smelt sneller weg dan sneeuw. Zij leeft nog in de verwachting die vroeger aan mij kleefde als een grote belofte braak lag doch…

Glazen vazen met helder water erin bloesem zo schoon als de eerste bloem in het voorjaar zo zal het zijn en ik u bemin ook wij zoeken; is dat niet waar Zo op de ladder; een wankele tree armen reikend boven mijn krullend haar pak ik mijn tak; daar is mijn zee de vlam, ; de gevoelige snaar Boven zijn gekomen vlak bij de wolken zo blauw…

met de wanhoop van een dichter bij het zoeken naar de woorden als een zanger naar accoorden woorden die hij heeft geweten hangen tot de draad versleten halfstok aan de vlaggenmast zoveel heeft z'n glans verloren inspiratie lijkt verbrast tot hij in het ochtendgloren iets verneemt dat hem verrast...…

mij uitgewoond beroofd leeggehaald op de vensterbank hipte een roodborstje de zon die ondergaat de maan die het overneemt een doodlopende straat een lied gezongen zonder woorden jij kwam zomaar mijn leven binnenwandelen voordat ik aan je kon wennen je kon begrijpen was je al weer weg ik bid de hemel kapot door een mist van wanhoop…