Alle inzendingen over Was krijt

vannacht heb ik met mijn hand op je borst geslapen waande me onder Siena in “ le crete” waar krijt en golvend koren samen rijpen af en toe kriebelde er iets in mijn handpalm een oneffenheid die aangenaam verpoosde totdat jij je omdraaide naar het licht donsveren dansten…

Zomaar spreekt de nacht in stemmen die duisterend spreekt in een taal van beloftes en slapeloze liederen ofschoon de nevel roerloos de nacht bevolkt schim ik mee met de tekenen die de wind mij grieft losgelaten rafels krijten de ramen witter dan het wit van angst…

Een vader dan die van zijn leven nooit dit zag: de kuiltjes ieder op hun plek, de lijn van het ene langs het andere been in krijt, hoe het verdwijnt de schaduw in, dat donker daar, de diepte waar het om begon. --------------------------- uit: Vrouwenwerk (2013)…

ik krijt krassen in je ziel, kruip in littekens over je huid. spoor me niet tot aardigheid aan. ik huiver van huiselijkheid, geurkaarsavonden, feestdecoratie, zowat alles waar jij voor staat. ik adoreer meer het minimale, de hoeveelheid van weinig. dat betekent niet: broodkruimels tot bombarie boetseren.…

Kwabwangen en yoghurtnekken, Verpakt in driedelig krijt Laten burgers ongegeneerd verrekken Zijn in ego liever rijk dan kwijt. WIA, weer iets afgepakt De politiek is in de stront gezakt, Vertegenwoordigt norm noch waarde, Graaiend afgezakt naar 't slijk der aarde.…

God glundert als ik bij jou stilval grijpt naar het krijt ondertussen. ------------------------------- uit: 'Speelgoed', 2000.…

Om de zelfstandigheid fors te versterken verdwenen lessen, stofvrij krijt en de docent. Het kind kreeg als didactisch instrument het studiehuis om daar alléén te werken.…

En ik krijg kippenvel wanneer zij danst de dans van leven en van dood; hij staat niet in het krijt maar zij staat in het rood. ------------------------------------ Bijna 40 jaar later (herfst 2013)…

alleenstaande zuid-molukse met gierende hormonen één motorfiets zeven zonen ze boert goed te zeewolde elke maandagavond krijt zij haar permanente keu ze gaat voor tien over rood in plusfour kostuum stemmig grijs in Sociëteit De Witte zonder overdrijven zij is bedreven in het drijven van ballen…

De mens met twee gelaten laat holle ogen blikken kettert gaten in de ziel Krijt lage strepen op het voorhoofd dekselse lijnen van spijt verdichten gespleten gedachten Letters dichtbij zonder klanken kleuren klinkers vreten kraaien de pootjes in de laatste zin…

In het voorbijgaan zette je met krijt geheime tekens: driehoeken, andrieskruisen, gevleugelde pijlen, ogen. Ongemerkt bleef weinig. Eén teken stond jaren later nog onder een raam, gered door de vensterbank - een golflijn, getrokken zonder te bukken.…

zij gaf het me en hij golven die zacht opstaan en zo de weg veranderen hun dromen, gekust en uit het krijt gehaald als pianogolven wild boven de branding hoe zij poëzie spraken, gesalonneerd in elkaars hoofd en tot in de kleinste hoek aan de horizon zij gaf het me en hij en ik zag wat ik bewaren wilde; hun vonken in een vuurtoren…

Wiens Neerlands bloed gaat vandaag niet sneller stromen Van drupjes oorsprong vluchtig stammend uit oranje bomen Een enkeling misschien die in Cruijff den Coninck van Hispaengien wil obediëren Hossend in haar eentje rooms rood krijt wit met Ajax-petje op, zoek bij de Arena…

Je zal altijd een vriend blijven, want ik sta bij je in het krijt. ik zal altijd van je houden, en ik wil je nooit meer kwijt.…

de hitte steeg naar het hoofd tot de tong tussen de lippen drong om naar verwachting over de rand in moede kleffe hang te berusten edoch niets van dat eenmaal buiten wrong hij in een andere mond die wijd open begon te krijten zij was kennelijk te innerlijk gelikt beschaafd om zo maar met mij midden op de leidsestraat samen…

Tijdens het krijten bij de opdracht op het bord snerpte jouw vingernagel het krijtje was te kort je schreef over de liefde geschoold als ijsjesfrik en schetste schuine letters van zwart-witte-wijzersblik bij allergie voor piepen komen krassen te hard aan blijf hier het liefst niet eten maar sla een stemvork aan steels luisterend naar…

ik beukte, hamerde en sloeg nagelde, spijkerde een schroef krijtte, zaagde en spleet kerfde, vijlde en sleep ik pinde, boorde en trilde schaafde, schuurde en schilde lijmde, plakte en kleefde verfde, lakte en zweefde immer totdat het niet meer klopte; het geen hout meer sneed en 't kind was dichtgetimmerd.…

nu vogels zwijgen, en de zon zich uitstrekt, over zand en zee die eindeloos de wolken volgt, langs blauwe waterkanten ligt het binnenland gedrenkt in bloed een dodelijk reces de mensheid krijt, in wanhoopsmoed en vol gebarend, langs de snaren van respijt voor altijd kwijt voor altijd lichtloos en voor altijd aan de grond genageld…

het oogt strak, doch de lijnen zijn star en het grauw verandert de ijzige stilte in een mortuarium waar de doden opgestapeld blijven hangen in de kou van zekerheid het zwijgen van de wind krijt het landschap in een zonderlinge rust, de getijdenstroom doorbreekt de nuances slechts tijdelijk en laat een blatende horde achter op het culturele…

Ik zou nog zo graag met je samen willen zijn terug in de tijd genesteld in 't stro met schetsblok en krijt jouw geur in me opsnuivend en die van teer en leder je fluweel zachte neus warm in mijn handen En met mijn armen om je heen zou ik jou dan teder vaarwel zeggen mijn gezicht in je manen die mijn tranen zouden meenemen iets van…

achter onze daagse gezichten en zuinige woorden net boven de aarde kondigden naderende wolken voor alles wat leeft en gist de neerslag aan met krijt trokken we een onvaste streep door onze kamer wat over bleef tussen hemel en aarde was een fladderende vogel die het luchtruim zocht of remde hij af voor de landing?…

Gij, scherp en krochtig krijt des schreienden contrapunts, wie zong de elegie "Ik heb geschreid, mijn handen zijn als droge bossen."? Bladen (als deze) hebben dwaze (en lede) ogen, vader, hebt gij mij gehoord?…

Tweeduizendenzes jaren krijt op het bord van de vlijt hebben geen duister bevrijd. Beminnen rest als respijt nieuw leven kunnen we kwijt door heftige liefde, geheid!…

Zij pakt mijn hand en draait haar hoofdje opzij het lijkt wel of ze het leven lachend wil roepen maar haar mondje, heel even geopend, sluit geen woord meer buiten, het krijt, kleurrijk verscholen in haar handjes, verkruimelt zacht de kleuren die de stoeptekening glashelder op zouden moeten fleuren maar de tegels blijven grijs, angstig grijs…

Nu onze dagen zijn geteld in het bittere vooruitzicht blijft alles wat je hebt verteld verstenen in het tijdsgewricht zielsbesef in krijt gehouwen uit steile wanden van de rots teken van fossiel vertrouwen gebeiteld met genade Gods wat wij in het leven zochten verglijdt van bergen in een stroom eeuwig met elkaar vervlochten in oude wortels…

De zolder krijt vergeten uit en weeft er draden tijd tot stof over kartonnen dozen waarin jeugd geborgen ouder wordt zoals de tinnen trommelslager in zijn houding lang verstramd of de pop wiens tule bruidskleed in vergelen is vergaan ze leefden eens zo zij verbeelden maar het spelen ging voorbij vergleed zoals de jaren waarin…

door vele ereleden Eén hunner trachtte haar vals te paaien bood Rotterdam voor over twee jaar aan terwijl de kiezers daar dan over gaan maar Rita liet zich geen oor aannaaien Typisch VVD - blij van betutteling bevrijd gaat zij voor liberaal door op enkel spoor met in de maasstad nu al een streepje voor en dat erelid staat bij haar in het krijt…

Op die amberkleurige rots zonder enig respijt beschreef ik er met krijt mijn pasverworven trots Verwacht maar 't kwam toch plots ik die nu m'n eigen leven leid heb me nu bevrijd van haar zogenaamde gave Gods Nu slapen w'in aparte bedden omwille van die relatie maar je kan er om wedden Dat ik zelfs zonder je gratie mezelf wel weet…

Op het zwarte schoolbord krast de griffel van verwijt blouse op onkreukbaar schort omlijst gezicht als krijt de mond zich opent en woorden gedoopt in bitterheid de kleurloosheid ten top somberheid bleekt witter beperkt zich niet tot de vingertop een schoolse jufferfrik, saai, sober en formeel, maakt de eerste jaren top of strop aangesteld…

tussen Luik, Maastricht en Aken langs de boorden van de Voer rijgen dorpjes zich als schakels tot een mooi idyllisch snoer Romaans meerbogige bruggen dwarsen ’t brede dal kerkhoog over groene mergelruggen fladdert vrij een dagpauwoog wijl het ondergrondse krijt zich latent tot grotten karstte hoort men hoe stilte en tijd hier uit al…