Alle inzendingen over Vlammetje

ik zag mijn vingers jou zachtjes raken lieve kleine gevoelige plekjes achterlaten die in roze wit herinnering maakten van het kleine vlammetje dat ons samen aanging als gedeelde ervaring het was nieuw deed geen pijn of zeer maar voelde juist fijn en vroeg vooral naar tikje meer we lachten om dit dichten het deed toen de…

portretten op de kast een kaarsje ontbrand en later, wanneer de nacht weer valt nog een poosje naar elke foto staar voordat ik ze in het donker zet juist dan, op dat moment lijken hun gezichten nog even op te lichten alsof zij hoe jong of oud ze ook waren nimmer afscheid namen nu tijdloos met ons verder leven wanneer ik het vlammetje…

Laatste adem In de laatste fase van het leven, De tijd tikt en tikt maar door, Maar de kaars van leven is nog maar klein Het einde is in zicht, Het laatste vlammetje wordt zwakker En wordt overwonnen door het laatste zuchtje wind.…

beschut in ons warme huisje met buiten harde wind en regen waait de internet verbinding steeds weer uit en aan, als een vlammetje reikend naar de draadloze zegen maar mijn humeur gaat langzaam en grondig naar de maan had ik niet voor negen euro negenennegentig één gigabyte gekocht voor de verbinding met heel het al en zijn sterren?…

zie hem eens gaan een klein mannetje een heel klein miezerig mannetje een heel klein miezerig bang mannetje een heel klein miezerig bang onooglijk mannetje * maar ga hem niet op z’n tenen staan want in dat hele kleine bange miezerige onooglijke mannetje woedt een levensgevaarlijk gemakkelijk ontvlambaar oplaaiend vlammetje waarmee…

lange tijd zonder contact geschrokken keken we elkaar aan en alles kwam weer boven beelden doemen voor me op jouw handen op mijn lichaam mijn nagels in jouw rug jouw veelbetekenende blik die zich in mijn ogen boort jouw tong die met mijn lippen speelt mijn gretige mond die de jouwe zoekt dat was toen nu zien we elkaar iedere dag het vlammetje…

Een wakend vlammetje dat vanuit de duisternis een nieuw licht wil schijnen op dat wat dreigt weg te zakken in het aardse venijn. Het is daar voortdurend in elk geval van voorkomend leed. Een geestelijke reddingsboei in wat hectisch leven heet. Wanneer op de woelige baren het leven aan ons geen zeebenen heeft gegeven.…

Ik heb een kaarsje gebrand, een lichtje speciaal voor jou het vlammetje stond rechtop ’t was bij een kerk, een enorm geval, waar ik dat kaarsje heb gebrand ’t roet op de muren, liet zien dat er veel mensen voor mij gingen die misschien net zo iemand als jij verloren zijn.…

verdriet onzichtbaar Doch immenselijk groot Ik zak op mijn knieën Betast met mijn vinger De koperen stank van Smerig verhalend zand Mijn geboortegrond is rood Doordrenkt van het leed Getekend en besmeurd Door de moordende hand Die onderdrukking En oorlog heet Ik lijk verloren Mijn wil gebroken Doch achter de littekens Schuilt een vlammetje…

Soms doofde het kaarsje door misverstanden, woorden of anderszins maar telkens lichtte het vlammetje weer omhoog.…

Waar laatst die steen in het water viel Daar is de bodem nu donkerzwart Terwijl er eerst nog iets was te zien Een kil gevoel trekt door m’n ruggengraat Een donkere hand omklemt mijn ziel Het beklemmende gevoel alsof ik dit verdien De wereld lijkt inktzwart te worden Verlicht door slechts een enkele kaars Terwijl een harde wind aan het vlammetje…

zie niet om als morgen straten weer rood kleuren van uiteen gespatte beloftes waar een laatste vlammetje het vuur nog smeulend houdt stikkend in eigen rook van de laatste wens nadat de mens het gebeuren langs zich heen laat gaan de troep blijft staan ja toen het knalde en de drank echt warmde het vuur laaide en loeide van wellust…

gelezen De toekomst drukt op je denkrimpels Je was toch geslaagd met vlaggen en wimpels Klaar voor het echte leven Waar is toch die onbezorgdheid gebleven Er hangt steeds meer boven het hoofd Als resultaat soms onaangenaam verdoofd Je komt zelfs geen dingen meer na die je aan jezelf hebt beloofd Doe op tijd afstand van je troon, voor het vlammetje…

van weleer Het alleen van nu Zoveel ramen met gesloten gordijnen Deuren, die niet Van het nachtslot gingen De alleen gang Naar het koude bed Dat wacht Waar eens dromen werden bezegeld In de kast nog steeds De koffie kopjes Twee die bij elkaar pasten Niet meer gebruikt Er kleven nog steeds Die zo gemiste handen aan Foto’s waar het vlammetje…

met angst en beven Maar dan ontmoet je die ene persoon die doet je beseffen, er is meer dan het tragische verleden en blijkt je wilskracht ineens een veer Zij geeft je kracht en overtuiging haar lach verwarmt je hart opnieuw zij geeft je begrip en liefde en daarmee de verlossende duw Haar ogen kijken diep in je ziel en zien weer een vlammetje…

mijn woonkamer weerspiegelt een mortuarium stil, doods en ijskoud geen plaats voor een boom zelfs geen kaartje of kaarsje een zwak vlammetje dat samensmelt met mijn gedachten tijden van weleer tijden van ons samenzijn buiten, witte maagdelijke sneeuw die zachtjes neerdwarrelt op de met lichtjes versierde bomen, sporen verraden, van…

te benoemen en het stralende licht in haar ogen werd langzamerhand een schaduw van geleefd tot aan de laatste dag nu zit ik met jouw hand in de mijne samen kijken we naar de steen waarop schuingeschreven letters levensvreugde lijken uit te stralen even kijken we elkaar aan en voelen ons sterk verbonden met die koude steen waarop het vlammetje…

De heuvels van de ademloze vreugde, de triomfantelijke woorden, ze vielen ze waren een harde klap in het gezicht, dood, net als een kaars waarvan het onverlichte vlammetje dooft.. nog bevoor het de kamer had verlicht en de liefde, die als veelvuldige handen, door bomen de takken aanraakte...jij zag haar niet.…

zolang zijn geest aarzelt op de grens van weten en vergeten, cirkelt hij rond in huis, zoals de goudvis in zijn glazen kom die in de voorkamer op de tafel te pronken staat door het water glinstert een goud vlammetje van koudvuur met een kort geheugen van maar drie seconden, dus achter elke ronde wacht een heel nieuw avontuur vreugde…

Als ik naar een vlammetje kijk van een brandende kaars, dan denk ik aan het vuur dat woedt in mijn hart. Zelfs als ik mijn ogen dicht doe, dan zie ik jou, want jij bent gewoon overal.…

waarom het kuiken zoekt de hen, Het kind de moederborst, waarom ik ben Bang voor de winter en de herfst, de nacht Van 't jaar - waarom een jong kind niet de pracht Der sterren liefheeft, wel een vlam en vuur Van een wit kaarsje - met een klaar getuur Ligt hij op 't kussen wakker, lang en met Zijn ogen volgt hij 't waaiend flikkren, het Vlammetje…

is waarom het kuiken zoekt de hen, Het kind de moederborst, waarom ik ben Bang voor de winter en de herfst, de nacht Van ’t jaar – waarom een jong kind niet de pracht Der sterren liefheeft, wel een vlam en vuur Van een wit kaarsje – met een klaar getuur Ligt hij op ’t kussen wakker, lang, en met Zijn ogen volgt hij ’t waaiend flikkren, het Vlammetje…

De horizon nadert Kaarslicht verlicht de ongesproken woorden Die de zon verhit maar slechts zou verbranden De kaars is liefdes’ David De zon slechts een verslagen Goliath Een klein vlammetje vol passie Overklast de zon op alle fronten Twee monden vinden elkaar Een zoen zonder horizon; oneindig Als de zon in gepaste stilte ondergaat Zijn twee…

Als 't woord in een arme dichter, Kom ik al voller en lichter: 'n Spraakloos, een roerend nietsje, Een vlammetje, beeldje, een ietsje, Dat monkelt en oogelt groot, Ruimtelings, ongenood.…

Ze leeft daar in haar niemandsland De kaars is nog niet opgebrand Wel flikkert het vlammetje zo af en toe Je denkt: "nu gaat ie uit", en dekt haar toe... Op 91 jarige leeftijd overleed oma Schuifelend…

waarom het kuiken zoekt de hen, Het kind de moederborst, waarom ik ben Bang voor den winter en den herfst, den nacht Van 't jaar - waarom een jong kind niet de pracht Der sterren liefheeft, wel een vlam en vuur Van een wit kaarsje - met een klaar getuur Ligt hij op 't kussen wakker, lang en met Zijn oogen volgt hij 't waaiend flikkren, het Vlammetje…