Alle inzendingen over een zwarte graaf

Laat het dragen van de zonde, ten gevolge van het verlangen. Het verdriet van de liefde, in eenzaamheid en in stilte. Koesterend de vrijheid middels het niet dwingbare. Zoekend naar antwoorden op onmogelijk beantwoordbare vragen. De controle remt het onverwachte. Het onverwachte geeft plotselinge ruimte. Het verlangen daarna maakt strijdbaar…

Samen met jou lig ik in bed Ik slaap heel licht Ik voel je armen om me heen Jij die me streelt Ik draai mijn hoofd iets en zie dat je slaapt In je slaap streel je me en laat me voelen dat je van me houdt Ik draai me om en voel hoe jij je omdraait en jouw kontje tegen mij aandrukt Ik kan je beter bekijken en zie hoe je straalt in je slaap…

Wanneer zeg je sorry? Hoe laat je weten dat het je spijt? Laat je het merken, ook als je het niet begrijpt? Durf ik je aan te kijken wanneer mijn onbegrip torenhoog is? Kan ik de stilte doorbreken wanneer een ieder van ons in z'n eigen verte staart? Is het de sorry om het goed te maken? De sorry van de compassie? Of is het de sorry van de blijvende…

Op de plek waar ik nu kom sta ik stil, kijk achterom enkel mijn eigen schaduw jij die me niet volgen kon of niet wilde.. het veld,zonnebloemen,klaar om te oogsten na hard werken,genieten en proosten naast elkaar mijn hand op je heup de warme zonnegloed laat ons voelen de beloning voor het volgen van de zon jij die niet wilde of me niet…

Je ogen Een doorgrondelijke blik op mij gericht Verbondenheid Gevend, vragend om vertrouwen Alleen de liefde In stilte de handreiking Vragend, neem me mee Doe het voorzichtig maar neem me mee Mijn aanraking Jou ontvanging in vertrouwen Je wil dat ik je meeneem Voorzichtig maar stop niet…

de tijdgeest bezocht de graven om te zien dat niet alles goed was een dwarrelend woord zonneklaar op wintergraf de zachte landing in het winterlicht lopen over zwart basalt acht hertenpootjes het ijskoude graf vastgehouden door de dood zo stil zo stil nu de stilte is wit ijsbloemen op de graven het kraaien gekras…

Donkere wolken in de Balkannacht Boven op de grote Zwarte Berg Speelt Sinaasappel met een voetbaldwerg Het veld is hard, de focus boterzacht De smaak van sinas wil niet overtuigen En citrus valt, loodzwaar en zonder kracht Voortijdig door de mand; wie 't laatste lacht Kan dinsdag na het eindsignaal pas juichen…

Ging met mijn vriendin mee naar haar vaders graf Na vijftien jaar nog steeds een enorm gemis Wat heeft ze allemaal niet moeten missen Het graf was niet zijn doel Zo had hij het voor haar niet bedoeld Zag het verdriet dat haar ogen vulden met tranen Keek in het rond hoeveel vaders hier niet lagen Alles zo koud als marmer De rillingen glijden…

Staand bij je graf denk ik na over het mysterie van de dood jouw leven was nog niet af herinneringen komen boven als ik de film afdraai in m'n hoofd van jouw sterven vullen tranen m'n ogen die even m'n zijn verdooft staand bij je graf de bomen kaal voor de zevende keer tijd vliegt voorbij maar het gemis is er telkens weer want je…

Wacht op mij Had je dat gedaan Dan was ik er geweest En had jij niet aan mijn graf gestaan…

in de schaduw van ouderdom probeerde hij zich overeind te houden maar zijn hoofdrol was gespeeld in de tongval van poëzie zwegen zijn woorden en bleven hangen in het archief van zijn brein zijn schrijven zal natrillen in verscholen beroering van zijn graf waar poëzie zal regenen in samen gewaaide dauwdruppels in een oneindig verlangen…

op je graf plaats ik een pompoen met waxinelichtje ik drink met jou op leven en dood scheiding is nu ijl ik neem een slok de andere giet ik uit op de aarde…

eeuwen oud, bomen omzomen het graf de dood heeft mij mijn leven ontnomen voor straf geen woorden vuil daar lig ik dan ongerijmd…

De klok telt ons leven af Kunnen we ontsnappen aan het graf in een wereld zónder tijd?…

met een bloedend harte Ging ik u geleiden naar het graf, En de traan der kinderlijke smarte Gleed mij telkens van de wangen af; 't Viel mij bang, toen ik de kist zag zinken, Die uw stoflijk overschot bewaart, En de doffe nagalm hoorde klinken Van de daarop neergeworpen aard'.…

Roep me als je verstijft Roep me als je mond niet meer sluit en ik zal wenen in m’n graf voor de goede vrouw die ik geen liefde gaf…

Ik wist dat mijn galopperende hart nooit jouw hinnikende wolken kan inhalen zoals ik weet dat deze vers het graf is van een doodgeboren en verzwegen liefde, het graf in het graf...…

Leg geen bloemen aan mijn graf laat niet je tranen op het marmer neer Ik ben gekomen en weer heengegaan maar dáár, nee daar ben ik niet meer…

ik lees het marmer vandaag eerst zonder tranen zie het onkruid - nu…

Dit is haar graf, onder de jonge linden vergaan haar handen en haar zachte ogen. moet men geloven dat wie haar beminden haar eens hervinden en herkennen mogen?…

Waarom ben ik gekomen ben ik naar je toe gegaan terwijl je voor altijd ligt te dromen bleek je lichtje nog steeds aan 'k heb de dood op schoot genomen haar gekoesterd en gewiegd vliegensvlug was zij verdwenen zie hoe schone schijn bedriegt links van mij zat 'n vlinder met de kleuren oranje zwart mooi te pronken als geen ander draag…

Door dezelfde bomen suist nog steeds dezelfde wind. Het is de gelijke regen die ruist over eendere daken. Het is het oude verlangen dat geen overkant vindt. Snel gaan regen en wind voor eeuwig over ons beider namen. Ze vervagen. Ik wil je weer begraven onder bloemen eer niemand, niemand ons meer vindt.…

. -------------------------------------------------------------------- uit: Het graf (1793), het begin van de ‘Vierde Zang’.…

hoor dan, de wind huist in de bomen, onbesuisd speelt ze de bladeren op een kleurrijk hoopje waar kindervoeten vrolijk verder met hen dansen in het park de mensen meestal op hun eigen kluitje met verhalen vol herinneringen aan al die hen reeds voorgingen in waarnaartoe iedereen ooit eens zijn weg zal moeten gaan de laatste dag van oktober…

stromen zijn als wilde rivieren tranen vinden warme wangen alle onrust in een nacht gevangen er is een weg naar nergens een ontsnapping in niemandsland bij het hek waar zijn slaap een stille droom hervat dwalen zijn sobere gedachten naar een liefde uit het verleden uitgeput met de fles in zijn handen legt hij de witte rozen op jouw graf…

je valt als herfstblad de mooiste kleuren dwarrelen langzaam in het natte gras er is geen wind of storm die jouw rust op komt jagen om jezelf behoedzaam los te maken de vruchten zijn geoogst voordat jij de nazomer genoot in een eindeloos afscheid nemen en weet er is geen graf wel hoop om in het composteren weer naar het lenteleven…

haar sterven was een lange weg we hebben veel gepraat maar nooit heb ik van haar gehoord waarom ze dat toen zei haar graf ligt heel diep in het bos het heeft een mooie steen ik ga daar heel vaak heen ik was alleen ik bleef alleen ook bij die mooie steen.…

Daar achter de Weense Dom schreef je grootse werken Je vierde er triomfen, ontving Leopold en zelfs de oude meester Daar was het een komen en gaan van leerlingen die Constanze en jij opvingen – je leerde, lachte, speelde, gokte en verloor Hier sta ik bij de steen waaronder je resten horen te rusten – de laatste tonen weggestorven –…

Na het begraven komen de problemen, Een vers gedolven graf ligt er slecht bij. Een uitvaartondernemer tipte mij Voorlopig maar een opklapgraf te nemen. En ik ga blind op zijn adviezen af, Zo ’n man die kent het klappen van het graf.…

De arm vol bloemen, ijlt de vrouw naar 't graf,  Alsof haar stralend dáar te beiden stond, Wijd open de armen, rijzig, jong en blond, Haar lief, die haar, wie zij een hemel gaf. En hijgend buigt ze en bevend kust haar mond De naam van hem, wien dood nam van haar af. Zij lijdt voor liefde als voor een zonde straf.…