Alle inzendingen over dwaalspoor

Ik schrijf niet om een herkennen ik leg mijn ziel af in mijn zinnen mijn lijf en leden onderhorig aan de metaforen al wat rest zijn lidwoorden het gewone van mezelf de onlust het alledaagse articuleren het erkennen ligt in de persoonsvormen van jij en ik tussen accoladen en de naaste buurman die zich de vraag stelt van al dat…

mee om te praten over ontwapenen want de vrede moet ook lief zijn anders volgen wij niet gedwee de dwaalsporen van de antilope liggen verdwaald in het heimweeland naast kilometers rubber en bananen voor in de krant.…

U gaat gewoon door de bomen naar het bos En dan bij het eerste dwaalspoor links…

U gaat gewoon door de bomen naar het bos En dan bij het eerste dwaalspoor links…

verloren in wanhoop als de enige vlucht verstrikt, in je eigen uitgezette dwaalspoor de liefde verzucht onnavolgbaar ben je je grauwe gebied wordt groter maar pakt je in echo's, klinken in de verte klanken vervagen je loopt er middenin…

De cavia, als diersoort wreed mislukt, een dik, dwaas dwaalspoor van de evolutie. De helft is hoofd, een vreemde constitutie, dit luidkeels wriemelende wanprodukt dat piept en poept, en bijt met scherpe tandjes. Gelukkig zijn er kleine kinderhandjes……

Ach, laat ik u niet op een dwaalspoor zetten. Misschien is ons gevoel wel wederzijds, want nooit ontkomt men aan de tand des tijds.…

je schrijft me in 140 tekens waarmee je me op een dwaalspoor zet wat waar is is tegelijk eenvoudig niet waar in 140 grijze karakters twitter je ons naar het einde ongehavend vallen ze door het open raam je zegt niet zoveel qua limiet…

Zelfs als richting tot in puntjes wordt aangegeven in deze tijd van Dwaalsporen, zijn er slechts enkele die zelf De leiding nemen middels H E T V O O R T O U W . . . . . . .…

Wat mensen verloren hebben, hebben honden en katten behouden. Het is één van de redenen waarom. Het is de oorzaak van het feit, waarom mensen van dieren houden. Wat mensen verloren hebben, geven katten en honden ons terug. Tenminste, wanneer we voor hen open staan. Ze leren ons aandachtig kijken. Wat mensen zinloos verloren hebben, leren…

benoembaar in koestering maar bedekt met wolken als een luchtig dwaalspoor nevelige momenten zonder naam waar wit steeds egoïstischer wordt door zwaar overdrijvende spaties anoniem nog steeds overal aanwezig slechts aan intervallen sporadisch onderhevig maar ze zijn en blijven hoe dan ook bestaan…

de stemmenrover is een man van weinig woorden: hij zet gewiekste dwaalsporen uit om later zijn sluipende slag te slaan rake klappen deelt hij uit deze sloper van het eerste uur aan wie hij toevallig tegenkomt pieter een man van weinig woorden: beroofd maar niet van het geschreven woord…

omdat je ergens moet beginnen volg ik de grote voetafdrukken in de sneeuw die wellicht nergens toe leiden... het spoor gaat zowel links als naar rechts en daarmee dwingt deze situatie mij een keuze te maken ik kies er uiteindelijk voor om rechtsaf te slaan dan sta ik weldra voor een blinde muur alwaar de voetstappen tot mijn verbazing…

Al surfend, googelend mij amuserend Een dwaalspoor volgend in de grote vijver Van kleine dinkytoys in disneyland Zag ik een miniatuur van baanmuskieten Een paarschip als een speelgoedparadijs Vol lieveheersbeestjes met mooie tieten Maar 't was geen kinderspel, zo bleek al snel Het was een freeway naar een…

Hij probeert de bloedzuigers op een dwaalspoor te brengen geruchten over zijn leven doen er eigenlijk niets toe hij ademt zilveren sprookjes in de achtertuin van zijn geweten roostert er koperen visjes en knoopt zijn veters stevig hier moet ergens het kikkerpad zijn in naakt gevulde droomwindkussen hervindt hij zijn verhaal, tot morgen…

woestenij door vogelvorkjes geprakt een glazen rag van bevroren dromen in de zucht van duizend naalden je kinderhand die met brutale warmte het ijs van mijn herinnering likt een bedwongen traan tot dooien brengt mijn gekloven lippen danken voor je kracht twee kriekjes op je porseleinen gezicht je lach getroond aan het eind van een dwaalspoor…

Door daling der dagen drijft doorgaans de donkere desem dwars door dunne en droge derma Dwaalspoor doorheen dikke donderslag darmen druipend door duistere depressie dagen Doe dan driemaal daags dertig dure dragees deskundig en degelijk dooreengeschud Danwel dertien druppelsgewijs deponeer de doos daar in 't depot…

Verbeelding Tussen jou en mij Verdampen de gesprekken tot Zweverige sneeuwvlokken In de roes van hebberige Weetheid op zoek naar Liefde Beroeren onze gevoelens Mond vol knetterzoenen Al bereiken onze levens Soms wat dwaalsporen Toch zijn we in wezen verbonden Met het jij en ik zijn En gloeit de verbeelding in onze Verdoken harten…

sinds dagen verkleuren inkt uit fotolijsten wegsijpelt uitzicht zienderogen vervaagd wordt de wereld kleiner blijkt het bankje bij de plas verdwenen evenals de bomen aan de overkant waar vreemde mensen al pratend bloemen brengen betalen ze de koetsier met gelijke munt die hen op een dwaalspoor zette verwateren stille gedachten…

ik haal de kasten leeg en schouw naar binnen ik wieg met het ritme van zachte woorden en zing me terug in de tijd ik schakel tussen slapend verlangen en verbeeldende dwaalsporen ik breng mijn lofzang op het leven en de licht aangeslagen toets ik pluk blauw-warme watten en schuif de wolken weg ik loop hand in hand met onwetendheid…

Een weg moeilijk om te bewandelen, een begrijpen van dwaalsporen. Het vinden van jezelf, een luisterend leven in de warme helderheid in je hart. Een stuk op weg naar het houden van jezelf.…

chaos en hectiek vandaag zie ik een sarcofaag die pure rust uitstraalt bij afwezigheid van tijd door millennia gekleurd met trotse zelfverzekerdheid zijn is zo in stand gebleven met alle exhibities uit een rijk vroeger leven het hebben is vergaan in strijd en dwaze oorlogen waarvan de zin ons is ontschoten wie zijn we nog op de dwaalsporen…

Op mijn zoektocht naar het heden dwaal ik af in het verleden naar die ene stap die onverlet mij op een dwaalspoor heeft gezet Zoveel paden en zoveel wegen Zoveel kruisingen kom ik tegen En alles schijnt mij onbekend 'Van waar kwam ik toen toch aangerend' Omzwervingen waren er velen die nu wéér mijn oogmerk stelen om het voor elkaar te…

Schim van gisteren De laatste kruimels veeg ik van tafel En grijp naast de wollen roes, de wolk Ons draagvlak Ergens onder de glazen stolp Dan verbreek je de lijn En ik gis naar waarom en wie en hoe Dan spijkert een sluimerende beul me vast En je haast je naar de flits Ik schud de bijtende kevers van het vel Terwijl een zomerwind jouw dwaalspoor…

Langs wolkenzomen en hemelse gewelven flaneren mensen vermomd in sluiers als decorstukken onverwacht de ontmoeting met vleugelslagen van vurige tijden Geen vangnet of blinde strik geen kleefdraden van kale woorden slechts een subtiel dwaalspoor door het geheugen van de nevels Wat doet de wind als hij niet waait?…

Toe- verzin hier eens een list hoorde ik Bommel soms nog zeggen maar de dwaasheid die men hoorde was niet voor de Poes -die wist dat hier een dwaalspoor werd betreden naar een slot dat werd omstreden sinds de Rommeldamse muren hen betoverden in mist en er hun noodlot overhandigden dat voor hen had beslist Maar ach- als Joost het nu eens…

En mist brengt je op een dwaalspoor, een lange les heeft mij dat geleerd.…

Een afgrijslijk, zwarte schim joeg er mij voorbij ja het bleek een zachte lucht die hem verraadde; Een rilling veroorzaakte een koude aai over mij zonder zelfs maar een heel klein beetje..genade Al het licht scheen die nacht helemaal verloren zelfs al de stilte had het allemaal geabsorbeerd Was dit nu toch de nacht van al de dwaalsporen of…

Ik was zo loom, ik was zo moe, Ik was van wantrouwen zo oud, Ik was zo loom, ik was zo moe Van het dwaalspoor van al mijn passen. Zo weinig verdiende ik de wondere vreugde Van je voeten die mijn weg verlichten, Dat ik er nog van sidder, in tranen haast, En voortaan nederig blijf, nabij zoveel geluk.…

Onherroepelijk jankt haar minnaar onder het raam Dan jaag ik haar pruilend naar buiten Ontkennen is een inzicht uitstellen Want de spiegel verraadt de uren Als dwaalsporen in mijn vel.…