Alle inzendingen over dood OR ziekte OR eenzaamheid

Geschokt waren zijn kinderen en zijn vrouw Het hele gezin gedompeld in de rouw Liet hij hen achter in de kou van de eenzame dood...…

Verschrikkelijk eenzaam dacht ik dat je zou zijn Slechts vergezeld door de ree en het poezelig konijn Alle bloemen die men je gaf Aten zij in de koude nacht van je graf Waarschijnlijk heb je ze vergezeld En ze de weg naar dit lekkers zelf verteld Of een gezellig gesprek met ze gevoerd Zoals je vol begrip met al je hartelijkheid velen hebt…

Wat is eenzaamheid wanneer je niet alleen bent tal van mensen om me heen ik lijk wel verwend Hoe eenzaam kun je zijn met een slopende ziekte als Parkinson wie zal begrijpen dat ik dit niet overwon Ik zit gevangen in mijn lijf het zit als een waas in mijn hoofd het gaat bijna niet vanzelf ik ben van mijn "eigen ik" beroofd Zo eenzaam…

Een ziekte die met nietsontziend geweld Garant staat voor alleen maar narigheden. Wie kiezen kan waaraan hij dood wil gaan Moet Parkinson maar liever overslaan.…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

ik schreef kleuren op je huid trapsgewijs van licht naar donker je onderging de steek van het puntig pluis gelaten gaf jij niet thuis in emoties die de kop opstaken voeren wij op onbekende wateren gingen nergens heen in het intens verlatene waar aantrekkingskracht geen baas over de polen was…

Niemand die naar je kijkt of je iets zegt Geen mens die naar je luistert Er wordt geen woord tegen je gezegd Er wordt zelfs niet eens gefluisterd De minuten worden uren De stilte duurt maar voort Het kan nog heel lang duren…

Al wat ik aan liefde ontvang - het is niet gering -, ontglipt me snel, ik ben te bang, ik blijf zonder beding. Dat ik leef heeft geen belang. Het is alsof ik verdring, te bang ben om vast te houden. Ik ben geen mens maar ding, en toch te schuchter om op te bouwen, om mee te sluiten in een ring. Ik heb geen grip op het bestaan, het glipt…

Leegte gevuld met stilte omringt door muren Geluiden ver weg, gedempt verstrijken in uren Elke band verbroken geen licht ziet de duisternis Eenzaam wachtend op eindig verdwalend in pijnlijk gemis Decennia verloren gegaan herinneringen worden vaag Ziekte sloopt meer dan zichtbaar en uit zich in geen vraag Te lastig, te moeilijk wat…

Reeds toen de eerste symptomen van haar ziekte zich openbaarden Was zij tot de conclusie gekomen ‘t lot slechts deels te aanvaarden Zij had vol eenzaamheid geleden edoch daarna haar besluit verteld Ondanks droeve omstandigheden wou zij gaan sterven als een held Niet wachten tot ’t slot haar riep wou ze de eindweg zelf betreden Ze wilde…

Om de dood tegemoed te gaan, om de pijn te voelen. Waarom ben jíj bang? Bang om die ene stap te zetten, al die onzekerheid, om een ziekte, al die angst, om een ziekte Je bent bang, bang om te sterven...................…

onderhuids doet de ziekte haar werk en ondermijnt ondergraaft verminkt nog onzichtbaar voor het oog maar vaag voelbaar er klopt iets niet meer een vijand is binnengeslopen in het geniep terwijl de buitenkant nog glimlacht stromen binnen de tranen om wat wegvloeit onherroepelijk zoals een uitgesproken tekst die nog even blijft hangen…

Wat een onvoorstelbaar bericht, je hebt akute leukemie. Met recht een klap in je gezicht, hoe krijg je dit onder de knie? Men zegt dat je kracht naar kruis kunt dragen, maar is dit niet wat veel? 't Roept op tot zo onvoorstelbaar veel vragen, hoe wordt mijn lijf toch ooit weer heel? Voor jou ben ik een totale vreemde, 'k weet dat je ziek…

koortsachtige warmte omgedraaide maag koude rillingen de wereld vaag geen pillen nodig het gevoel is fijn liefde is de ziekte jij het medicijn…

Over mijn ziekte valt een ander weinig uit te leggen. Ik kan vertellen dat ik dan weer kan praten, dan weer het zwijgen er toe doe. Niet omdat ik niets wil zeggen, maar de woorden zijn soms zo moe. Ik kan vertellen dat ik dan weer kan lopen, dan weer verstijfd moet zitten zo moe, zoals deze regels: niets doet er dan meer zo toe.…

ik las vandaag een bericht dat Nederlanders Engels schelden ik denk dan, krijg allemaal maar de kutkankercholeratyfus heb je iets om over na te denken…

gedachten laat die ziekte nog maar 30 jaar wachten...…

Haar grijze haren wapperden nog één keer in de wind. -daar stond ze dan- Ze keek uit over haar leven, haar doen en laten. -wat zou ze denken?- Haar vingers van plastic omsluiten haar schouders, haar ogen staarden in het licht. Haar mond was open, -wou ze wat zeggen?- geluid was er niet. -stille vogels vlogen in het rond- Haar benen…

En de sombre klacht Die door het duister vaart is welgekomen: Men weet zich eenzaam, alles lijkt volbracht. Zó is het best, zó hoeft de strenge dood Met zachte waan ons niet meer te overreden.…

Ik zit op mijn balkon in de eerste februari stralen van de warmte bron die mijn ziel de warme troost doet schijnen in de koude angst verstarring van de oeroude planeet met haar covid 19 leed waar ziekte en dood eenzaamheid en velerlei nood zijn schaduw werpt over ons leven dan zie ik uit naar de tijd dat wij elkaar gewoon…

Niets wist ik van ziekte of jouw naderende dood. Mijn hoofd wil het niet geloven. Ik sluit mijn ogen en mijn handen hou ik voor mijn oren. Het is helemaal niet waar en ik wil er niets van horen.…

Waar ik in mijn dromen soms voor vrees is niet de pijn van ziekte of van ouderdom noch al die lange nachten of de eenzaamheid, maar het stil vergeten van je naam, het niet herkennen van je stem, je gezicht te vrezen als een vreemde vlek op het tapijt.…

mijn dank voor jouw duizend gezichten de tonen in je stem waarmee jij mij hebt opgevoed je ogen altijd in een warme groet de open blik op leven die jij hebt doorgegeven handen die beschermden zich over mij ontfermden jij mijn toeverlaat bij ziekte pijn of eenzaam zijn ik heb je losgelaten maar blijf met jou voor altijd lijfelijk…

Ze komen immers voor de keus te staan Op eigen kracht aan ziekten dood te gaan Of zich uit voorzorg uit te laten roeien. Ooit gaat de jeugd benieuwd naar Artis toe, Want daar zit in een kooi de laatste koe.…

bij de kist van zijn opa overleden na een ziekte vroeg een kind eens onbevangen hoe het was om dood te zijn zijn vader gaf als antwoord staande naast het open graf dat hij dat toch eigenlijk ook niet zo heel goed wist en zei daarom waarschijnlijk is dood zijn hetzelfde als nog niet geboren zijn dus is het niets…

Letters zijn eenzaam. Woorden symbolen. Dode talen dood. Taal is een uitgestoken hand. De hand van een schrijver. Schrijvers geven zinnen zin. Verhalen komen door hen tot leven. Schrijvers sterven eenzaam. Verhalen blijven.…

Alleroorden Loert de dood op buit. Krachtigen schrikken, heiligen moorden, De wereld roeit haar eigen uit. Arbeid, armoe, ziekte en zorgen Verdwijnen voor de éne angst. De dagen duren, de nachten langst; Wat brengt de morgen?…

Soms heb je dromen van een betere wereld zonder angst of pijn Soms wil je leven even geen ziekte of dood alleen maar schoonheid Soms wil je vliegen tussen trekkende vogels naar een paradijs Je kunt slechts vluchten in fraaie wolkenluchten voor enige tijd…