Alle inzendingen over de tijd doden

De tijd vreest de hitte. Het verlangen naar wat is geweest knaagt onophoudelijk aan het denken. Denkers wijzen op de domheid van dit verlangen. “Het verleden bestaat niet. Het verleden is een categorie van de geest” zegt Brodsky.…

zei ik stoer Heb ik bij jou nog wat krediet Of ligt de dood reeds op de loer En weet ik het alleen nog niet. Toen lachte hij mij vierkant uit Zo'n vragen stel je immers niet De dood is geen geliefde bruid Ik breng alleen gehuil, verdriet.…

linkerarm vingers wijdgespreid bloedend hart nog altijd warm doch ingehaald door tijd als ik zo naar mijn opa kijk en zachte kermen hoor herinner ik de oude eik die al zijn blad verloor…

de kalender hangt nog steeds met zijn rug tegen de muur het is een maand eerder met 1 januari op zijn gezicht er wordt niet meer gescheurd de dagen niet langer geteld wat voor zin dat ook heeft als men er geen extra krijgt in die lange uren van nood rest er enkel te vergeten wat nog is komen kijken toen er nog leven was al was het machinaal…

Hoe snerpend knarst de schaduw, En kwijnt het wit weg, Zo ver als de reis kort is, Zo diep is het gapende gat, Waarin leegte leegte opvult galmend in het niets, Aan haken hangen ogen, En in de starre stilte gaan zij voorbij, Wie zou nu durven geloven, Dat hij daar later zat.…

Verbondenheid in de tijd vormt cirkels van liefde en maakt grenzen onverwacht vrij. De tijd laat je voelen aan het lijden en de pijn en aan het verdriet in het heengaan van een geliefde De geleende tijd mocht iets langer duren het verdriet iets minder maar de tijd gaat voorbij.…

Omstrengeld door de band van onze vriendschap kan ik aan jouw boezem rustend komen uit de tijd.…

Je zult zien dat tijd niets betekent. Soms regent het op je, dat is alles. ---------------------- uit: 'Waaigat', 1993.…

Totdat de tijd stil staat en tikkend zijn seconden telt de betrekkelijkheid van de tijd, heden en verleden plots met niets meer te koop, geen waarde heeft het geld sterven moet de mens, geen tijd meer werd hem gegeven.…

Als de wereld zich bekend maakt Onbekommerd, onverschillig Perfecte bol, soms o zo grillig Als een ruimte waar van klein naar groot De tijd verstrijkt van dood naar dood En waar slechts Wil haar stempel drukt...…

ik was aangekomen aan de rand des tijds zwarte maan ik zag oneindig alles was klaar had geen naam meer ik kwam aan en wist niets in een troebel dralerig licht van een vreemde grijze zon aan de oever der gedachten alles ging over zwart naar kleur ogen zien niets de kaars is gedoofd de ochtend is aangebroken open je hart zie…

Het is morgen voor zijn Vrouw, Hij leeft den dag, De avond strijkt voor het Kind, Wanneer de tijd variabel is, Het Kind is stervende hier, Als vuur dat dooft, De morgen Vrouw vervloekt de tijd, Tot de klok die slaat, Mannen van geschiedde dagen, Marcherend te voort, Bij het verlichtend dorp, Waar de kerktoren stomp is, Luid koor…

Hun glimlach verbindt de barstjes uit een lang en liefdevol bestaan Toch worden banden losser dan tevoren overeenstemming is een eigen weg gegaan hoeft niet te worden uitgesproken Lichte gebreken worden niet meer opgelapt met woorden of met eenvoudige gebaren een aanraking, het krullen van een neus Zij rouwen in het geheim over de jaren over…

de mens zwoegt hangend aan de touwen van de tijd in hulpeloos verwarren zijn vruchteloze strijd gevangen in het taaie web wordt hemel slechts tot aarde geboeid het diep verlangen verkwanseld dat van waarde als in een danse macabre in het theater van de dood jaagt hij die eens een god was dat na wat god verbood vol droefheid slaat…

In het huis van toen troostte ik mijn levende dode met de dood van haar geliefde die nu nog leeft zolang dromen duren gelden andere regels de doden van gisteren leven onveranderd voort alsof gisteren vandaag is tijd slechts een andere kamer of er na dit leven een ander zal zijn is nog verborgen in de toekomst in elk geval is het…

de tijd is uit zijn kracht gegroeid door haast en wacht de dood zet magere jaren om door langer leven zo komt de zeis ondanks flink wetten niet aan zijn trekken zij gingen hand in hand van stad naar land maar tijd laat nu de dood verrekken…

Konden de doden zich herdenken welke woorden zouden zij vinden voor welke namen aan wie vragen wiens adem te doen stokken, van wie het leven af te breken? Als de doden zichzelf konden herdenken, hoeveel minuten zouden zij zich gunnen, is om de doden te herdenken de duur van de dood toereikend?…

met dank aan G.Achterberg als wij oneindig waren dan had ik zoveel tijd en om nog iets te sparen ruim de gelegenheid zelfs als je 't zou halveren 'de helft van eeuwigheid' dan zou ik toch beweren 'ik heb alle tijd' maar alles is zó eindig we leven met de dag dus haast is altijd met ons vandaar dit kort verslag…

Hadden ze niet nog enige tijd samen bij elkaar kunnen zijn. Nu ziet hij de wereld door tranen, de glans schijnt weg te zijn. Het leven lijkt nu een eind'loze tijd. Dit heeft geen enk'le zin zonder haar. Hij is haar kwijt, want weet je, zij is een gemis. De nachten zijn lang, de dagen kort, het leven een grauw bestaan.…

Gestadig schrijdt de tijd. Zij jaagt voorbij door storm en regen langs 's Heren en langs stille wegen langs geboorte een verjaardag een examen langs diepe eenzaamheid en hemels samenzijn op weg naar de onontkoombare staat van de ultieme stilte van de dood. Niemand houdt haar tegen en dat terwijl ze niet bestaat.…

Als geest dwalen door stille ruimten, door lege zalen, zonder door vlees omsloten te zijn, zodat de tijd geen angel heeft waarmee hij mij kan raken, en ik begin noch einde ken. Ik was nog niet maar zou dra komen.…

hoorde slagen donker in een lichte lucht de toren kleurde rood zag de zon langs grote wijzer kruipen naar de goot de kleine leek al dood het mechaniek rammelde veelvuldig in het traag seconden tellen de raderen weten al een eeuwigheid hoe zij de tijd bij kunnen stellen toch is de klok altijd gevreesd ook nu weer rusten witte…

het roestig oude hek is afgesloten daar fluistert nog de wind memento mori en zie je afdrukken van kraaienpoten want voor de dood ontvangt er niemand gratie och, doe voor mij het hek nog één keer open en laat mij in het wit dan binnengaan ik zal de namen van de zerken stropen terug de tijd in, laat me in de waan en ergens dwarrelt nog een…

Als ik op tijd zou leven Altijd op tijd op zou staan Op tijd de planten water geven Zelfs op tijd van huis gegaan Zekerheid op tijd genomen Door op tijd nooit hoge nood Zou mijn tijd uiteindelijk komen Ga ik dan op tijd nog dood?…

Dood had zich al aangekondigd maar staat nu te wachten op de hoek hij heeft zich gekleed als een zakenman iedere ochtend weer driedelig pak, stropdas, een puike schoen klaar voor de slag van de dag alleen de dood gaat nergens heen als men hem groet kijkt hij snel weg hij wacht tot de tijd gekomen is tijd onderverdeeld in secondes is…

Elixer der dood Verdonkeremaant de pracht Tijd is mijn vijand…

Het joodse bruidje en haar bruidegom Doen in hun val mij andermaal beseffen Hoezeer het lot ons onverhoeds kan treffen; Soms slaat het honderdtachtig graden om. Ook ik dans vrolijk in de wereld rond, Maar ooit krijg ik geen voet meer aan de grond.…

Je verstand staat er stil van Weer achttien doden Weer in de stad van de liefde Parijs Wat doen ze toch met jou Waar mensen elkaars hart raken Raken nu de kogels de harten Van onschuldige mensen Wanneer houdt het eindelijk een keer op Wanneer zal de liefde eindelijk overwinnen…

toen hij de blinden wilde sluiten zag hij drie kraaien in het gras iemand bracht een onheilstijding de trage tijd strekte zich verder en verder uit iemand werd een ongeluksbode die een mantra in Largo sprak dat in tijden van leed verzacht de lijkschouwer veegde zijn voeten hij wist wat te doen de dood blijft onder elke andere…

Onze tijd versnelt. Klokken waarschuwen. Onze tijd vertraagt. De dood fluistert. Nu is het veel te laat.…