Alle inzendingen over aaibaar

Rotsig, met puntige Stenen, uitstekend boven Gevoelloos oppervlak - Zo is mijn wereld Dag aan dag en dan toch Het verlangen voelbaar Naar een aarde die aaibaar is…

ze waaien in de wind de korenaren ik zie als een kind aaibaarheid varen…

zoveel meer dan vleeslijk klinkt huidliefde als tastbaar bewijs van tederheid en o zo aaibaar het wegdromen in een zweem van wellust ver van de hectiek van de schrijnende werkelijkheid…

Luister goed lieve jongen zei mama konijn mensen houden altijd veel van ons weet je we zijn aaibaar dus in deze tijd vergeet je dat we opgevreten bij Kerst het haasje zijn…

op aaibare dagen kan ze vrolijk zijn doch dikwijls stormt het 's morgens bij het opstaan tegen de voorspelling van de Bilt in heeft een depressie het voor 't zeggen en dan soms zomaar bij opstekende wind drijft het weer over…

Dat dit je herinnering terug haalt naar die vriesdag vol van zon, met lichtend rijp op sprietjes stro, en zilverwit op boom, met licht zo stralend zacht en goud dat bijna aaibaar langs de ramen strijkt.…

zacht aaibaar met een lach ik bewandel mijn weg bruut groots met stoere klanken ik zie in het voorbijgaan een wezen ik ruik een man ik ervaar een levenslust klein onzeker met een voorname blik jij loopt mij voorbij en kijkt om.…

Voor ons ligt het nieuwe jaar een onbeschreven blad besneeuwd landschap zonder voetstap een wolkeloze lucht na dagen regen een volgroeid veld, rijp voor de oogst zo komt het nieuwe jaar ons tegen aaibaar en onberoerd wie is het die dromen uitvoert?…

het leven echter kan soms zó aaibaar zijn je kunt het omarmen en stevig vastpakken en het zal je nog aangenaam verwarmen…

het zoete ruisen van de bladeren draagt de lichtheid van grote dingen tussen scherpe scherven en aaibare woorden weven we sterke draden met weinig anders dan leven en poëzie houden we elkaar heel…

In een wereld die van aaibaarheid overloopt verbeeld ik mij Het Paradijs aan te raken geen wind, wel zon, stabiele temperatuur en veel, heel veel aardige, zeer aardige mensen, bijna aaibaar Ik luister naar hun stemmen bijna fluisterend omfloerst beelden besprekend in de tuin biertjes bestellend op het terras Ik besef me door die wat grauwe…

Hoe ze daar ligt zo mooi, aaibaar en stil en als ze haar ogen open doet weet ik niet wat ik zeggen moet Hoe ze naar me kijkt met de blik van een engel en als ze me wenkt voel ik hoe deelbaar ze is En als ze...geef ik me over en leg me bij haar neer ik raak betoverd en we beleven de liefde keer op keer.…

Het is oorlog vogels vliegen verschrikt over niet wetend waar te landen voor even men krimpt ineen oren suizen toch zijn paardjes niet bang zelfs aaibaar het leven rijdt door mensen glimlachen in het voorbijgaan en prijs mezelf gelukkig het is oud jaar…

strofe, ingelast, om uitgebreid te lezen en in mijn hoofd begint een zachte pijn te zeuren was ik nog maar een kind dan kon ik plaatjes kleuren maar deze lieverkoek wordt hier niet meer gebakken die tijd, al jaren zoek, krijg ik niet meer te pakken ach, was ik maar een kat, dan zou ik het wel weten: ik ging direct weer plat en zou me aaibaar…

wat ben je dichtbij, dat andere licht hier alsof bladeren verguld zijn, aaibaar soms uitzichten sterven voor mij in lange stiltes hier op dit punt tilde ik jou van blijdschap je bloemenlach en heerlijke huid kropen hartstochtelijk in de wuivende boomkruinen “which way the wind blows”, ik hou van jou zei je, op afstand gadegeslagen door…

Vrouwen met opgestoken haar door speld of lint bijeengehouden Losse haren vibreren in bries in stralen van de zon die haar mooi' huid verlichten door opperhuid gerezen bovenuit opgestoken Ook met elastiekjes weten vrouwen te bekoren In allerlei kleuren diverse smaken bijeen met staartjes die inspireren in kleuren van de regenboog zeer aaibare…

Zacht en aaibaar is haar huid en koud; gehakt, geraspt, gepolijst schreeuwt ze woordloos naar wie maar naar haar wijst.…

nee, ik schep niets ook geen afstand schik mijn veren slechts wat warmer onafhankelijk van toevallig beschikbare schouders onder plooigezichten van meelevend marmer deze zomer is te verbleekt om de ondergaande zon nog onder zijn vleugels te nemen nee, ik schep geen afstand maar een volle wintertooi om weer aaibaar te zijn…

De beestjes worden in de was gezet met aaibaar haar. Alleen van was hun snoet. Zo blijkt ook hier maar weer eens: deze keus blijkt niet zo veel meer dan een wassen neus. (er worden wassen beelden gemaakt van de honden van Fortuyn voor Madame Tussaud's)…

geef de tijd een kleur het avondrood bijvoorbeeld geef je gevoel een geur voor mij mag dat lavendel zijn tracht wat je ziet te omvatten in aaibare woorden...…

Dat aaibaar is, maar lusteloos in bed en elk orgasme berekent tot de laatste geile gil. Ze is een opblaaspop, met dat verschil: die blaast zichzelf niet op en rekent niet hoeveel je storting opbrengt bij de bank.…

Dan is het zover de laatste fase balans op nul gesteld handen vullen zich met werkelijkheid met zaden dode takken aaibaar wild de adem zoekt verlenging maar niemand kent de maat ik plant bomen die als ze groot zijn zaden strooien die tot bomen ontkiemen die als ze groot zijn zaden dragen voor de toekomst…

en ik, ik heb me geproefd in je woorden ik zag je vingers me liefhebben me strelen me openen maar ik durfde niet durf niet omdat ik niet aaibaar ben niet geplooid om gekoesterd te worden maar jij je hunkering naar nieuw ik zie je de letters in stomme verbazing bekijken de spanning in je is voelbaar erotisch nooit…

alsof de gesprekken die ik hoor zich uit boeken losmaken ik kijk haar aan vanop een afstandje soms is er geen verband en toch hangt alles samen - meisjes en vrouwen uit andere seizoenen, een schoolblad - het zijn flarden die een weg vinden aaibaar zoals rood fluweel iedereen praat in de warmte van haar licht een gedachte komt…

uitgaansleven geen losbandigheid maar de ongelimiteerde handigheid in flirt en subtiele hofmakerij zag in ogen het ongeremde jezelf verwennen met drankjes en pil de zoektocht naar het nieuw onbekende grenzen verleggen in het je niets laten zeggen helaas heeft deze vitaliteit een nare bijkomstigheid ontwakende katers zijn niet aaibare…

Aaibaar, zacht, kwaadaardig. Ik heb haar ingeleverd, uitgeleverd, een offer bij halve maan aan de god met de grote K. De ander is dapper en bungelt voor twee, wat heeft ze voor keus? Ik streel mij, altijd op zoek, nooit meer zomaar uit liefde. En hij, wat vindt hij, huid onder handen?…

ik heb me geproefd in je woorden ik zag je vingers me liefhebben me strelen me openen ik durfde niet durf niet omdat ik niet aaibaar ben nooit geplooid om gekoesterd te worden maar jij je hunkering naar nieuw ik zie je de letters in stomme verbazing bekijken de spanning in je is voelbaar erotisch nooit hebben we geweten…

Ritmisch verschoof de troubadour het contragewicht van het leven zijn zinnen schoten soms vuur horizon scheen lichter voor even Hij brandde woorden in neon van binnen bedekt met velours het leven werd minder beton door contrast van zacht parelmoer Zwaartekracht trok minder zwaar vreugde nam plaats van verdriet toekomst leek weer wat aaibaar…

Aaibaar zijn de woorden hoe voelbaar is de taal nooit zullen letters sterven elk graf heeft haar verhaal doden zullen herrijzen stenen worden verplaatst donderend klinkt het dag wanneer men is uitgeraast de kiezels zullen knarsen het pad begaanbaar gemaakt sterke eiken verstouwen op dat wat is geraakt al zullen bladeren…

afstand in een zucht en liefhebbende ogen waarvan het licht alle zicht op geluk laat zien als de spanning groter wordt luiken ze even zilte tranen om daarna weer te glimmen in een nieuw beginnen geschoond door plotselinge vloed als enige remedie tegen te warm geworden bloed want afstand nemen doet goed om het perspectief aaibaar…