Alle inzendingen over Wit OR Grijs

voetbal gelopen en de massa wordt weer grijs dagelijks oorlog de wielen draaien groen naar de andere kant waar we net niet zijn een perzische kat zijn witte haren zweven zijn baas hetzelfde…

Prinses met je droomogen Toen ik het licht zag dat je omgaf je glimlach het monotone grijs van mijn wolken brak je schoonheid mijn bloed liet ruisen als een witte branding van pure extase heeft zich in mij onstuitbaar de passiebloem ontvouwd…

Een idee komt aan gedreven niet vast omrand of wit of grijs hamer, kwast en schroevendraaier onthullen zich deels zichtbaar. Zwaaiend met tas steek ik over om de spijkers op te halen die liggen in de hooiberg is mij toegefluisterd.…

Je lacht mijn handen naar je toe als grijs grijnzend wordt omarmt door zacht blauw en lijntjes jaren ringen van verdriet even huiverend achterom laten kijken zwart, wit, zwart, wit, zwart,wit en toch steek ik over zonder op te kijken noch om te zien naar eens als kinderogen mij vragend aankijken en banden binden wil je met mij yahtzeeen…

is wit gebleven in het het schilderen van het heden alleen de achtergrond toont nog het grijs uit je verleden…

Mocht het ooit zover nog komen dat ik al mijn gasten welkom heet dan zou grijs mijn wereld kleuren zonder zwart of wit stramien geen gast zou mij bevreemden hun dossiers zijn mij bekend ik zou ze als mijn minnaars nemen in stil geborgen samenzijn…

Prinses met je droomogen Ik zag het licht dat je omgaf je glimlach die het monotone grijs van mijn wolken brak Je schoonheid liet mijn bloed ruisen als een witte branding van pure extase Je hebt in mij onstuitbaar de liefdesbloem ontvouwd…

nog in schaduwdromen klimt bewogen schijn zich vederlicht omhoog langs bomen laat de kruinen in maagdelijk witte sluiers schoonheid prijken veel te mooi om te blijven wanneer leven zich in uitgesproken grijs zal opengooien…

De wereld grijs de wereld zwart de wereld wit de wereld grauw om je heen alles kleurloos alles vlak alles koud alles diep om je heen geen uitzicht geen doel geen gevoel geen toekomst zien... Toch, eens gaat het licht weer aan.…

verstomd staan gapen met die ogen zo treurig die wit blauw geschapen op een heide zo fleurig het gras laat je smaken een stukje wilde natuur geen harde noten te kraken op deze wei, vol passie elk uur ik slenterde verder... wat doelloos langs die bomen en heide geen rook en geen auto's, alleen... een koe op de weide!…

zwarter dan wit donkerder dan licht lichter dan zwart grijs is mijn hart zwarter dan wit rijk zonder bezit duister in de nacht in vergrijsde pracht zwaarder dan licht lichter door jouw gedicht bevrijd de diepe smart uit mijn versteende hart zwarter dan licht betoverend gezicht die mijn liefde ontwart uit ons verwarde hart…

verder dan grijs in de tijd uitgestreken blijkt mijn bestaan heel oppervlakkig te wezen of is grijs al de kleur van vergaan…

Jouw ogen vullen zich grijs kleuren schaduwen in zwart-witte lijnen, doorwaadbaar in het spiegellicht je wist de warmte, smelt de schaamte in wangenrode armen donker en duister apart omrand je mijn huid met een oogopslag…

in wit verheft zich statigheid vleugelwijd spreidt hij bescherming samen zorg begeleidt het groepje grijs zij glijden geluidloos door donker water snappen groen uit hetzelfde kroos van toen een stukje paradijs als hedendaags plaatje…

hoe stil legt herfst zijn hand over de aarde de verste klokken hoor ik nu geluiden die de witte berken voor me bewaarden en ieder die hier is ook de vogels grijs en traag zien bomen rillen ik wrijf over schaduwen maar er is niemand die wat vraagt…

Zwanen zijn het zwemmen in de Seine Witte zwanen die de rivier ook de dode armen Van de stroom sieren afsteken tegen de spiegel een grijs getinte spiegel De zwarte zwanen zijn opgevlogen elders neergestreken Buiten mijn gezichtsveld de mijne.....…

Een witte ochtend, eerste dooi de lucht wit-grijs, egaal gespreid en aan de lange horizon welt nu een witte zon. Geen wind, beweging of geluid. Er botten waterdruppels uit; aan iedre tak en iedre struik zijn knoppen licht.…

ik schrijf het witte blad met zwarte streepjes grijs jij zuigt gevoelig letters uit mijn pen combineert ze tot heel mooie woorden zinnen spiegelen akkoorden strofen zijn de melodie in mijn zwart-witte symfonie papier de hemel van plezier mijn hel als vol gekladderd vel vriendin in lange nachten mijn witte toeverlaat als ik moet wachten…

ik schrijf het witte blad met zwarte streepjes grijs jij zuigt gevoelig letters uit mijn pen combineert ze tot heel mooie woorden zinnen spiegelen akkoorden strofen zijn de melodie in mijn zwart-witte symfonie papier de hemel van plezier mijn hel als vol gekladderd vel vriendin in lange nachten mijn witte toeverlaat als ik moet wachten…

Eén kwestie staat voor mij centraal vandaag: ‘To buy or not to buy?’, dát is de vraag!…

Waarom die domme vragen Valentijn Ík hoef die keeper toch niet af te bellen Je stelt alleen maar vragen om te rellen Ik geef geen antwoord meer aan zo´n chagrijn Dead or the Gladiolus in Qatar Ook sunder Cillessen come we best far…

het grijs jaagt voort met een schorre kreet een witte flits die stralend blauw vergeet zwart gesnaveld bevleugelt hij het ruim een projectiel dat overleeft geleid door ogen van de ziel wil melker 10/01/2019 www.wilmelkerrafels.deds.nl…

Nog gisteren zag ik de wereld wit een spinneweb verijsd een snoer van glazen kralen een schitterend stralen reflecties van de ochtendzon oh, als toch zó de winter blijven kon... vandaag helaas zie ik de wereld grijs mijzelf verijsd…

De zee is vlak en grijs Slechts een streepje stroom glinstert bij de boei Dan schuift een witte waas breed als de horizon over strand en stad Gumt lijnen uit Strijkt alles plat Ik ga naar huis Sluit de gordijnen om zelf ook te verdwijnen…

kreeg het witte gezicht van dodelijk blauw door kou liefde was de enige prijs voor een hemel op aarde…

Eerst is alles wit of zwart waar of fout, geest of hart.…

Zoals wilde akelei in maanlicht aarzelt tussen wit en roze, een rode beuk bij zomerzonsondergang vonkt met zijn kroon, en de diepe fjord op mijn lange reis zich spiegelt in het blauwste grijs: zo zie ik nog je huid, haar en je ogen als ik de mijne sluit.…

op een dag na plaatselijk ongemak is er een gesprek met een tafel er tussen in een kamer met licht, hout en veel ruimte het licht wordt dof, grijs en verstilt de ruimte beklemmend wit vriendelijke afstand met heldere zakelijkheid niets is meer zeker het lijden wordt zichtbaar en fysiek…

Ik schreeuw wit Ik schreeuw zwart De kleuren zijn vergeten Die waren er maar even Ik zou ze kunnen zoeken Maar dat deed ik al zo vaak Het enige wat ik vond Waren diverse tinten grijs Die kleuren nu mijn leven Maar vast niet voor altijd Want ooit zal ik dit vergeten En hopelijk zeg ik dan: Die kleurloze periode was er maar voor even…

zag vingers tekenen in symboliek een witte muur nog zonder weten het krijt ben je vergeten de breuken wel aanwezig je dwarsstreept duidelijk veel de pijltjes wijzen naar uiteindelijk tussen accolades staan je stellingen maar in vergelijken blijft de uitkomst grijs…