Alle inzendingen over blonken

Schitterend als diamanten, zo blonken die ogen van jou. Waarvan ik de scherpe kanten, wel even afslijpen zou. Ik heb me erin kunnen verdrinken, tot op de bodem van je ziel. Maar toen kreeg ik te horen, dat je op iemand anders viel. Opeens zag ik je ogen van een andere kant, als van een ongeslepen diamant. Ruw en zonder enige glans.…

Zij blonk tussen haar blauwe haren als een topaas uit diep fluweel; een muziek van boze gitaren scheen uit haar wezen op te varen maar geen lach klonk ooit uit haar keel: zij blonk. (Te goed voor een rondeel.)…

Ze hadden mooie slanke benen alle drie ze waren twintig de tafeltjes waren wit de stoeltjes ook ze blonken…

hij heeft - ten slot daar neergestreken - toen d'eerste druppels blonken van de nectar die zij bood een enkele gelikt, gedronken. en zij, zachtrose, ontsloot.…

pa, ik bleef hier jij ging naar daar de dood blonk tekende schaduw over een bloem eens zo fleurig, zo mooi en ik wenste zo zeer de vruchtbare zon nog eens de glimlach een woord van je mond och, ik wist wel dat het niet kon..…

Het blonk op al mijn wegen Zo vriendlijk en zo zacht, Een zonnetje van zegen, Te morgen en te nacht. Het blonk van heilge liefde Voor zoveel goeds en groots; Het scheen een licht des levens, Maar ’t bleek - een boô des doods!…

blonk een lach en ik kon pas vertrekken toen ze ook de wereld zag…

Het was de dag dat je ogen blonken, de dag dat je glimlach straalde en ik je mond voelde. Het was de dag dat je geen woorden gebruikte, de dag dat je handen ontdekten en mijn hart sneller ging slaan. Dat was de dag dat ik wist dat er ook in mij liefde ging groeien.…

Stilte in donker gedrongen Tijd in lengte geslonken Tranen, die stil sprongen Stillagen en flets blonken Welden in het wankele zicht Broos, amper tastbaar Vond je eindelijk elkaar In het prille ochtendlicht…

er glansde vreugde op de Dam ze sprak uit ogen, open naar de hemel en men eerde blij de vrijheid een geweerloop blonk zijn koude staal stonk zwaar en schoot een vloek over de mensen uit in elke ruit rondom spiegelde het kwaad…

ogen blonken donker je hand streelde het zwart fluweel in licht onbehagen wist de vleug aandacht te vragen het arrogante trekje rond je mond krulde weerspannig om geen afwijzen en vertragen je vroeg vriendelijk of ik het niet meer wilde dragen…

stralend was je lach toen ik nog even de wolken donkerde die ik bij me had gooi maar open zei je zachtjes met een helderblauwe stem waarin de zon al scheen in onze ogen blonk het snel oplossende vermogen dat alleen de lente kent ongeremd in bloei…

tocht vocht zich van buiten naar binnen verkilde de sfeer van stappen die kwamen verstilde het moment van ontmoeten in ogen lichtgrijs blonk het ijs van begroeten zonder hand al die jaren ik kon me de illusie besparen van het nieuwe beginnen het tochtte nu ook ijskoud van binnen…

Er is niets dat mijn wereld veranderen zal dat voel ik aan mijn donkere water Steeds als ik verschijn op het hengstenbal lig ik niet met een poes maar met een kater Vuurstenen hart zoekt ketsende vonken de zon trekt minirokjes en hotpants buiten Contactgestoorde woorden die eens blonken doen mij staren naar jou in spiegelende ruiten…

Er werd een man gevonden bij een sloot blijkbaar beschonken de man bloedde dood ik las het in de krant man dood aangetroffen bij een sloot hals geschonden de man bloedde dood een ekster deed het de ader blonk uitdagend rood hij wikte niet maar pikte de man bloedde dood…

‘k Zat bij 'nen boom te lezen, al in mijnen brevier, de zunne kwam gerezen, gelijk een kole vier, de blijde vogels dronken de dreupels van de Mei, de morgenperelen blonken en brandden in de wei lijk vier: 'k Zat bij 'nen boom te lezen al in mijnen brevier.…

zag je handen bezig in hun dagelijks gebruik je neuriede en lachte af en toe voluit in het poetsen van de meubels blonken jaren van tevredenheid jij had je plaats gevonden een groot gezin dat groeide naar een nieuwe tijd het huis is leeg heb in stilte afscheid kunnen nemen toch zwaaide jij nog even…

er kwam een meisje mee ze was lief ze had in goud gesponnen haren waar haar tanden parels leken klonk een roze lach zomaar op een dag verscheen ze haar gestalte aan de hand van trots warmte en een beker thee namen plaats op kleine tafels haar blik blonk in rots vaste ogen…

ik zag je parelende lach het snoer vol gevoel hing om je hals blonk in lichte tinten eeuwige schoonheid van schelpen en zee volgde jouw golvende lijnen zij namen mij mee naar onpeilbare diepte waarin ik herkenning opdook mijn leven zag laveren tussen geboorte en nirwana rood…

'k Zat bij nen boom te lezen, al in mijnen brevier; de zunne kwam gerezen, gelijk een kole vier; de blijde vogels dronken de dreupels van de mei, de morgenperelen blonken en brandden in de wei, lijk vier: 'k zat bij nen boom te lezen, al in mijnen brevier. 1859-60…

Och jong verkwijnend harte, Dat zich zo gaarne bedroog: 't Was de koorts die gloeide op haar wangen, 't Was de dood die blonk in haar oog!…

In tranen verzonken Oneindig verdriet Zat ze daar, tranen blonken In haar ogen, het pleit beklonken Ze barstte bijna en hij verliet Haar alles, haar dromen Uiteengespat in vale wanhoop In ijdele illusie bekroop Haar het gevoel, dat het nog goed zou komen Kwetsbaar en aangedaan fragiel Een hoofdstuk afgesloten Verlaten en verstoten…

ik was op reis en genoot de liefde van anderen maar ook de dood was heel dichtbij en hand in hand begreep ik het verband van duizenden en één vanaf haar eigen hoogte blonk een kleine ster alleen een krachtige verschijning en een helder blad bracht eindelijk nieuw leven na een zuiverend bad dat ook aan duizenden en één door…

toen haar witte dood verstierf tot schitteringen binnen zomer zong de merel regen tot een diepe spiegelplas windstil getrokken glad gemaakt als glas, eindeloos zwart de bodem daar blonken bloemen aan mijn oppervlak hun tere hoofdjes bogen laag, tot aan de verteblik van kijkers er woonde niets dan liefde, niets vertrok het beeld…

Alle vrouwen -die ik ken- zeg ik dank met dit boeket bloemen Mijn moeder die me het leven schonk Mijn gade die in 'geven' uitblinkt en blonk Mijn dochters een 'levendig' drietal kun je hen noemen Kleindochters op Opa's knie voor elk een En dan meteen het noemen van de rij 'goede vriendinnen' die vriendschap…

je zag kans om cirkels te doorbreken die je boeiden maar je vrijheid snoeiden je hebt het goud dat in de verte blonk met beide handen aangegrepen het schitterde als wijn op dronk je jeugd deed pijn en is verweven met afhankelijk zijn, bouwen zonder enig stuk vertrouwen je ogen glanzen weer dagen lijken uren je nieuwe baan heeft…

Aº. 1652 In gene trouwring blonk ooit Indiaanse paarle Zo zuiver, als Suzan in ’t huisgezin van Baerle. Zij dooft met haar gezicht de klaarste diamant, En stookt in ’t kilste hart een overkuise brand. De Schoonheid, Jeugd, en Deugd verzamen hier te gader. Maar ’t rijp verstand verbeeldt het oordeel van haar vader.…

Liep het niet mooi synchroon de echo door de straten het geel, het zwart, het blauw en hoe blonk toch al ons chroom. Wat is er nog van over van al die pracht en praal? Waar is die prijs gebleven die zilveren bokaal ? In geld niet uit te drukken niet in een prijzenkast de herinnering van klanken het chroom, het blauw, de kwast.…

de tijd lonkte blonk uit in eeuwigheid maar in spiegelen was ik mezelf steeds kwijt ben vaak voorbij de horizon gegaan jaar na jaar nog steeds zag ik mezelf niet staan leven kaatste alles terug wat ik ooit heb genomen alleen geven deed ik sporadisch in mijn dromen pas later zag ik dat ook mijn sporen waren gewist…

rembrandt kon laten stralen het was altijd ploeteren en foeteren waarom ik niet de ziel naar boven kon halen alleen jij hebt mijn strijd geweten met oog en lach de waardevolle hints gegeven wees mij op nutteloze zaken die niets met de magie van jouw verschijnen hadden te maken ik portretteerde jou met kleren aan maar in je ogen blonk…