Alle inzendingen over Zijn OR alleen

Een ding houdt je dan nog op de been, de gedachte volgend jaar ben je misschien niet meer alleen en dan kun je kerstmis weer samen vieren.…

Ik staar omhoog en zoek naar jou in het zwarte van de nacht. Ik stel me voor dat jij daar bent en gewoon tegen mij lacht. Ik zie je niet, ik hoor je niet, maar doordat ik je zo mis. Ben ik van het feit doordrongen, dat daar boven mij iets is. Ik sluit mijn ogen en beleef een intensief moment. Ik weet gewoon, ik voel gewoon, dat jij dicht bij mij…

zij eenzaam alleen gelaten er is niemand meer alleen zij met haar lichaam geen aanraking meer alleen die van haarzelf domweg alleen gelaten de eerste keer omdat ze er nog niet klaar voor was nog niet alleen gelaten daarachter komt zij nu pas…

mijn lichaam schreeuwend om aandacht te stil te eenzaam te ver afgesloten van de buitenwereld niet begrijpend wat mijn lichaam wil veel te stil…

waar ik mijn vingers van aflik indruk maken op jullie lezers me onderscheiden van alle meesters rijmen dichten alles zonder naam voor eer, glorie, alle faam ik kan gevoelens het best verwoorden daarin ben ik uniek de manier van schrijven, de techniek elke zin, elk woord, iedere letter vermoorden enkel, de droom die ik meen droom ik niet alleen…

van al je leugens en bedrog Het is tijd om te gaan, maar toch Nu dat ik moet kiezen, Al heb ik niets te verliezen, Is het gevoel van echt voorbij Me vreemd En al kies ik nu voor mij Ik weet Dat ik nog steeds van je hou Maar ik voel me zo eenzaam samen met jou Al zegt mijn hart dat ik je nooit vergeet Als ik moet kiezen, ben ik liever alleen…

Voel als steen kan niet bewegen stil in koude regen in mijn hoofd storm verdriet enorm verdriet om jou voor iets dat ik zo graag wou…

Neem jij 't roer van mij over, nu ik niet meer kan. Dan kan ik springen, mijn mooiste duik en geen gemis. Vrees niet dat ik je zal roepen, wees niet bang dat ik me vergis. Neem 't roer nou even over, zie, ik ben niet bang. Ik zeg je, ik wil een sprong naar rust, ik vraag je, aarzel niet zo lang. Gun me dit geluk, 't is goed geweest…

Bedroefd verteer ik lange nachten tranen sluipen in mijn dromen die mij niets dan stilte brachten en in lange rijen komen ik denk aan hoe gedachten zich verzoenen in een baan en in lange slierten wachten om nog eens door mijn hoofd te gaan Niets dan leegte en verlangen niets geeft aan mijn pijn gehoor slechts weemoedige gezangen klinken…

Amper uit mijn gezichtsveld verdwenen, begin ik al om je gemis te wenen. Zeven hele dagen zonder jou, mijn hart schiet nou al in de rouw. Moet ik me er tegen verzetten, of moet ik mijn hartje stilzetten? Zeven dagen zonder enig teken, gaat dit mij opbreken? Een paar mooie dagen gingen snel voorbij, maar jouw vertrek kwam zo snel dichterbij…

Zo kwetsbaar, zo klein, hoe het voelt, om tussen vele mensen toch eenzaam te zijn.…

Als ik weer eens val, over die zelf gelegde steen, en het niet begrijpen zal, een stap over mij heen. Zal ik mij nu nogmaals stoten? Vraag ik jou Of doe ik als een ezel, geen tweede keer, wellicht dan de garantie dat jij mij redden zou, als ware er geen stenen meer.…

alleen wil zijn.. niemand die mij troost.. maar ook niemand doet mij pijn..…

een vroege lentezon warmt mijn ziel als was jij hier aanwezig een zilte bries streelt mijn wangen als waren het jouw vingers een maalkolk van gedachten waart door mijn geest als was ik met jou aan het praten leven , hier en nu omringd door mensen en toch eenzaam en alleen een hart verscheurd door tomeloos verlangen…

alleen met zijn twee alleen met net maar een ik hield je hand vast maar jij niet langer de mijne ik aanbad je maar jij keek niet meer op alle keren dat ik 's nachts naar je luisterde terwijl jij lag te slapen in- en uitademen heel even deden we dat samen maar jij ging weer weg was je ooit echt hier?…

ik tel tot zes links de vork en rechts het mes laat gisteren herleven toen waren het er zeven en morgen misschien maar één toch niet alleen links de vork en rechts het mes…

om hier in huis te staan het licht terug te geven te spreken van het leven van leeg te mogen gaan maar ook weer vol te worden als bekers en als borden te delen brood en wijn en niet alléen te zijn…

mijn liefde in de armen van een vreemde teder en zacht niet in elke gedachte wreed en hard zo alleen in mijn eigen wereld niemand wie is deze vreemde waar ik op heb gewacht…

In de bus is het leeg de plek naast mij onbezet Maar stiekem verzin ik je hier Ik moet lachen om iets wat je zegt En even heeft het allemaal nut maar als ik weer naast me kijk ben je er niet Ik teken je gezicht op het beslagen raam En de schaduw van je lach is nog op mijn wang Jouw stoel nog warm Als ik bij mijn halte uitstap zie…

Met mijn gezicht naar de spiegel gekeerd durf ik mezelf eindelijk recht aan te kijken wonderlijk- ik begin echt te lijken op al die mensen om me heen de één kan maar weinig de ander héél véél- toch kan niemand dus ook ik niet - altijd alles alleen.…

je ging weg en nam de zon mee en een stukje van mijn hart alles lijkt wat grijzer maar tòch ben ik wel wijzer dan te zitten treuren ik maak mijn eigen kleuren en die zon komt ook wel weer terug met jou…

Grauw en grijs is de ochtend een sluier mist bedekt het land. Een aanblik die wel went als je in het niets bent verzand. Maar je hoopt op de middag met al zijn zonnestralen. Op dat sprankje licht dat je ooit uit het niets zal halen.…

kijk hoe ik hier nu zit te wachten mij voed met tot zolang oeverloos overloop hondsmoe van het er doorheen zitten sta ik dan toch maar langzaam op vreemd er gebeurt niets en toch beweeg ik hemel en aarde…

moederziel alleen het leven voor haar schatten eindigt nooit sprokkelt splinters scherven snippers in haar kinderen verstrooid…

De kinderen spelen op het plein hun lach klinkt als heldere klokjes zo fijn om even de klas uit te zijn wat ruimte voor rennende broekjes en rokjes De kleuren zijn vrolijk en felgekleurd ze duwen en trekken en vallen ze tikken en buitelen over de grond of spelen daar buiten met ballen maar eentje staat eenzaam buiten het spel hij kijkt…

Het is zo droef al wat men weent, dat het zo diep zit, en zo alleen, en dat er in die hele schijn onnoemelijk veel schemers zijn. En zij die staan en gadeslaan het diepe innerlijk van ogen, die kijken naar hun eigen pijn, tot in hun ziel bewogen.…

Het is zo droef al wat men weent, dat het zo diep zit, en zo alleen, en dat er in die hele schijn onnoemelijk veel schemers zijn. En zij die staan en gadeslaan het diepe innerlijk van ogen, die kijken naar hun eigen pijn, tot in hun ziel bewogen.…

Alleen, maar goed.…

Dus heeft ze besloten, geen kaartje te kopen voor de trein ze liet hem vertrekken, bleef achter op het perron, alleen. Het heeft zo moeten zijn.…

Zonder jou, is de wereld anders zonder jou is ze niet compleet zonder jou bestaat de wereld niet althans.. niet voor míj…