Alle inzendingen over donkerbruin

de vrouw met harde stem verschool zich in een zwarte bril daarachter stond ze stil haar mens-zijn uit te dragen zomaar op een dag gingen haar ogen overstag ze werden zacht en spraken open, over hoe een lach tot dan toe over donkerbruine glazen viel haar bril werd oud door haar nieuwe sprak het goud van eerlijke erkenning de gewenning…

in de hangaar met het harde licht graait amos met de graaienden en ziet dan in de drom de vrouw zo droef en dromerig gebootst door botticelli de ogen druppels van de zee hij loodst het winkelwagentje langs haar lange haren en schrikt van het dode kind van celluloid tegen haar borst en van de grote glad gesleten donkerbruine…

de nacht De stok, waarop hij altijd leunde hoorde als enige de stille klacht Waar de eenzaamheid regeerde wachtte onder diens lantaarnpaal Een juist ontslagen gedetineerde op ‘t voortgaande levensverhaal Op de kruising van eerlijkheid had het noodlot hem ingehaald Hij raakte daarna zijn weg kwijt en leek in de leugen verdwaald De donkerbruine…

Ondeugend blaas ik in je vrije oor laat je weten zonder iets te zeggen “Mocht je ooit een keertje neerleggen dan kietel ik je helemaal door” Klierig klepper ik met het topje van mijn vinger aan je onderlip ontwijk je meppen, schenk je sip mijn onschuldigst schuine kopje Wacht maar spuwt je donkerbruin wacht maar glinster ik blauw terug…

Droom weg in vlagerige zonstrepen onder de appelboom van vorig jaar in de geborgenheid van mijn schoot Hul je in zomergekleurde tuinkleden tussen coulissen van lavendel en lavas op het toneel van je wonderlijke leven Hoor het hart van moeder natuur kloppen van lichtblauw naar donkerbruin meerstemmig doorjubelend in je wezen Voel je vrij…

stemmetjesbetoog hoe het zou zijn om als een vogel door de luchten heen te zweven waarna hij de doodsprong nam en gillend door de wolken vloog Hij schoot in één ruk weer omhoog en voelde plots hoe zacht datgene wat daarvoor dreef langs zijn benen nu bleef kleven aan zijn oog waardoor zijn kostelijk gezicht in al zijn vrezen had bewezen dat zijn donkerbruin…

Gestuurd om een onsje van het een of ander wachtte ik stil in schemer dromerig starend naar de bakken met suiker, zeep en stroop de donkerbruine zakken waar vrouwkruidenier in deed luisterde naar de verhalen van vrouwen met tijd wie er ziek was en waarvan hoe het ging met psst, psst, psst.…

je ogen waren warm gekleurd ze straalden als je keek de modetrend was blauw en groen het donkerbruine maakte je wat bleek je lippen spits gekruld door humor en een volle lach ook hier viel jij weer uit de boot men zag ze liever vol en rood parmantig stap jij door het leven je lengte door jouw genen aangegeven het schoonheidsideaal…

lach even naar het kakelverse ei en dompel het –hoe wreed- in kokend water daarna en dat is vier minuten later ontdoet u het van schil, wat zout erbij een broodje, donkerbruin, dat is gezond een blaadje groen is goed voor uw geweten vervolgens slaat u lekker aan het eten veeg wel die gele smurrie van uw mond dan gaat u naar de koelkast,…

tiktik ik voel gedachten stoppen mijn hart met kloppen jouw ogen verbergen donkerbruine beelden van liefde verloren in geheime kamers van een leven waar geheimzinnige deuren nooit echt sluiten worden harten gevonden in gangen en hoeken te bang om te zoeken naar de regenboog tiktik voel ik jou verstopt in mijn…

Zij kleuren mijn gemoed zo donkerbruin. Vergroeide gnomen sluipen richting deur en kraken mijn verweerde onderkomen. Och God, vanwaar toch deze willekeur die mij langzaam de adem heeft benomen. De wortels leeggezogen, de terreur de vraatzucht. Lag dan alles in het omen?…

O Munganyende, o Hélène Christelle Vous êtes jolie et, quant à moi, si belle 'k Zie uw ogen, wilt u ons vertellen Van uw levenswijsheid, o Christelle Gij zijt zo schoon als Hélena, moiselle Uw donkerbruin gelaat, uw zachte velle Uw blik waar passievuur in op komt wellen Wil toch van eros en amour vertellen Jambo, vous êtes, comme…

Er lopen donkere schaduwen samen met haar door zonnige straten ze kent de namen niet van de ganzen die haar vergezellen in de arme stad deze stadsbuurt geniet bekendheid vanwege de kakelende kippen de donkerbruine schapen en het gebouw dat op een schip lijkt vroeger was hier een bruine kroeg met een telefooncel op de hoek en kroketten…

Trekkende lippen, donkerbruine vlekken op gelaat, toga,s en verzet niets kan schelen. Flitsen, trauma, spoor en rails. Zo wit kan zwart zijn..…

Donkerbruin waren zijn ogen, oosterse trekken en een baard. Wonden aan armen en benen, doch uiterlijk kalm en bedaard. Broeders van het leger des heils hebben hem netjes opgevangen. Hem van zijn rare goed ontdaan en het door een net pak vervangen. Toen hij zei: ’Ik ben de verlosser, de heiland, ja de zoon van God.’…

Denkend aan jou, zie ik, ogen van medeleven en gevoeligheid maar ook de ogen waar ik van hou donkerbruine ogen, de ogen van jou.…

bijna klaar met scrabble te Poppendamme werd het weer mot met die broers van me dit keer rond de Kardinaalsmutsvuurzwam deze kleine gaatjeszwam groeit aan de stamvoet buigt donkerbruin voorover je herkent ze aan de hoed maar de sporee kleurt geel poriën daarentegen kaneel de dikke Van Dale niet in huis zijn woonstee was toch Sluis…

Het jongste blad verliezend aan deze blagen, verbloeit het aangevreten groen tot donkerbruin. Vanaf wanneer begon het verdomd te dagen dat overwoekerde beelden vervielen tot puin en chaos verscheen uit de donkerste lagen van klamme kelders onder m'n warrige kruin.…

Een dag onder wolken toen nevel boven het gras hing met donkerbruin bier en vergane glorie onder de mystiek van de oude stad die verlangend aan het water lag je liep naar de vogel in de zilveren kooi die in de kroeg op tafel stond je vroeg of de kanarie kon zingen wist jij veel over liefde en klaagzang er hing geen antwoord…

beelden die we speels volbrachten; verlangend naar het beter verstaan in ons verschillend leven alles ging snel : je glanzend zwarte haren, een tong om te duizelen en een nog ietwat hees en onzeker stemgeluid je sliep al in m’n kamer vannacht en ik wachtte vol spanning; de avond had me niets voorgelogen mijn hart herkende jouw ogen donkerbruin…

Even later in de kamer een slok van dat donkerbruine vocht, een sterke bak, dan moed verzamelen voor de dag. Immers de zon schijnt, ik kijk naar buiten en in die gele cirkel vertoont zich een lach... Dus niet langer mijmeren, toch vraag ik me nog even af, hoeveel hindernissen kan ik doorstaan?…

Koele schaduw en versnipperde gloed liefkozen donkerbruine bakstenen, schenken strenge ramen spraakzaam gemoed. Gevels bezingen verlopen venen, waar noestheid bloeide - bij blije boerendans, strooien Friese weemoed om zich henen.…

Prachtig mooie donkerbruine oogjes. 5 vingertjes aan elk handje en 5 teentjes aan elk voetje. Opeens krijg je de hik. Een schattig klein hikje. Iedereen moet er om lachen. Het wordt al laat en het wordt tijd voor mij om te vertrekken. Jij ligt te slapen, zuigend op je duimje.…

In de jonge jaren van de twintigste eeuw verkoopt de meubelmaker voldaan zijn kapstok van donkerbruin hout waarin een spiegel glanst aan twee trouwlustigen gedurende heel het leven van de beide geliefden houdt de kledingdrager aan zijn sierlijke booghaken jassen en hoeden die de tijd doet verschijnen en later verdwijnen nieuwe gewaden…

En het lukt mij maar niet om de codes van hitsige vrouwen te ontcijferen ik interpreteer hun tekens allemaal als onbedoelde uitnodigingen zoals die ver omhooggestoken arm die mij haar zwaar behaarde okselhaar toont donkerbruin en glanzend van zweet en deodorant als een verwijzing naar haar schaamhaar neem ik aan ik kom nooit verder dan…

Toen pas zag ik de twee vriendelijk ernstige ogen, de pupillen door irissen donkerbruin omrand, donkere wimpers iets doorgetrokken en gebogen, geheime schoonheid uit een ver oosters land. En uit het niets kwam haar koele hand die zacht streek over mijn koortsig gezicht.…

Donkerbruine koeienogen op sterk water porseleinen in een poppekop luguber starend in het niets mooi in zijde geklede lijkjes Dan jouw grote ogen iets heel anders een deinende zee met zwarte golven geven een zware storm van erotiek op komst verdrinkend in jouw veranderende iris geef ik me machteloos gelukzalig over het weeë gezapige…

Ontspannen mijmer ik en wandel mijn stappen in het landje apart Bonte kleurenblokken schuiven voorbij achter de statige zeedijk Wuivend gras in de wakkerende wind Dorsende machines maaien het goudgele graan Wolkenschaduwen dwalen over een lappendekenveld Een kunstig patchwork van heldergroene en goudgele kleuren Donkerbruin geploegde aarde,…

Hier jagen donkerbruine padden. Hier zien we af en toe een muis. Samen met een nieuwbouwwoning, bleven we jong en werden oud. Hier werden onze kinderen groot. Hier groeide ook een thuis Nergens anders herinneren we ons, ons ver verleden en verbleven wij. Van tijdloze momenten genieten wij, rondom ons liefgeworden huis.…

(voor Griet Op de Beeck) In jouw donkerbruine ogen glimmen nog steeds de huppelkunsten van het vooroorlogse meisje in jou. Met jouw zwarte eyeliner accentueer je de pijn die er achter jouw netvliezen verscholen ligt, als verdedigingswallen.…