Alle inzendingen over daarna zweeg zij

er is geen wind er is geen verhaal zo warm als jij zeg je ik woon te ver van zee af om op de golven te drijven de meeuwen te dragen die in je hand wonen en waaraan jij je leven hangt als oude jaren op jonge bloesem ik woon te ver van zee af om me nog langer te laten wiegen door een handvol blauwe dichtregels zo warm als jij…

Jij met die twinkel in je ogen jij met die lach op je gezicht jij met je mooie karakter daar ben ik voor gezwicht Jij met je leuke dingen jij met je gouden hart jij bent nog steeds heel bijzonder jij bent het die mij verwart Jij, ik moet je vergeten. maar ik kan het niet jij, hoe moet ik het zeggen? Jij doet me veel verdriet.…

En neen, het zal niet zo zijn, dat ik jou verliezen zal. Hierboven moesten ze toch weten, hoe erg ik je dan wel mis. En neen, ik zal niet nalaten, er steeds voor je te zijn. Al wil je me niet binnenlaten, en lijkt je hart van steen. En neen, ik zal niet huilen, als je aan mijn grafsteen staat. Ik wil het ze niet gunnen, de wraakengelen…

het bleef stil toen ze elkaar in verdergaan begroetten één van hen had moeten spreken maar ze zwegen wilden alleen maar in schuifelende voeten een aarzeling horen die eigen gedachten verwoordden…

zou vertellen Hoe het allemaal voor mij voelt Welk geluk je mij laat delen Wat ik fout doe onbedoeld Wat als ik kon herstellen Beschadigd door onwetendheid Door gemis aan vaardigheden Zo moeilijk om kan gaan met spijt Wat als ik je zou bedanken Voor alles wat ik van jou kreeg Er was nog zoveel uit te praten Als ik niet zo koppig was En zweeg…

Zijn vader zweeg over emotie. Zijn vaders vaders vader zei het evenmin. Hoe vaak stond hij met zijn mond vol tanden als hij wilde zeggen:"Jij bent het die ik bemin. "Ik hou van jou" zie hoe trots hij is. Hij zei het! Hij zei HET Hij staat niet meer met zijn mond vol handen want die liggen in een glaasje naast zijn bed.…

ik vroeg of je nog van me hield en je zweeg lange tijd tot je 'kijk', zei, 'beneden' daar stonden in langzaam en laaghangend licht twee reeën een ogenblik stil, toen vluchtten zij snel en gewichtloos het struikgewas in hier en daar werden bladeren geel dat was wat je daarna zou zeggen 'september, de herfst komt er aan'…

de klap van de deur ogen dicht zodat stilte klonk zonder echo van vloeken wat er bleef behalve stapels onbetaalde rekeningen en verstopte leidingen een jongen van acht die ongevraagd naar buiten zeulde zakken vol verdriet elk weekend als verdwaasde japanners op toeristische trektocht zien dat er meer was geen tijd voor gemis regisseur…

Iets wil je overhouden van een dag, bijvoorbeeld van vandaag van schroeiende hitte die niet wijken wil nog flirt met de late uren die schemerend blozend glijden naar de nacht Iets van wat is geweest van dat voorbije wil je overhouden iets gewoon, gering als herinnering zoals verschaalde wijn in een glas avondwarmte die nog kleeft tegen…

ogen en lippen vol gekrast met verraad van een verleden ver gezicht waar maagdelijk kleine vingers werden gefluisterd in een tierlantijnen ledikant toen zijn mond daalde naar het poppenspel van zweterige handen en de geur vond van een onbetreden onschuld nam ze afscheid om wat ze verloor er was geen sprake meer van porseleinen…

nu mijn adem zo sterk de jouwe wordt moet ik wat uit mij geboren is verlaten nog eenmaal zal ik slapen in de duinen en de nacht laten kijken naar de golvende dansers op een wolkenrij uit mijn ogen zal ruimte fluisteren naar de zeewind waarin jij bent gekomen nu mijn stem moet zwijgen zal ik nog eenmaal slapen in de onverwisselbare…

het was die tijd die vrede wilde maar niet kreeg, dat het huis de luiken sloot, het zonlicht zweeg als je het licht kwam zoeken om de liefdesvrucht te plukken rijpend onder mensenvoeten om een woestijn te gaan bezetten jouw oase te ontzetten.…

zij stond er vaak koeien vulden het landschap en in de verte lag de stilte, net achter de oude gracht een kauw schreeuwde rauw naar het schemerend boerenland het deed haar beven het voelde als sterven moeizaam draaide ze zich om stak de lampen aan en in het licht om haar heen kwamen zij: de dreigingen, het verwijten zijn vlugge…

samen zwegen ze urenlang elk verdiept in een boek ieder voor zich op zoek naar een andere werkelijkheid daarna spraken zij fel van gevoel dat dringend om ontlading vroeg maar op een dag was het genoeg geweest en over de gemoederenvloed werd neergedrukt in draaien om een hete brij tot geen van beide nog iets ervan zei dat praten niet…

In ‘Zomergasten’ zag ik pas Dick Swaab De schrijver van het boek ‘Wij zijn ons brein’ Achter zijn lach hing steeds een grijs gordijn ‘De vrije wil ontbreekt’ zegt blije knaap Bij óns thuis werd het eventjes heel stil De buis ging uit, geheel uit vrije wil…

Ik zweeg toen ik haar schrijden zag en ik staarde haar bewonderend aan Het werd een fantastische zomerdag omdat ik dit moois voorbij zag gaan Zij zweeg doordat ze mijn ogen zag haar ogen blauw en haar haar blond Ze toonde mij die verrukkelijke lach welke ik bij geen enkel meisje vond Ik zweeg doordat ik haar benen zag de gratie; bijna zonde…

Hij dwaalde door de weiden Liep in zeven sloten tegelijk Haalde er oude koeien uit Waar niemand op zat te wachten De boeren zwegen en Schudden hun verweerde koppen Het vee zweeg ook En zwaaide met zijn staart.…

er zit muziek in mijn tuin in moltekens waargenomen ik stem de klem om ondergronds tot rust te komen en daarna voorwaar een drama vanuit het noorden dirigeer ik de woekeraar naar andere oorden…

[Senryu-light] "Bláffende honden bijten niet," zei de valsaard toen zijn Hector zweeg.…

Ik zweeg, maar Sprak niet de waarheid. En hoopte dat alles bleef zoals het was. Maar ik wist door mijn zwijgen niet Wat mijn boodschap was.…

iemand vulde de kamer met gebeden dichtte de stilte geluiden toe en zweeg met woorden…

de eerste kus met liefde weinig tot niets van doen kreeg ik van 'la fleur' frans voor 'de bloem' die zulks genoemd om zijn geloken oogopslag maar vooral ook omdat hij nauwelijks tot niet sprak en bij de minste aanraking zijn kelk geschrokken sloot. de eerste keer ging ik voortvarender te werk het was de dag voor ik…

we dachten eerst dat God was daarna werd het evolutie maar nog steeds begrijpen we niet al te goed vraag is natuurlijk wat begrip is en wat poezie wie weet gaat poezie dieper dan een beetje begrip nou ja, soms wel regelmatig ook niet dat maakt het alletwee aanlokkelijk…

stil, zachtjes niet bewegen hier was het dat wij zwegen dit plekje paradijs begin … of einde van de reis…

ze zat daar maar wat stil te wezen telkens ze iets zeggen wou brak er een stukje van haar mond dus zweeg ze en slikte…

Het orkest zweeg Het publiek verveelde zich dood De dirigent nam de tijd voor zijn hoge nood…

het is daar waar jij en god zwegen…

Ik heb noodgedwongen, mijn bloedhond weg gezonden hij zoog me leeg ik niet langer zweeg mijn bloedhond is bloedend heengezonden.…

Werkelijker is de werkelijkheid nooit meer geweest Het veer zweeg bedeesd: nacht had dichte mist meegenomen waarin de overkant was omgekomen een lantaarnlicht had het overleefd In het restant rivier was ruis, splinters hemel, afgedaald op een meteorologische schaal.…

De stem die ik verloor was een stem die de stilte niet meer kon brengen waar ik sprak en wilde fluisteren naar de schaduwen die mij wilden zijn en niet meer zwegen.…