Alle inzendingen over de laatste schaduw

En ik ze je schaduw Voor de laatste keer En terwijl ik je aanschouw Weet ik dat nooit meer Jij en ik zou zijn Nooit meer ons en wij Weg van elkaar Alleen nog samen vrij…

Spreek ook jij, spreek als laatste, zeg wat je te zeggen hebt. Spreek - Maar scheid je nee niet van het ja. Maak wat je te zeggen hebt zinvol, geef het de schaduw. Kijk om je heen, zie hoe levendig alles is - Rond de dood is het leven! Waar spreekt hij, die vanuit de schaduw spreekt.…

De zeven zussen hadden ook een broertje Een broertje dood aan het onschuldig ventje Dat speelde in z’n indianententje en in die wigwam liet hij vaak een boertje dat lachte daar hij erge kiespijn had Met zeven zussen is het altijd wat…

de bladeren vallen in ontelbare kleuren vormen en getallen van bomen naar benee zij dwarrelen gedwee, nemen de zomer mee kleuren met hun kleed de grijze aarden wallen de tak, het blad, de steel, de nerf wurmen zich weemoedig in de aarde ondergaan het ondergronds bederf om verder nog dan ver te gaan in waarde vergaan, verlaten…

En ik zie je schaduw Voor de laatste keer En terwijl ik je aanschouw Weet ik dat nooit meer Jij en ik zou zijn Nooit meer ons en wij Weg van elkaar Alleen nog samen vrij…

fietste, schaduw naar schaduw voor elke droom een vlekje van de zon…

Waar ik zocht naar een samen in een laatst geschreven zin wachten woorden in de schaduw op een nieuw begin de lucht is zoveel lichter dan die leegte in mij ik draag mijn hart de tijd voorbij...…

star stamelt de angst geladen ontzetting uit stenen beelden van grijze figuren in het heden opnieuw worden zij verraden voor de jaren die zij deelden en wordt er vals gebeden hun kinderen werden wezen van het licht of de schaduw en op het voetstuk staat te lezen een onbekende naam en de datum van hun laatste gruwel als dan de pijn…

ik wist de laatste stralen te vangen van de laagstaande zon verzamelde schaduwen die de lengte van dagen een ander aanzicht gaven later ontwaakten kleuren in de zachte avondgloed door oplichtend zonnebloed herfst had zijn tapijt al uitgerold toen wind de bladeren had neergevlijd een fraai decor waar kleur en schaduw elkaar…

Het laatste licht Handen vastgeketend aan de Mergelmuur Waar mijn eenzame schaduw Wandelt in de duistere grot Waarin mijn verkleumde Voeten verstijven En mijn verminkte ogen Zoeken naar De brandende toorts Van de laatste lichtstralen Misschien wacht ergens Wel mijn droomvrouw En baadt zij haar ranke Lichaam in het diepe Grotwater…

heb je schaduw belicht het wit gezicht stribbelde tegen zonder contrast net uit de kast dat transparant helder alles bloot gaf in enkele vegen was nog wat laatste donker gebleven met warmte en liefde heb ik ook die voor het voetlicht gekregen…

Het laatste zonlicht kijkt de kamer binnen. De stralen reiken in het late uur tot aan de overstaande verre muur, en toveren die om tot schilderslinnen: Een kruipend kleintje maakt er in goudgeel met schaduw een bewegend tafereel.…

in het laatste licht donkert ook mijn levenscirkel rond…

Door de tijd getekend sleept ze traag zich voort verschuilt zich achter vormen die ondoorlaatbaar zijn Krachtige vingers nemen groteske vormen aan een veldslag is gewonnen als de zon zich buigt…

flauw kaarslicht tovert schemerdonker en silhouetten tegen de wand zwart contrasterend in alle facetten komen ze beeldend tot leven onder één vorm op het stenen doek aan de ene kant van het lege bed…

Er staan twee mensen Aan het eind van de straat De zon op hun gericht Schaduwen vormen zich Aan hun voeten Geschreeuw Weerklinkt tussen de huizen Ze gaan allebei een andere kant op Vormen zo hun eigen weg Schaduwen blijven achter Het staat op de straat geschreven Lange tijd verstrijkt Lantarenpalen floepen aan Mooi recht in een rij Nu…

het was stil vandaag ik was niet alleen verwarmde me aan de zon in de schaduw van jou niets zeggen vertelt soms meer dan dreggen naar nutteloze woorden het was stil vandaag bij jou…

Eenzaam ben ik onderweg naar een gevonden bestaan van nieuwe schaduwen en een geboren licht waar ik weet dat de verlossende slaap en de vragende tijd alleen op mij zullen wachten…

Schaduw, schijn of onderdeel van mij. Naargelang de dag, vóór mij, achter of opzij maar steeds standvastig nabij. Zelden opgemerkt of vereremerkt. Zonder echter; ben ik er niet. Een wezen zonder schaduw; is een lichaam zonder ziel. Schaduw; voorafbeelding van het leven. Nooit stil, altijd anders.…

mijn schaduw gaat altijd voor me uit hij brengt me waar ik wezen moet bang hoef ik nergens voor te zijn hij vangt de eerste klappen op…

Bevrijd zal ik pas zijn Wanneer de schaduw Mij in zachtheid bedekt, Stil in duisternis uitgestrekt.…

afgescheiden van de buitenwereld donker als de nacht, een holbewoner lichte vlekken vormen zijn ideeën de spelonkwand tovert zwarte schimmen op het netvlies van een onvast weten twijfelachtig grommen ze te glimmen met een naam de zekerheid te heten en hij wist dat buiten deze zwartheid helder stralend, wetten moeten werken ver voorbij de schaduw…

Wind en zon maken van mijn losgeraakte haar een Medusahoofd…

Ik slaap niet, ik luister naar mijn schaduw zie hoe bedroefd hij de handen in zijn zakken steekt en af en toe knijpt in de nacht soms bukt hij zich eigenlijk al sinds jaar en dag om een dode vogel onder de houten planken te begraven hij laat de wind met de duisternis praten ontbindt zelfs geen stormen in de ijzige kou hij ademt…

's Ochtends vroeg kom ik uit het café in de schaduw van m'n kater, iemand staat in het wit met z'n armen te maaien Ik herken engel Gabriël van 'n schilderij en ben aangedaan dat ik van zo dichtbij naar gods boodschapper mag zwaaien Eerste dagkroeg gaat alweer open m'n kater, bang voor natte voeten hou ik met bier op 'n afstand Een agent regelt…

Je bent die donkere plek op witte lakens die milde schaduw in de nacht je bent dat heel nabij verlangen dat net dat mij wil vangen je bent dat dobberen op de gracht dat lenig op mij wacht…

Aan de schaduw van de bomen kan je het zien de zon staat al hoog…

ik zie nog hoe je altijd noodgedwongen in zijn schaduw liep - hij was zo'n grote man - en hoe hij dan weer jou steeds opnieuw in het zonnetje zette - hij was zo'n warme man - hoe groot is nu die lege plaats naast je niet enkel pijn en eenzaamheid maar vol herinneringen hij was in dit leven zoveel mensen tegelijk dat zijn afwezigheid…

Ik verstopte me voor de zon omdat ik bang was dat zij teveel van mijn gedachten in mijn schaduw zou vinden Want met mijn schaduw leef ik in harmonie ben ik één geheel licht en donker soms enorm groot en af en toe heel klein….…

Wij gooien alle twee onze schaduw voor ons uit 'k word alsmaar kleiner zeg je en je kijkt eens naar mij op ja zeg ik maar dat deert toch niet de zon…