Alle inzendingen over enten

lui achterover onderga ik de drukte leven snelt voorbij heel mijn zekere gevoel ent zich op bestemmingen…

De ouder die op grond van zijn geloof besluit zijn kind niet in te laten enten, riskeert een groei van rodehondpatiënten en maakt dus zijn gemeenschap blind en doof. We hebben onvermoede pelotons Fundamentalisten onder ons.…

Dus krijg ik af en toe enorme zin Dan ent ik zelf mijn diepvrieskip wel in.…

Gedachten die verlangen, verlengen, nergens enten als op eerdere lofzangen. Zal ze hebben, wel langer, verlangens, bange momenten, maar ben ze gewoonweg niet langer.…

iedere lente wilde ik weer groeien naar het licht hoger de vrijheid ontdekken in blauw en het groen van mijn blad maar elk jaar werden mijn takken gesnoeid zij wilden breedte en bloei mijn vruchten zo voor het pakken geen wilde takken ben geknot in de groei van talenten een boom in het bos van dezelfde enten…

wanneer dan in aarde op mijn buik de enten van mijn liefde wortelend zelf geboorte geven dat dan de wereld in vrede mag zijn een oase de aarde rond van rust en vrijheid waar om, voor en met elkaar gewoon de mensen zijn omdat anders zijn of menen niet langer wortels klooft omdat anders geloven mensen nieuwsgierig maakt waardoor takken…

en als de tijd daar is gekomen dat er niets meer voor ons rest dat zelfs stilte is vervlogen als een bel die levens lest die kleuren draaiend ver vervagend in zichzelf vrede kent en de zin van wat we waren als een droom op jouw ziel ent sluit dan mij nog in je ogen en neem ons in je wezen mee omdat er niets meer meer kan wezen…

ze staan er de donkere bomen sinister schemerend hemelschreiend het loof de naalden prikkend naar de ondergaande zon maar daar waar geen sterveling komt, scheurt de bast van berk en plataan loot en ent hebben geen weet van knokige knoesten waar de wind uitgedroogd takken kraakt daar wil niemand gaan…

En ergens in mijn gefluister ben jij de merel die mij zingt zelfs nu, nu ik de kerstvreugde niet kan bezingen eens een belofte, twee gouden ringen liefde voor het leven maar nu ik als oude boom mij wil gaan enten in een nieuw leven zal ik eerst mij ontdoen van oude bladeren toch een paar raderen zullen in mijn hart blijven draaien…

een storm met windkracht negen die door de hersenen woedt laat het lichaam spannen en ent zich vast in machteloosheid van het denken, geblokkeerd als een vastgelopen computercame doemen negatieven aan de horizon op het scherm van het bestaan ordeloos wiebelen de gedachten voortdurend onderbroken met pijnen onzichtbaar door het gekweld…

je hebt mijn groen mijn bloem zal bloeien in jouw blik waarom die schrik als andere ogen de kleuren ook graag mogen je schaduw maakt mij bleek, je warmte laat mij in de steek alleen het licht op mijn gezicht zal me doen spreken ik ben je ent je wortels hebben mij herkend kom laat me in je kroon de wereld zien ik lees je…

op dat plekje waar het gras nog groener is voel ik jouw gemis een zaailing groeide op tot jonge boom jouw onderstam entte een nieuwe kroon die jarenlang de vruchten van seizoenen gaf tot aan de plotselinge kap rond de stronk ontloken nieuwe loten uit jouw eigenheid jouw wortels gaven hen respijt ze hebben je gerooid maar waar…

Soms kriebelt het ergens voel je een heftige drang tot kladders ophoesten de ene mens snottert mee een ander blèrt mogelijk hánd voor de mónd of laat zich preventief tegen-enten. Wat kan het schelen leuteren schijnt ook in de vingers te zitten al dan niet genetisch bepaald.…

Nu de winter zich zonder witte kleding voortbeweegt het water in de sloten onverstoorbaar stroomt voel ik toch de kou die ik als kind droeg in mijn te grote jas zelfs de zomer was niet warm want altijd waren er weer die kille ogen die me volgden ach, de stille getuigenissen sterven telkens in de bruinrode dode herfst en enten in…

alleen missend die haar koesterde de bloemen bloeien nog steeds zoals de zon steeds nog schijnt de regen echter voelt als tranen voor hen die zij achterlaat de schoonheid van de tuin geurt mooie herinneringen bij wie haar moeten laten gaan omdat haar de tijd gekomen is om in onze harten te blijven om fleurig daar liefde te enten…

ik wist van jou maar iedereen belooft zijn trouw aan kerk en vaandels wat zo onschuldig leek bleek in realiteit jong hout in nieuwe takken jij zocht een stam om weer te enten ik wilde groen en druiven zonder krenten samen gisten we tot tafelwijn jij de grand-cru en ik gaf jou mijn laatste druppeltjes azijn…

de toekomst is ons aangekomen toen jij vandaag bij ons kwam een gloednieuw leven om te delen tien kleine vingers tien kleine tenen een neusje ook en een mondje alles zit bij jou erop en eraan kijkend in jouw pasgeboren ogen realiseren wij ons stilletjes weer dat de vreugde van de hartstocht afkomstig uit de tuin van liefde ons de verbintenis…

ik zie het prunuslaantje van weleer herinner mij de rode lagen het speelse vlagen van de wind ik was een kind in die verleden dagen onderstammen zijn nog dik maar de enten zijn gezwicht de kale takken vroegen om een snoei zodat hun groei ook na de winterdagen het rozerood kon dragen mijn laantje is niet meer de meeste bomen zijn geveld…

Uit de Hortus Mijnheer die enten wij daar kleine stokjes met druipend vocht we kerven ze keer op keer een harslaagje is niet meer genoeg we vermengen het met kindertranen vers en vochtig van jonge wangen Weet u Mijnheer zo´n mes zo scherp als snijden kan dwars door een ziel zal´k maar zeggen zo vind je ze nog hier dat de onderstam…

ja, ik loop graag door een woud en respecteer hen, wijze wezens zie mij als een Ent, wat een verantwoording!…

deze herfst baarde een nieuwe ent in een partita waar liefde eindeloos wordt gevoed, een vrucht die weliswaar nog kwetsbaar zijn handjes vouwt maar vertrouwd zijn droom kan sluiten een leven die deze eeuw zal kennen in rampen die nooit gezegd de bezemwagen is van het leed dat ons aller moeder aarde draagt doch waar klaaggezang de monden…

stroopkan pekan jerry kan ook besmetten kan tja, alles kan en ook niet betekent dat dan dat je persé koffie gaat zetten thee lang zal trekken water laat lekken met stroop wilt pekken noten gaat snacken de neus moet bedekken om achterdocht te wecken de mondkapdealer's kas te spekken en formatietijd te rekken zelfs peuter Jerry gaat enten…

samen hebben we een roos geschapen lieten eerst de achtergrond ontwaken ik lijnde steel jij groende fris de jonge bladeren in de lente van ons leven zacht penseelde jij de knop die voor het eerst weer kleur aan onze liefde heeft gegeven we bloeiden op een oude stam en enten in bestemmen konden onze wortels niet ontkennen soms…

passen en strekkende stokken een traan vertroebelt de oude film klanken geuren op loslopend pikkend tokken wajang wajang in mijn ziel vullen het gemis in mijn gevoel lijmen de brug naar Maluku verstrikken in mijn droom ik speel alleen verlangen in de linker hand in de rechter het rood wit blauw oranje hangend aan de dode ent…

Ranken twijgen enten loten nijgen winden mee te zwichten naast te groeien naar het licht en oude schaduw te vergroten Stam hout vast aan wirwarkruin durft elk takje te beloven het verleden komt weer boven ook al herfst geblader bruin Wortels weten zich doordrongen in jouw voedzaam rijke hoven die de levenskans vergroten Van je pit toomloos…

zich ieder nu irriteren aan de ringen van trouw van het bondgenootschap dat hen nu knellend klemt in het losgewoeld venijn vertelt rede het verstand het bij elkaar zo alleen zijn moet je samen nu loslaten om bevrijding zo te vinden in het nieuwe perspectief door elkaar vrij te geven met ieder een eigen weg om apart en toch samen de enten…

ik zag haar ogen boven het kapje ze peilden mij oneindig diep loslaten kon ik niet we wisten van het prikken toestaan of je anders schikken zij boog ik bood mijn arm aan zij voelde hoe mijn huid zich onder haar vingers spanden toen de naald in mijn spier belandde haar beweging ging al terug zij entte mij vlug in het nauwelijks…

schoonmaak komt in het seizoen van stormen worden de geuren geüpdatet door het blad dat in de herfst gevallen is en meegenomen als rest in warme compostering waar basisolie gaat dienen als mest daar zullen de genen nog mogelijkheden hebben om in lentes eerste groei en bloei de evolutie met nieuwe etherische componenten te enten…

waar wevers gelijk toewijding draden spant scheert opgespannen passie zich zwanger tot verwachting van een nieuw hoofdstuk dat omgeven met liefde het verhaal vertellen blijft van de bron van zijn bestaan waar wevers gelijk vogels massaal zingen van een nieuwe lente die vlinders fladderen laat ziet ouderlijk de stam haar enten ontspruiten…

weggevaagde beelden strepen zicht voort door mist en dauw, het verglaasde weten kauwt aan de jonge ent die zich veilig voelde in de luwte van het begin stakende takken zonder blad schrapen met lange halen het vernis van de wind, de kou zal in zijn honger blijven zoals de schaduw van de verdwenen pas niets zal de tijd doorstaan in weggelaten…