Alle inzendingen over draden van licht

ik haal de herfst van je gezicht die in draden korter licht je raken in de vroege morgen schep wat pas gevallen dauw van een kleurrijk blad voor een koel lippen bad het vogelkoor zingt nog wat traag het wakker worden uit beschutte plaatsen steeds later komt de dag op gang een snelle kus op je nog warme wang…

was ik maar als was in een mand dan kon ik lekker liggen blijven in geur van zilt bezwete lijven verbleekt door zon, geschuurd door zand was ik maar als was aan een lijn verblindend zou ik naar je zwaaien kom dichterbij, ik wil je aaien verleidend intensief robijn frisse wind door al mijn draden warmend licht bespeelt mijn huid nog niet…

Aan lange draden van licht zweven de acrobatische vogels. Bomen staan in wonderen te geloven. En de wandelmensen maken hun oude benen wijs dat het groene leven nooit meer eindigt. Even woont men vreesloos en zonder verleden in zijn eigen lichamelijkheid. ----------------------------------- uit: 'De zon op mijn hand', 1956.…

en dat ik jou niet missen kan heeft niemand in de gaten het kleine brokje in mijn keel of het neerleggen van woorden met deuren toegeschoven doen me afdalen in jou zoals het late middaguur dat langs de bladeren likt en poëzie laat ontstaan in de plek waar ik ben; het ademloze licht over mijn stille hand telkens zachter wanneer…

Ik zag alle mensen in vezels van licht als wit spinrag in fijne draden circulerend van hoofd tot teen en armen wezen een lichtgevende richting wij stonden in verbinding via een bundel lange draden hielden het perfecte evenwicht volledig in harmonie niets kon veranderen in de vezels van het licht.…

september, er is kou en vocht met zorg de draden uitgezocht ik weef ze tot een stevig web waarin ik je gevangen zet geen nood, de kou zal jou niet deren geen reden om het hoofd te keren ik knoop en vlecht en span het touw in kleurig jacquard rondom jou vermeng wat haren en wat zweet met stukjes weefsel van mijn kleed ik zorg…

heden en verleden zijn verweven door duizend kleine draden samen kijken ze…

een spin nestelt zich in de kerstboom het lijkt alsof het web oud licht vangt, verstard zoals de naalden in dagen van onbehagen ik wil het huis ontvluchten, niets meer zijn van al wat dichterbij komt, onverteerbaar in schalen van vergeving waarin kaarsen tot vlakte zjjn vergaan de spin baart verder tot in elke hoek van de kamer…

Ragfijne druppels vloeien tergend langzaam licht dampig tussen onze vochtige lichamen waar verweven draden onzichtbaar vlammen door temperament samengesmolten als een hunkerend naar liefde gesponnen web vurig vlieden verbrande zinnen verstrengeld verbonden daar waar samengekomen draden luiken…

Slingerend zoals klimop Verstrengeld om een boom Zo is mijn hart omwonden Met draden van liefde Stevig doch zacht Kleurrijk en bloeiend Glanzend in het licht…

Leven dat gedragen wordt Door draden gesponnen in Het spanningsveld van Licht en donker, Van aantrekken en afstoten, Van er totaal door omgeven zijn, Van opgaan in het licht, Of onder te gaan in het donker, Dunne grens van waarheid Die schuurt, een beetje wrang is, Maar wel raakt aan de werkelijkheid…

toen zij draden spande tussen het wolkendek en de poëzie verdween het gewicht van woorden haar pen danste licht uit het lood in de zon de doden kwamen thuis alles schitterde…

mijn vingertoppen glijden licht over je haren zonder verstrikt te raken het raakt me zo dicht ben je bij mijn hart vandaag zijn we meer dan een onbeduidende draad in het onmetelijke harten zijn de moeite van het redden waard…

zelden ben ik lichter dan gewicht laat ik witte plekken leeg wordt mijn zwijgen taal boven licht en leegte dwarrelt stil de rode draad die me zeldzaam verbindt met wie ik ben…

de boterlampen verbannen de duisternis enig in haar soort…

In Licht is Waarheid. In Waarheid is Wijsheid. In Wijsheid is Licht.…

handen als deuren bedekken haar gelaat zoekt in beslotenheid de verloren draad kluwen van vergetelheid in tranen gewaad…

Ik zie de richting alsof ik een draad door een naald steek. Knipt de weg zich in tweeën, loop ik door op geenbeen. ------------------------- uit: 'Kluwen', 2011.…

De volgende bladzijden van het boek zijn aaneen geplakt het is bijkans onmogelijk het komend hoofdstuk te beginnen Maar gedwongen blijven hangen in dit huidige gebeuren is ook geen optie Dus waag je de sprong in de onbekende schemer vanuit de schrale hoop dat de juiste draad weer op te pakken is.…

ik scharrel rond in uitgewoonde dromen hoe spint het hart een draad naar toen ik vliegen kon?…

De jaren paren, baren nu een halve eeuw het lijkt niet langer dan een oude mannen geeuw en dan: de draad. Dat onvervuld verlangen te willen weten van hun levenswandelgangen, hoe het met ze gaat.…

de stilte is licht soms zwaar als een storm 's nachts als niets is wat het lijkt spint ze zijden draden om het universum schuurt ze tegen wakkere harten aan de stilte is diep wit als het het onbeschreven blad…

ik heb een cocon van licht gesponnen uit vroege zonnestralen een zachte wind vergaarde de draden uit geurende bloemen ik wilde de zomer begrijpen reiken naar het feest dat lang geleden voor ons de tastbare hemel op aarde is geweest…

Een resonantie in zenuwen of spieren, een licht natrillen van een draad, een afdruk van een hand op een lichaam. ---------------------- uit: 'Toendra', 2006.…

slaap een stuk uit de nacht reis een trein in vol ornaat zet een zomerwei in badend licht zoek een verdwaalde hond in de pot val een diepte zonder hoogtezucht leef een stukje tegen de draad…

de stilte is licht soms zwaar als een storm 's nachts niets is wat het lijkt spint ze zijden draden om het universum schuurt ze tegen wakkere harten aan de stilte is diep soms wit als het onbeschreven blad…

Eerst denk je nog is ieder hier dement, Maar Esten hebben heel goed in de smiezen Dat iets wat warm is nimmer kan bevriezen, Vandaar dus een verwarmingselement. De Estse regenpijp zit volgens mij Er in de winter lekker warmpjes bij.…

De draad kwijtraken En de draad weer oppakken Is draadloos lastig…

in blauwe nachten wil ik mij overgeven aan de slapenden zoals ik mij overlever aan hen die mij lezen met wijd open ogen poëzie opslokken in draden van begrippen buigzaam vlechtend in het weefwerk van tijd verbeelding in het licht van de zoete maan…

Gouden septemberlicht Doorklieft de nevel Juist voor ze Om kan slaan In dichte mist - Zilv'ren draden Gesponnen door Een jarige spin, Gouden stralen Vervullen de wereld Met warmte en licht: Het bronst en doet Met ons, in liefde Voor altijd mijn wicht…