Alle inzendingen over afgesneden

verdriet vandaag was ik aan je graf maar je was er niet en toen ik je mijn bloemen gaf voelde ik al het verdriet van de velen wier leven met het jouwe was verweven ik voelde al die levensdraden die werden afgesneden kon al het verlangen raden die nog éénmaal aan elkaar te smeden maar je was er niet wij waren er alleen met ons verdriet…

Als een oranje bal gaat zij onder ze kleurt de wolken roze een feest in de hemel in de laatste dagen van het jaar mijn hart springt op bij de aanblik en ik mijmer ga nooit... weg ga nooit weg uit mijn hart het zou koud worden ga nooit weg uit mijn gedachten ze zouden worden afgesneden ga nooit weg uit mijn dromen ze zouden kleurloos…

Bedolven met sterk verlangen liefdevol afgeschermd, nee eerder bruut ondergedoken bijna zinderend afgesneden van de sprankelende zon. Zit er mee in mijn maag, maar het zoekt zijn weg toch wel omhoog. Bittergoud vervreemd, pril geluk genoeg ja resoluut weggestoken het maagdelijk witte goed. Verder kan het zo niet gaan.…

Iemand zei je moet je vaart versnellen om van verleden los te komen, je moet als een voertuig in z’n vrij de heuvel af niets houdt je bij, niemand heeft nog een naam, precieze tekeningen rekken tot strepen die aan het eind van de zindering abrupt de grond in gaan wat je weet raakt achterop, adem wordt afgesneden als een koord en als kreten…

De eerste otter in het Groene Hart Is gisteren meteen weer doodgereden Bij Nieuwkoop al een bochtje afgesneden Toen dwars door Hazerswoude, héél apart Het is de laatste keer dat ik het zeg; Geen otters op de provinciale weg!…

genoodzaakt terug te reizen kwam de tijd in hoog tempo los: vlak landschap, luchtige lente oevers met zacht walsend riet geknotte wilgen als stille getuigen gebalde vuisten, scheve boosheid in strenge slagorde langs rustig water takken slordig vergaard en gestapeld afgesneden van de ouderlijke stam om eigenzinnig in bloei te komen tot ontelbare…

Of zijn we blind en afgesneden van 't echte leven dat een gaan is, altijd verder en nergens iets vergaart?…

Mijn jurk is langs mijn lichaam en aard precies afgesneden, om de voorbeden te bidden. Mijn jurk is een stuk van de Aarde om Haar enkel te beminnnen. Mijn jurk staat me tegenwoordig mooi: zó ik ben geworden... Mijn jurk draagt de gratie van een goed geweten: mijn grote goed !…

Van wortels afgesneden, het loof dat leven was en stem van wind en regen is op de akkers stom gebleven. Wij zijn gerooid en afgelegd en nagekeken op gebreken. De grond die onze moeder was is dood gewicht gebleken. Wij liggen op een bietenvaalt, nog wel bijeen maar zonder hoop.…

Van wortels afgesneden, het loof dat leven was en stem van wind en regen is op de akkers stom gebleven. Wij zijn gerooid en afgelegd en nagekeken op gebreken. De grond die onze moeder was is dood gewicht gebleken. Wij liggen op een bietenvaalt, nog wel bijeen maar zonder hoop.…

zouden worden als het tenminste lukte om er vorm aan te geven en toon uit te krijgen de bloemen werden later meegenomen aan haar gegeven als dank voor het late buitenspelen nadat het eten met grote snelheid was verorberd nog een boterham voor onderweg was ingepakt nu komen vorm en toon uit andere instrumenten schoonheid wordt voorzichtig afgesneden…

Op zo'n verzamelpunt van zeven wegen kiest het leven soms voor een nieuwe weg, waarop zeven maal iets van het verleden kan worden afgesneden. Avontuurlijk of bestuurlijk; flierefluitend of vooraf bepaald; draait de wegwijzer zeven maal een rondje zonder dat de kern iets van een nieuwe essentie naar voren haalt.…

is de terugweg ingezet als veel, verder weg komt te staan heb ik onderweg wel goed opgelet of droomde ik, door alsmaar voort te gaan beschrijf ik het tanend heden waar tafels en stoelen bevriezen en van mijn kamer hoeken worden afgesneden; heb ik het dan over loslaten of over verliezen het kan ook zijn dat mijn bewegende buitenring…

Paleizen zijn scheef afgesneden, Van andre ontbreekt een brok muur. Lisboa bestaat in ’t verleden, Maar ’t kent geen rust, enkel duur. Was het ooit aan een stad gegeven Voort te leven als geest, Vreemd nu en trouw vroeger gebleven Na een asregen op een feest?…

Groenlanders en ijsberen leren in de poolnacht dansen in benarde ruimte aan afgesneden randen liefdesdans noch -verhaal van ijskoningen en Inuit echte mensen gevangen in niet eindigende winterwals het kan: levende wezens op hun achterpoten leren staan maar diepe ontheemding dans of aai of sla je er niet uit opiaten leren ontembare…

Maar afgesneden van de oever. Stroomopwaarts zwemmen ging al lang niet meer want verzuipen dreigde, en je wou naar de oever. Maar nu het water niet meer stroomt in de stalen rivier van jou geest. Blijft enkel modder en vuil achter en verstikken dreigt. Je kunt nu niet meer zwemmen, enkel de keuze tussen stikken of verzuipen.…

vergeten duin in overvolle stad door huizen afgesneden van de zee de schilder Mesdag hield er atelier de dichter Kloos heeft er ooit liefgehad een stille, praktisch ongeschonden schat bedekt met groen en zand in goudlamé of ... stedelijke offerplek in spe de buit van politiek op dievenpad is het wel goed je gaven te beschrijven je bloemen…

ingegoten heel nietsvermoedend van wat naar jou gaat wat ook geen sleutel heeft noch eender welke omweg geen poort noch brug maar enkel ongeveer gewoon daar vloeit, aan het verlangen afgestaan jou raakt wat van mij komt gestroomd en gaat en gaat zoals de veelvoud puntjes als was ‘t begin van onzer beider vragen dat ‘k wil wanneer zelfs alles afgesneden…

In donderend geweld is verzet gebroken mijn huid gescheurd en wonden open ledematen met lood verzwaard de adem afgesneden rotsen geteisterd door beukende golven stranden gespoeld tot stinkend drab duinen geëffend, vervallen, bescherming verloren velden bruin verbrand door de droogte wouden in vuurzee opgegaan dieren door dorst gestorven…

Hoe het is om nu te leven – door verleugening en kromspraak uit de taal verjaagd te worden knecht te zijn van hen die ons zouden bedienen — Tot monddode wezens vermalen, door naamloze machten beheerst, wordt ons de adem afgesneden, wordt het mes ons op de keel gezet. --------------------------------- uit: 'Cantus…

een lieve meis heeft haar jeugd verloren zinloos en plots eindigen haar woorden stokt de weg naar voren haar jong verleden een scheppende bloem sterft in het heden bladeren van geluk zuigend naar het licht buigen troosteloos worden machteloos afgesneden..…

weer laat de natuur zijn teugels vieren om de ondraaglijke saaiheid van het leven te versieren de rivieren zijn geknecht hun speels meanderende bochten afgesneden en weer recht gelegd maar een stortvloed zal de vele dijken doen bezwijken water zal zijn overloop weer krijgen hagel gaat de oogsten stenigen terwijl storm bossen rooit en…

en het wachten uit openstaande deuren het geluid en de stervenspijn; erom huilen van haar, enkel van haar en van witte wolken in iedere verwarde val, soms zichtbaar overdag door de onrust van heupgedragen regen hij schreef naar huis kon het loslaten niet horen, niet met één hand - verte is de waanzin waarvan de vingers werden afgesneden…

Werd zij het blauwbloedig teken Toen de hofdames hun japon versierden Een kelk als accent voor het decolleté Terwijl de zonnekoning smaalt Zo ruilt men haar voor zware buidels Gegrift in de gevel, gegoten in het hek Ze plant zich voort in een waaier Vermenigvuldiging van vorm en kleur Met strepen en vlekken besmet Aan de okselknoppen afgesneden…

Ik heb mij later slechts vergist met te veel water bij de wijn; het oergevoel lang uitgewist tezamen met de vreugd' en pijn van dat vuur uit het verleden bleek elke zoektocht afgesneden of te verzanden in een woestijn.…

Ik heb mij later slechts vergist met te veel water bij de wijn; het oergevoel lang uitgewist tezamen met de vreugd'en pijn van dat vuur uit het verleden bleek elke zoektocht afgesneden of te verzanden in een woestijn.…

Ik strijd voer oorlog met de demonen in mijn hoofd zal ze achterlaten bij de opgedroogde bronnen van angst afgesneden van voeding en werkelijkheid ik klauw mijzelf omhoog uit de diepste spelonken van mijn ziel verlaat ons niet roepen ze mij na vergeet niet wie jou geholpen hebben in de strijd tegen het leven ik negeer…

de lijn van de landweg duwt er dood tegen de dijk vergezichten voor even afgesneden. mijn voeten beklimmen de trap door de dijkenbouwer ontworpen om te schouwen mijn neus vangt zilte geuren boven ontrolt zich het landschap 360 graden wijd.…

Jouw gedachten doen mij pijn en dit scheiden is ook voor mij nieuw lijden maar het volgen van mijn hart is bitterzoet mijn keuze is gemaakt, het ga je goed vriendin, vandaag zwaai ik je uit, ik kwam niet lichtvaardig tot dit besluit nee, ik heb gewikt en gewogen en afgesneden met mededogen. dag niet-meer-vriendin.....…

Ik heb nooit geweten hoeveel pijn dat afgesneden zijn zo schrijnend zeer doet en mij zielloos laat verlangen naar eertijds, slechts Liefde, niet dat bange, die lege leegte wat toekomst heet, oh God ik mis je. Je sprankelende aanwezigheid, onze onafscheidelijkheid en onze zielen twee in een, ik mis je zo.…