Alle inzendingen over fles

stad in de nacht park met een bank man die slaapt lege fles drank oude maan straalt in het gezicht de lege fles weerkaatst het licht zon komt op pijn in zijn hoofd een nieuwe dag die hem berooft blinden in het park kennen de man niet er is geen hond die de man ziet een kind vraagt naar zijn naam zijn vader neemt hem mee een…

Met een fles cola in de hand die wordt afgerekend want: die is zichtbaar voor iedereen de broodjes in de zakken ziet niemand, echt geen een! Zit er een voordeel aan de scan kassa vraag ik me af ja voor dit gespuis wel want: met een fles cola in de hand kun je je zakken vullen!…

Dop op de fles Pan in't water Gas uit Melk weg Ik weg Weer heel stil De trap op Nog steeds gekrijs Voorzichtig de deur open Ik geef hem z'n fles Rust.…

wij zijn de enigen wrijfkoeken met een glimlach boven op de berg een gerookte zalm zacht als een bocht in de rijn mist in de verte het wilde zwijn kreunt en wordt kreunend verorberd zon in een zucht wind een glas voor een fles in de verblindende zon de dubbele prijs een fles voor een glas verwend voor de halve prijs dicht bij de…

Voor hij de fles aan zijn mond zet leest de clochard tevree op het besmeurde etiket “Appellation Controlé.”…

jouw woorden als zoete wijn tot ik ontdek dat de geest is uit de fles de inhoud ver uitvergist blijkt…

de wijn staat bloedrood op tafel een glas een fles naast een kool en uien je ziet een raam openstaan en in de hoek een tv. op een het is bijna donker buiten spelen nog kinderen die straks ergens binnen komen op de bank cartoons gaan kijken terwijl je de wijn drinkt uit de fles in het glas en je naar buiten kijkt het wegvallen…

De geest is uit de fles! Wie brengt wie een lucifer, om de verstikkende dampen, vreedzaam te ontgiften? O lucifer! Drager van licht.…

Voor mij op de grond een krant lege fles papier zwart gat ondekt, Te gek gek gekras in de nacht tast in het duister, Krachtige katachtige ogen prachtig, Kijk in de zwarte gaten er in willen bijten er door heen vliegen met verf besmeurde vleugels, Vallen op de grond een krant lege fles tekst op papier, Start een revolutie…

we werden verlaten en in de stroming een lege fles vonden…

Een poëet, die zich altijd verplichtte, teneinde z'n werk te verlichten, een fles aan te spreken, verrichtte het openen beter dan 't dichten.…

Ik laat me meevaren door zuchten van de kust in een brief, in een fles, in een zee, in een wereld, vol herrie, met daarop dit gedicht. Ik ben doof.…

Het is weer intiem samenzijn, samen met de laatste fles. Ik drink Château Tristesse na hevig bloeien. Jij moet van melk nog groeien. Je morst. Ik hoop dat je erbij zal zijn als ik met knoeien mijn dorst nog éénmaal les. En dan de wildste ranken bij mijn steen zal snoeien. Ach, laat nu maar, net als pa, een mooie boer.…

zij zijn plotseling het hoekie omgewaaid hebben jan en alleman verlaten niemand had het in de gaten rustig doorgestapt zakten ook de andere tonen door tot een bocht in de weg de valse tonen zijn gestemd ze moesten klankzuiver nog het laatste end of de noten nu nog leven is altijd geheim gebleven het orkest is op de fles…

Ben jij die droge doffe kurk? De wrijving die het groene glas doet glanzen? Of de korrels zand die vrolijk in het water dansen? Geeft de geest de geest? Of ben je zelf de wens die leest Van terug naar hier geweest? Een ding is zeker Je bent er nog niet uit Ineens breekt de gelijkenis, De vernauwing in de tuit…

ze stond voor het huis waarin niemand meer woonde de geest uit de fles de ziel uit de woning tranen brandden in haar ziel terwijl ze verder liep met droge ogen zelfs de fluister van de wind kon haar niet troosten…

Wie aan de pen gaat gaat doorgaans ook aan de fles, flessen want het woord, de woorden het opschrijven is doorgaans confronterend ook voor de schrijver (m/v) zelf, z'n eigen ik... dan verzacht de alcohol!…

Het werd statisch, in kleur de eeuwige stroom je sleur bij gratie Verlaat de fles, de geest de druïde geeft les wie leeft nog het meest Volmaakt maakt, tong er lopen druppels over richels een diepe gong…

nog een flinke slok nostalgia vanuit de bleke bodem van de fles na de herfststorm wacht de winter nog een laatste bundel zonneschijn vanuit een zwaarbewolkte lucht na de regen rest het wachten nog een allerlaatste broze glimlach van een vochtig bladverliezend bos na de kaalslag volgt het frisse groen tot het voorjaar oude troostboom…

Witte zeilen hoog gehesen Geteisterd door een flinke windhoos Op Gods wil aangewezen En op die van de matroos Dit schouwspel duurt al jaren voort Varend in turbulente stormen Ofschoon licht aan de horizon gloort Schuimen golven in talrijke vormen Buiten dit tafereel hoort men getik Van grootmoeders antieke breigerei De zeebries geeft…

Mijn ogen ontzien Mijn vuisten schokken Mijn borstkas tiert Mijn lippen verdrogen Mijn fles is nog vol En zal mij verdoven Keer op keer Ik kan niet geloven…

ik korf de liefde van de schijn in één fles wad aqua blue steriel tot goed besluit van kans en keer unitas…

Vergaan je schoonheid Fnuikend het gebrek Aan kennis van jezelf Tong scherp als 't Scherend mes Je heil zoekend In de fles…

moet je er steeds weer naar grijpen lopen de trillingen langs je broekspijpen ik wil het pakken net als liefde ik wil steeds meer elke keer ik wil het pakken net als liefde zo voelt het aan ik laat me volledig gaan ik wil het pakken net als liefde die mooie vormen die mijn hoofd bestormen ik wil het pakken net als liefde is de fles…

Hij klom, met teugen, zijn lippen op de fles.…

Verslagen bracht ik dagen door met niemand op de bres op velden van mijn ganzenbord in putten zonder les Ik wachtte toen de winter vroor als scheepje in de fles op vleugels die ik dragen kon maar niemand gooide zes…

zal de lezer staan die de fles ontkurkt, de antwoorden drinkt de geest bevrijdt, niets kan ons meer ontgaan als het lied van het ware weten klinkt: ‘De getijden zijn geduldig.…

Ongelovig stuiterden wij de fles door de keuken naar elkaar, maar krassen op de keukenvloer bewezen, hij was werkelijk onbreekbaar.…

Het is misschien in werkelijkheid vijftig dwaze dromen verderop een volle fles whiskey aangespoeld op het strand hij weet het waarschijnlijk al het is een gevoel diep in zichzelf de oude tekenaar wordt langzaam dronken terwijl de wereld aan zijn voeten ligt hij struikelt over zijn eigen benen totdat hij de laatste droom vergeten is…

gedronken maar ik mocht van haar ons bezoek niet bedienen vanuit die fles…