Alle inzendingen over afscheid OR berustend

Waarom die domme vragen Valentijn Ík hoef die keeper toch niet af te bellen Je stelt alleen maar vragen om te rellen Ik geef geen antwoord meer aan zo´n chagrijn Dead or the Gladiolus in Qatar Ook sunder Cillessen come we best far…

de voorlaatste bladzij, papier met gebruinde vlekken kleeft ook nu aan mijn hand ik las het duizendmaal op een rij noch mijn gemoed noch mijn vinger willen verder trekken ik bezweer het einde ontken een mogelijk afscheid berust liever in het onvolledig zijnde wil mijn verbeelde geliefde bewaren eer zij mogelijk naar de stilte…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

Zijn takken hangend onder zware wintermantel berust in zijn lot.…

Het lage zelfbeeld van Rimbaud berust op zijn onderdrukte jeugd...…

Ik herinner mij jou. Die schuine ogen van je die ondeugende blik met daarachter dat immense verdriet. Hoe ik mij steeds verbaasde, over die vreemde combinatie van levenslust en levensmoe. Dat dwars door de pijn heen leven terwijl je bezig was te sterven. En nu, zonder jou gaat de tijd gewoon z’n gang zonder jouw oren om mijn verhalen…

oudjaar, het is over het is bijna gedaan er resten je nog enkele uren afscheid doet lijden mijn hart doet pijn velen hopen reeds op het nieuw laten het oude onterven ik kan het niet meer aanzien zoals bij alles in het leven is het ook voor jou zo… alle schoonheid moet sterven vaarwel … tweeduizend zeventien!…

Oktober stemt mij niet verdrietig om een afscheid. Met haar verder te moeten leven is mij niet de eer te na. De oktobermaand zal de kiemen erven en het leven bewaren voor erna. In oktober is er ruimte voor een laatste groet. Met haar prachtige kleuren waar ik tussen sta, is het berusten tussen wat tijdelijk rusten moet.…

Oktober stemt mij niet verdrietig om een afscheid. Met haar verder te moeten leven is mij niet de eer te na. De oktobermaand zal de kiemen erven en het leven bewaren voor erna. In oktober is er ruimte voor een laatste groet. Met haar prachtige kleuren waar ik tussen sta, is het berusten tussen wat tijdelijk rusten moet.…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Afscheid is niet erg, je ziet elkaar toch wel weer. Afscheid is niet erg, je ziet elkaar de volgende keer. Afscheid voor een tijd is niet fijn. Maar afscheid voor een tijd doet ook geen pijn. Afscheid voor altijd doet verdriet. Maar afscheid voor 'altijd' bestaat niet.…

twee blauwe houten klapstoelen achtergelaten op de vlonder de boot in dezelfde kleur ligt op zijn kop ernaast ook op het droge getrokken. gereed om ze op te bergen voor een volgend seizoen een nieuwe zomer…. stil kijk ik uit over het meer het is of ik de echo hoor van kinderen die hier lachten zwemmend in het koele water op de klapstoelen…

Mijn lichaam nu verzonken in het aardse, de ogen gesloten de mond gesnoerd. En Ik ben in stilte verheven.In afwachting op een nieuw leven. Mijn ziel verlaat weldra het stoffelijk lichaam, dit door de tijd geschreven, mijn dood is geen dood maar het is overgegaan naar een nieuw leven, laat mij gaan in vreugde en blijdschap, met een lach en een traan.…

de kleurrijke herinneringen aan mijn familie berusten op fictie de werkelijkheid zal en wil ik niet beschrijven daarvoor is het altijd te vroeg…

Vader ben je en blijf je met sprekende ogen en stralende berusting in gebluste liefde...…

Afscheid dat bestaat niet…

Traag glijdend omringd door duister Berust ik zuchtend in het feit Dat de tijd zijn sporen nalaat Is dit dan vertraagzaamheid…

Afscheid doet altijd pijn maar zonder afscheid zal het nooit over zijn afscheid nemen is een ritueel heel essentieel want afscheid nemen is ook afscheid geven het is een einde maar ook een begin van een nieuw leven voor allebei…

op mijn zolder huist een kwast en die schildert al dat grauwe en dat nooit vergeten ouwe tot een kleurrijk mengpaneel ’k hou hem daar nog even vast en ik laat hem rustig bouwen aan mijn nu nog onbehouwen aquarel van ’t luchtkasteel aanstonds vormt zich alle last tot een machtig schilderij -hier sta ik- en -daar sta jij- alles keurig in…

Wanneer zij, gebroken door de vragen, Ten einde raad, de derde man de hare noemt Begint haar te dagen, dat er dingen zijn die ze niet weet. Het eerste raam was steeds het hare Ze ving het zonlicht en de mijlen tot de zee Als hij haar ontmoet, en ze glimlacht ter bezwering van alles dat zij niet eerder kende En ze zich sluit als een stenen…

ze zwelgt zijn zinnen zonder zuchten zomaar zondag zal ze zondaar zijn zijn zwaard zal ziedend zaaien zij zal zich zielloos zingen zomaar zonder zelfzucht…

gewoelde letters van de zinnen, ketters van regels en van lichtsporen in het woord, in gestreden voren wordt nooit onderhandeld, gewoekerd, welgeschapen, wat meer is dan enkelvoud, de dood is koud, as heeft geen geheugen, bewaart zich in de ziel van poëzie, in verstrooide poriën van een gedicht, in een taal die ik versta, in berusting…

me argeloos de mond te snoeren met onbekende woorden, om de sterfelijkheid met zijn handlangers te bedwingen, zwervend voor de poorten van de onmacht, blijven boeken zonder lezers, tot stof vergaan, teruggebracht tot schimmel, worden niet verbrand tot louter inhoud van de dromen om die beter te ontwarren dan de beste therapeut, berusting…

Wij willen graag erin berusten, maar eerlijk waar... het doet wel erg veel pijn.…

de nacht valt in het leven trekt zich langzaam terug en vlucht in opgetrokken muren geen klank, geen toon verliest zich in de straten het woord valt stil wat zeggen wil er valt niets meer te praten een lamp gaat aan zo'n schamper licht het heeft geen kleur geen geur het zal natuurlijk nooit echt duren de nacht valt…

Er is berusting die wil doden, nadat ze mijn gezicht heeft weggenomen. Alles verdwijnt. Zelfs de duisternis trekt op. ------------------------ uit: 'De gang', 1979.…

Als we beiden de verste sterren gadeslaan gepriemd op het zwarte canvas van de kosmos wordt de afstand driedimensionaal overbrugd en kom je zwijgend uit het niets vandaan, in elke hand de contouren van ons verhaal,een aubade aan de tijd waarin ik berust en ademhaal.…

spel van rozen, kaarten en hartjes van aandacht verstoken verlangens wachtend op een dag met ballonnen het carnaval van liefdes gedichten geheime fluisteringen en teleurstellingen weer te laat om jouw kaart te versturen opnieuw een gemiste kans op geluk ik voel mijn rode hart kloppen mijn liefde voor jou gaat nooit stuk…