Alle inzendingen over bevroren rafels

hoe diep kan het graf van mijn adem zijn dat ik met duim en vingers graaf wanneer het zand likt en kijkt naar mijn wimpers als naderende nevel voorbij het ijzeren hek van doodse stilte wat tussen jou en mij bestond, verdwijnt geluidloos, steeds dieper in de nacht tot de maan valt en niet verder mijn huid dunspijlig…

Gedachtes spelen door mijn hoofd Over hoe het had moeten zijn Pijn nestelt zich in mijn lijf Het vecht om een weg uit Het glas wordt steeds leger licht speelt met de kleur troost komt er niet vandaan confrontatie met wat niet meer is alleen zwoeg ik de avond door morgen weer een dag het koord is doorgesneden maar rafels schuren langs…

als de waarde van het leven verdwijnt in grijze mist de eens stralende liefde walmt als een kaars zo ook de eens schitterende geest zijn waarde verliest herinnering slechts rest knipt de dood genadig de laatste rafels los…

Waerover gaet dit quasi mystieke surrealistische droompastiche, zo vraeg ik u in gemoede af Een raedselrafel waar de vogelen des velds hoegenaemd geen droge desem van lusten Ik zie, althans tracht met mijn derde oog te zien wat mij anders zou zijn ontgaen: een duister atelier waar veren botten en huid aan een pijnlijk nauwgezette…

-Je kijkt me niet aan en houdt je ogen gesloten in je bevroren gezicht- “Kijk en luister dan toch!”…

Ik droom weg in een landschap dat bevroren lijkt, waar alleen het geluid van kou bijna te horen lijkt. Waar alleen de eenzaamheid en de stilte regeren, en mijn hart niet meer klopt maar enkel nog zwijgt.…

Sprak jij nog twijfel terwijl warme armen de bevroren nacht weer deed ontwaken lege koude handen morgen ontdooiden getekend in een schaduw van later laat jij gisteren gaan nadat de mist zelfs jouw sporen wist en nu verdrijft langs pijn afgedrukt in tijd is loslaten anders dan dat jij de andere jou mist koud door en door…

bevroren water lijkt op een begaanbaar pad tot je er doorzakt…

Bevroren dromen laten een laagje ijs achter op m'n hart die het ritme ervan verstoort maar als ik in je ogen kijk zie ik een zonnestraal dan smelten m'n bevroren dromen als sneeuw voor de zon allemaal...…

Pijn als een ijzige wind dringt zich binnen in mijn ziel die inkrimpt van deze kou, en dan...de zon komt op en werpt zijn warme stralen over mij heen Maar het is al te laat, mijn hart is reeds bevroren.…

Zeeland is bevroren en ligt onder een dun laagje ijs alles is wit zover je kan zien en de lucht is sombergrijs. De zon kan er niet doorheen komen door de bewolking ozo dik de dieren voelen zich nu alleen met hun troosteloze blik.…

hoe voelt een moeder zich haar kind op straat half dood, bevroren uitgehongerd vreest de nacht die weer nadert bevriest het bloed ook het gevoel het knagen van de maag worden oren doof voor het ongehoorde in dat kartonnen huis mijn bed kijkt me verwijtend aan hoe kan ik slapen gaan de boze ogen van het kind als een eindeloze echo…

toen het donker zich om de dag zou striemen als een zwachtel om een stomp hoe bijna geruisloos de grond onder ons bevroor en ook de lucht tussen onze monden ook de rijm nog dronken van sporen uitgeneveld wist je dat meeuwen op het ijs blijven zitten? tot krakende barsten de dooi aankondigen…

onder dik ijs heerst geen wind geen geur. geen kleur. enkel uitgevaagd pallet van pastel als herinnerd. hoe er vissen zijn traag zwijmelen als verstild. ze doorzichtig zijn als nat papier en water haast vaste vloeistof is geworden. planten hun adem stokken. hoe de lucht tussen ons bevroor en ook de woorden tussen onze monden.…

Geef maar, geef het mij maar die dagdagelijkse dingen welke je niet meer kunt benoemen geef maar, geef het mij maar die herinneringen welke huilend rimpels schrijven in jouw gezicht geef maar, geef het mij maar die jaren van toen waar de lach nog armen had om je aan te warmen geef maar, geef het mij maar ik zal ze verzorgen…

ik streepte zwevend weg in straffend raken wist van mythische figuren bouwstenen te maken voor mijn komend rijk gegrondvest op de rede geen dwaze luchtkastelen versierselen en ornamenten maar transparante treden op de ladder naar omhoog zonder losbandigheden aan het einde van de regenboog toch zijn er rafels in de krochten beneden…

Toen ving een roodbruine stam nog de ochtendzon op, puur cederhout van caran d'ache. Later fladderden er raven tussen de al even gerafelde takken van de lariks. Een schicht: de schaduw van een zwaluw schoot door de zomer. En in het sprookjesbos is plotseling de stinkzwam dwingend aanwezig. Doodgaan behoort tot het zeer weinige…

's avonds in het vervloekte huis sluiten de man en de vrouw tevergeefs de geesten op in hun hokken 's nachts kijken ze achterom de man en de vrouw en ze zien altijd hetzelfde: hun beschadigde kind de tijd wil maar niet verstrijken het wrakke leven wankelt het wacht niet langer op de afgepelde toekomst waarin hun dromen bij opbod…

je handen strijken alles glad rafels blijven krullen door je lach ondeugend knip je er wat af voor schone schijn onderhuids waar draden nog vervlochten zijn stoeit het patroon in vele variaties op zoek naar de onmogelijke lijn…

diep in ons brein wachten oude ontembare herinneringen op nieuwe kansen de heimelijk stekende bij ratelende cicades een fladderende nachtvlinder die het licht zoekt maar naar duisternis verlangt gezeefd en opgeslagen in diepe kasten op zolders in kelders de onuitwisbare bron van wie we zijn levendig verwarmd en verscheurd bij rafelig…

kapotte dromen gerafeld stukgeslagen  in het diepste kermen schrijnende klanken van onverteerbaar verdriet  ondoordringbaar  verward in kluwens draden van uitzichtloosheid scherven verspreid in diepe duisternis  verloren in verlatenheid verbinding verbroken …

ik rafel niet meer aan mijn stukjes leven maar pluis uit waar ik na al die jaren ben gebleven had alles op een rij in een land met ongekende en uiterst diverse mogelijkheden tot een fysieke averij en het bestrijden ervan mij onder de laatste rafels ernstig deden lijden de strijd lijkt nu gestreden maar schade door bestraling…

scherp glijdt het mes langs het touw nog strelend de snede komt onverwacht fel door vezels die rafelen uit draaiende kabels hakkend op weerstand bot snel het lemmet pas als de rafels gaan krullen zal de kern zich onthullen…

Een ijzige wind suist door het dorre riet, dat hard en scherp, maar breekbaar, als een bruingele rafelige rand, de grens markeert tussen de bevroren vaart en het lege besneeuwde achterland.…

ook aan de randen van mijn naam beginnen rafels te ontstaan…

Hoe vaak heb ik Al niet geprobeerd Om het diepste In jou te bereiken Om telkens weer Te constateren dat Het de bevroren Ondergrond in jou Is die mij dat belet…

Bevroren van binnen Ik loop weg Ver weg in het niets…

één keer slechts beweegt ieder zich met bezielende bagage door de atmosfeer de reis voert langs de eeuwigheid en tijd bespoedigt de tred om uiteindelijk als scherprechter te bevriezen die kou, mensen, ik zou willen weten waarom is dat nou precies de kille angst de me bekruipt wanneer ik stil sta…

herinneringen De paniek raast in mijn keel Tranen stromen door mijn lichaam Elk gevoel is er een teveel Eerst, eerder, nu en morgen Lijken verstrengeld tot een moment Onduidelijke lijnen in mijn hoofd Alle herinnering en gevoel gemengd Verloren in tijden die niet bestaan Duizend ogen draaien rond Ongelovig starend naar de beelden De schreeuw bevroren…

Glanzende tranen onder mijn huid Onafgebroken zonder geluid Zacht serene rust aanblik van schijn Diep van binnen vervuld van pijn Gedachten scherp malen en dwalen Willen begrijpen onmacht vertalen Lichtgroene ogen broos vol verdriet Zoeken verlangen vinden je niet Mijn hart verdwaald toen jij verdween Bevroren geluk weer alleen…