Alle inzendingen over Vraatzucht

welke zij zo in witte lakens legt als de wereld langzaam wakkert speelt blij het kind van de jeugd waar ouderen schrikkerig glijden langs en tussen het werkverkeer dat als slakken langs hen kruipt nu het witte aerosolen sneeuwt ontvoert ons de winterse wereld naar een gewenste sprookjestuin waarin wij de duisternis ontvluchten van het vraatzuchtige…

Terwijl hij, die voor mij staat, danst en speelt met blakende vuren, de groene ogen staren fel, zinderend en met vraatzuchtig hese stem, zijn vreugdevuren verwarmen, en mij doden kon, mijn hart opetend met zijn sterke scheurkiezen. Ik hoor de wolven zingen, zonder passie of soul.…

ver uitgestoken in wat rest een bleke schoonheid rood verkleurd vertrapt als afval stinkend als de pest talenten groeien verder weg de kaal verrekte nek het kille oog ze zijn alert hun klapwiek stopt de bloei wij zijn iets kwijt hun honger blijft de gieren snieren verrekken hun nekken om hun behoeften ten koste van ons met vraatzucht…

die gelijk weer verder groeien, ruimte nemen zonder rem en die je dan met taaie twijgen in een snelle werveling zwierend om je oren slaan ik krijg het niet gedaan, te lachen in het even dat dit leven lollig is en ben als een gevangen vis die verloren rondjes draait in mijn kom beklemd door eindigheid zie ik hoe hij komt en gaat, de vraatzucht…

Hij staat in 't zonlicht, in een vloed van bloemen, 't Verwarde kluwen van zijn kers te ontvlechten, En zorgzaam, wijl de hommels hem omzoemen, Helpt hij een stengel om zich vast te hechten, En iedre nieuwe, rood getroste slinger, Die hij bevrijdt van wie zijn bloei bedekten, Betast hij zoekend met voorzichtge vinger, En stoort de blinde vraatzucht…

Hagelbuien ranselen de winter weg Avaritia hoogmoedige solitaire zwarte wolk zal de stormachtige wind hem op tijd doorbreken? In stilte legt een haas zijn oren in zijn nek vangt de buizerd de veldmuis zoekt een grutto een uitkijkpunt Gula waant zich de zon om wie de aarde draait haar klauwen geselen de uitgewrongen aarde De maan…

Niemand weet dat Fimbul komend is en Fenris zich al uitrekt, loert, vraatzuchtig gaapt . Alleen de zuivere regenkinderen, uit de beschutting van polders en akkers te voorschijn gekropen, de dijk op- gegaan met een omhaal van kleding zeggen het elkaar: hoor! De Tijd slaat Ragnarok, hoor!…

Uitstekende ogen Met honderdtachtig Op zijn coup gevallen Metallic huiden Eens fel begeerd Asfaltvretend bumperklevend Uitgekleed Drooggelegd Benzineslurpende vellen In snel rood gespoten Verweerd Bergen staand Rollend invalide Wachtende hopen Naakte karkassen Van links naar rechts Acht hoog onverteerd Voor een nietsontziend Vraatzuchtige…

Wel zag ik nog het schaamrood rond de vraatzuchtige kaken van een bloedeloze kerk.…

Op de strenge diepzeebodem door beschermend duister omgeven ligt al honderd jaren het wrak van de Titanic zijn boeg en wanden slapen dof _ bruingekleurd grillig en verweerd door onoverwinnelijke vraatzucht van ontelbare dwergplantjes daarbinnen verblijft het gebeente van zeelui en reizigers die een verborgen graf kregen dat sterke herinnering…

(vrij naar het gedicht ‘Vrede’ van Leo Vroman) komt een duif van honderd pond met een eetdoos in zijn klauwen naast mij zitten op de grond en begint zich vol te stouwen zonder zich aan mij te storen honger is niet gauw verdwenen alle schaamte lijkt verloren ieder frietje doet mij wenen hij vertelt een triest verhaal kind aan vraatzucht…

vergrendelde verrader in een gluipse wereld wier uitgestoken tentakels tasten langs de dorpel begerig naar ontzette prooi wenende muren leed naamloos gebeiteld tot dodenwacht van deze kooi berooide horige in schamel boetekleed zingt nog het leven in uw ader is nochtans uw waakzaam kloppend hart volhardend in een ongekend verlangen - tartend vraatzucht…

Want ik zie nu die pijnen hem zo kwellen keer op keer als die te vaak komen storen met wakker venijn, alsof de longen een vraatzuchtig zwart wezen willen zijn desondanks vullen wij tijd positief met converseer en georganiseer.…